maandag, februari 28, 2005

Vrouwelijke seksualiteit

The Highest Point van Julika Rudelius is een fascinerende korte film waarin vrouwen vertellen over seksualiteit. Okay, je denkt misschien “blablabla” maar het interessante is hoe veel van de vrouwen hun genot op machinaal-technische wijze ontleden. Hoe de Ander met handen en houdingen gevormd wordt.

(via Suds & Soda)

zondag, februari 27, 2005

2046

Miraculeuze film. Zoals je van Wong Kar-Wai bent gaan verwachten. Alweer realiseer ik me dat geen enkele regisseur zijn esthetiek weet te benaderen (qua cinematografie zeker maar ook wat betreft de details: de kleur van blouses, lampen, de manier van sigaretten roken, etc.) Een film waar je langzaam in moet wegzakken, een soort gevangen worden door het web van tijd, melancholie en herinnering (en die in je herinnering ook steeds beter wordt.) Wat hem zo’n complete filmmaker maakt is dat hij niet alleen stilistisch meesterlijk is maar ook altijd het beste uit zijn acteurs haalt (de vrouwen in 2046 zijn fenomenaal: mysterieus, gepijnigd en haast onmenselijk mooi.)


 Posted by Hello

Een paar weken geleden schreef ik hoe belachelijk het was dat Gattaca nooit in de Nederlandse bioscopen had gedraaid en hoe moeilijk de minder standaard sciencefiction het heeft om een plek te veroveren in de bioscoop. Dan zal je altijd zien dat zoiets als 2046 verschijnt. Al draait die in de bioscopen omdat het een Wong Kar-Wai film is. En er is ook een vorm van sciencefiction, overigens bij voorkeur meteen ontdaan van dat etiket, die wanneer deze niet Amerikaans is in het arthouse circuit een plek weet te vinden (sciencefiction cinema in plaats van film: denk Alphaville, Clockwork Orange, Solaris, Stalker, misschien zelfs Cronenbergs latere werk. Een traditie waarbij 2046 moeiteloos aansluit.)

Maar 2046 is niet alleen een verademing als film, Wong Kar-Wai voelt perfect aan waar in sciencefiction de ruimte ligt voor vernieuwing: niet in technologie maar in vraagstukken rond liefde, seks, identiteit en herinnering. Dat plus een onconventionele manier van vertellen, de weigering alles uit te leggen, ruimtes open te laten voor interpretatie. Geen makkelijke zit, 2046 laat me na afloop met zoveel vragen achter dat ik meteen snak naar een DVD uitgave zodat ik opnieuw kan beginnen aan het ontwarren van het web van verlangen.

zaterdag, februari 26, 2005

Als referentie voor die Burberry glamour


zoiets dus (M.Faithful circa '64) Posted by Hello

Herfst/Winter 2005/2006

Er was een tijd dat ik er niet genoeg van kreeg. Mode. Dat lijkt een ander leven. Maar vandaag terwijl ik de recensies las van de herfst/winter collecties 2005/2006 voelde ik even weer iets van nieuwsgierigheid, van dat plezier in mode als betekenisgenerator. Ik begreep dat Prada aan de sobere kant was en het zusterlabel Miu Miu werd door De Volkskrant omschreven als “…leek op een zondagochtend in de kerk, of op een begrafenisstoet. Wel erg braaf dus, en ook niet al te vrolijk.”
Dat moet ik dus even uitzoeken. Dat valt dan allemaal weer mee, want waar vrouwen zo naar de kerk gaan ben ik ook bereid om me een tijdlang te vervelen.

 Posted by Hello
Nee, dan de New York Times, die weten van aanpakken:

“The astonishing thing about Miuccia Prada's fall collection is just how much it has in common with the rhythm of modern language, whether the verse of Ezra Pound or the chilling clarity of Elfriede Jelinek, the winner of the Nobel Prize in Literature in 2004, whose novel "Women as Lovers" presents marriage as the end of youth and the beginning for women of a death throe that will last through years of looking after men.”

Kijk, dat wil ik lezen! Overigens deden veel van die Pradski mannen me vooral denken aan te goed geklede Joy Division fans. Ach Prada, ik word zo weemoedig van je met dat perfecte visioen van minimaal modernisme/esthetisch marxisme alsof het eeuwig 1998 is. Helaas hebben die zakentactieken (Helmut Lang en Jill Sanders bij hun eigen modehuizen wegpesten) en het onvermijdelijk proces van dalend cultureel kapitaal (al die zombies die met Prada schoenen rondlopen) je charme enigszins verpest.

Nee, dan Burberry. Ik werd erg blij van de omschrijving “…prachtige kleding voor rijkeluiskinderen die de winter lekker op het familielandgoed doorbrengen en zo nu en dan een joint opsteken.” En zo te zien klopt die ook.


 Posted by Hello

Dat is een fantasiewereld om eens flink in te verdwalen. Verveling...Marianne Faithful...de wrede schoonheid van het Britse klassensysteem.

Richard James CDR

(als Aphex Twin tenzij anders vermeld)

01 Tha
02 Disc 1 Track 1 (Selected Ambient Works Vol. 2)
03 (Cat 00897-Aa1) (= track 8 Analogue Bubblebath 3)
04 Bonus 1 (= track 11 Analogue Bubblebath 3)
05 Xtal
06 If It Really Is Me (Polygon Window)
07 Dot (Polygon Window)
08 Disc 2 Track 2 (SAW Vol. 2)
09 Disc 2 Track 8 (SAW Vol. 2)
10 Icct Hedral (Phillip Glass Orchestration)

vrijdag, februari 25, 2005

Philip vertrekt

Zat er al een tijd aan te komen maar Philip Freriks vertrekt aan het einde van het jaar bij het NOS Journaal. Niet dat Het Journaal me nu nog veel kan schelen maar hij is wel de man waarvoor ik nog wel eens achter de beeldbuis plaatsneem. Laatst realiseerde ik me dat hij het dichtst een nederlandse versie van Bill Murray benadert. Freriks heeft altijd uitgestraald dat het allemaal een grap is en daar ben ik erg gevoelig voor. Een paar weken geleden was er dan het ultieme Freriks moment. Hij was in gesprek met een reporter, zijn lichaam naar rechts gedraaid (een suggestie dat hij echt de reporter aanspreekt?) maar terwijl hij zijn volgende vraag stelt kijkt hij ons, de kijkers, relaxed leunend opeens aan met een olijke lach die niets anders spelt dan "Hai, dit interesseert me geen ene reet, jullie weten het en bovendien kan het jullie ook niets schelen." Televisiemoment van het jaar.

Auxerre – Ajax 3-1

Ik was er altijd van overtuigd dat voetbal oneindig is in zijn mogelijkheden. Nu ben ik er niet meer zo zeker van, word ik overmand door het knagende gevoel dat ik zoveel wedstrijden heb gezien dat de mogelijke mutaties op zijn, elke combinatie van passes is gedaan. Tijdens het depressieve schouwspel van gisterenavond kreeg ik namelijk een flink gevoel van déjà vu te verduren, de spanning die ik voelde was niet of Ajax het zou volhouden, de spanning bestond uit de vraag of Ajax zou ontsnappen aan de herhaling, aan het lot dus. Wat dat betreft heb ik me laten kennen want ik had natuurlijk met een ijskoude olympische blik moeten kijken, aan het lot ontsnap je nimmer. Dit déjà vu wanneer ik het ontleed bestaat niet uit een herinnering aan een specifieke wedstrijd maar is een soort synthese van de slechtste Ajax-in-Europa avonturen, een perfide samensmelting van dieptepunten Kopenhagen, Lausanne Sport, Parma, Club Brugge en Auxerre (1993).

donderdag, februari 24, 2005

Nog meer echt/fake

Veel discussie in de blogosfeer over M.I.A. en haar debuutalbum Arular. Blijkbaar is er iets teveel enthousiasme gecreëerd want de onvermijdelijke backlash is inmiddels begonnen nog voordat haar album is verschenen. Het eerder in You’re a fake gelinkte Village Voice artikel van Simon Reynolds heeft een waar schisma zichtbaar gemaakt waarin de vraag echt/onecht, hype, geografie, inspiratiebronnen en de rol van connecties aan de orde wordt gesteld.

Onvermijdelijk is Reynolds op blogs als Clap Clap en ILM flink aangepakt (inmiddels een even vast ritueel als Pitchfork afzeiken) waarop de oude ster op zijn blissblog in de tegenaanval gaat maar eigenlijk om de hete brij draait. Immers deze vragen die hij aan M.I.A.-lovers stelt zijn makkelijk te neutraliseren:

What is the significance of naming your record in homage to a struggle [M.I.A. refereert veel aan de strijd van de Tamil Tijgers – OMC] that 99 percent of your listenership don’t know anything about…

Het probleem van bijna alle politiek popmuziek nietwaar? Waarom noemde The Clash een album Sandinista!, waarom een liedje als ‘Sunday, Bloody Sunday’ zingen (man, Bono was daar helemaal niet bij, wat een nepper!), waarom eigenlijk nog over iets zingen?

what is the significance of playing music from the hillside slums of Brazilian conurban sprawls to audiences thousands of miles away geographically and just as remote in terms of their living conditions etc?

Geen idee, maar als het “fout” is wil ik graag zijn dub en reggae albums overnemen. En dan mag hij er meteen Metal Box bijdoen. Trouwens rasta’s zijn ook allemaal nep, altijd zingen over Afrika maar teruggaan naar Ethiopië komt er nooit van.

Hilarische afsluiting ook met het advies om van M.I.A. te genieten als pop (niet-rock). Het blijft gissen maar ik heb het idee dat Reynolds toch persoonlijk erg in de knoop zit met een soort vastgeroest en geïnternaliseerd Brits klassensysteem. In het originele Voice artikel wordt M.I.A. eigenlijk beschuldigd van het verraden van haar klasse door naar artschool te gaan en daar, oh de schande, connecties te maken (wat had ze dan moeten doen om echt te zijn? Op haar 16e zwanger worden, daarna een carrière als crackdealer? Misschien daarna nog tijd over om een plaatje te maken?) Aan de andere kant heeft Reynolds last van een soort doorgeschoten politiek correct denken dat uiteindelijk gewoon racistisch wordt. “Don’t let her brown skin throw you off” is verschillende mensen al in het verkeerde keelgat geschoten, ik vond zelf zijn beschrijving van “genuwine black girls from the ‘hood” als achtergronddanseressen vrij pijnlijk, de implicatie: M.I.A. is niet echt zwart. En zwarten zijn in Reynolds wereldbeeld de enige mensen die voorbij tijd en context altijd authentiek onderdrukt worden. Het is de terugkeer van Rousseau’s edele wilde, dat wat blanke engelse ravers willen zijn maar alleen kunnen benaderen door ecstasy te slikken (een van de meest stuitend domme claims die ik ooit heb gelezen) en waar zwarte artiesten die zich er niet aan conformeren (het tenenkrommende Jeff Mills interview in Energy Flash) op worden afgerekend.

Er is nog wat geneuzel over authenticiteit maar dat op brede schaal zoeken in popmuziek is een vrij naïeve onderneming (popmuziek is boven alles theater en mythologie.) Ironisch genoeg is M.I.A. iemand die juist heel goed aanvoelt wat de spanning is tussen authenticiteit en symboliek, de esthetisering van het politieke in haar vingers heeft en weet dat de zoektocht naar een muziek die zowel futuristisch is als het product van een compleet afgesloten lokale context een onmogelijke is. Dat plus charisma en een paar uitstekende tracks maakt M.I.A. een interessante artiest.

woensdag, februari 23, 2005

Nieuwe werelden/nieuwe dromen

Het openingshoofdstuk van Droomstof te lezen op Cut-Up. In het kader van de virtuele krachtenbundeling. Ik mag die vage illustraties wel die ze er bij hebben geplaatst.

In diezelfde Cut-up: Nathalie met een uitmuntende analyse over pornografie, internet, beroemdheid en feminisme.

Praat Praat

Within Without, een informatieve site over Mark Hollis en Talk Talk (met een mooi, haast Cruijffiaans citaat aan het begin.)

dinsdag, februari 22, 2005

M83 – Don’t Save Us From The Flames (Superpitcher remix)


 Posted by Hello

Een remix om naar uit te kijken, dus oppassen geblazen. Lengte: 10:25, de nieuwe standaard lijkt wel. En de eerste keer luisteren denk je inderdaad ouderwets “is dit alles?” Moeilijk uit te leggen waarom dit sublieme muziek is. Natuurlijk er is een weidse melancholie en Superpitcher lijkt steeds subtieler en geduldiger te werk te gaan met het laag na laag opbouwen (heel zachtjes de strijkers, die methadonpiano) zonder opvallend in het gehoor liggende trucs (alweer het mysterie waarom juist deze generieke housebeat werkt?) Het punctum vindt relatief laat plaats, ergens rond minuut 5:24, en ik kan niet uitleggen wat het is, waarom het werkt (iets met die baslijn?)…er is een moment, zonder show, waar de muziek even uit elkaar rolt, zich zelf oplost (als probleem ook), een moment van verlichting schept. House als verfijnde poëzie. Helaas kan ik op het moment niemand voorstellen, behalve de man zelf, die deze track in een club zal draaien.

maandag, februari 21, 2005

Hunter S. Thompson dood


 Posted by Hello

Hunter S. Thompson houdt het dan toch voor gezien. Verbaast me natuurlijk niets dat hij als gunfreak een Hemingway/Cobain heeft gedaan. Een toch wel hardnekkig Amerikaans-romantische machomythe. Eigenlijk heb ik alleen maar Fear And Loathing In Las Vegas (1972) van de man gelezen, maar dat boek heb ik dan ook heel vaak gelezen. De omschrijving van de kofferbak vol drugs was voor mij in 1990 alsof een hele coole oom je influisterde "zo kan het ook, jongen." Blijft een krachtig boek, een hele mooie ambivalente analyse van het onvermijdelijke falen van de hippiedroom in de V.S.

Rust niet al te zacht, oude maniak.

You’re a fake

Een van de fascinerende discussies over muziek op het moment betreft de fake leak, dat wil zeggen, albums die voor officiële releasedatum al op het web zijn te vinden maar waarvan de authenticiteit in twijfel wordt getrokken. Heerlijk hoe mensen proberen te achterhalen of ze te maken hebben met een echte of onechte versie. Er zijn verhalen van “vrienden die hebben horen zeggen dat ze een e-mail hebben gelezen waarin artiest X zegt dat alle mp3s van het nieuwe album Y die in omloop, nep zijn,” etc. etc. Geen theorie te wild, geen ontleding onderhevig aan twijfel.

Twee artiesten zijn op het moment vooral het onderwerp van speculatie. Autechre en Daft Punk. Dat over de authenticiteit van Untilted wordt getwijfeld hoeft geen verbazing te wekken. Sinds de mp3 zich begon te manifesteren zijn er altijd geruchten geweest over neptracks van met name Autechre en Aphex Twin, die in omloop zouden worden gebracht door hobbyisten of doorgedraaide fans. Zelf ben ik ze nooit tegengekomen dus ik neig het als een mooie vorm van internetfolkore te zien. Aan de andere kant, stel dat het wemelt van Ae-simulacra, hoe lang duurt het nog voordat, onvermijdelijk, de simulacra het origineel overtreft? Het muzikale equivalent van het perfect nagemaakte Chanel-tasje op een Chinese markt.

In het geval van Human After All wordt gefluisterd dat de groep zelf verantwoordelijk is voor de versie van het album dat zich verspreid over het web en veel voormalige bewonderaars tot tranen van woede/pijn/teleurstelling beweegt. Zo groot is de teleurstelling dat er een geloof ontstaat dat Daft Punk nooit zulke minimale muziek zou kunnen maken (bizarre constatering, aangezien ze toch echt house maken en Thomas Bangalter ‘So Much Love To Give’ heeft geproduceerd, waarschijnlijk de meest extreme minimale pophit ooit.) Dus hebben ze volgens hardnekkige geruchten zelf een versie laten lekken die bestaat uit tracks met strategisch aangebrachte loops. Ik zou het graag willen geloven, niet omdat ik Human After All verschrikkelijk vind (integendeel), maar omdat het een enorme stunt zou zijn. Alleen zoals meestal met samenzweringstheorieën is de realiteit veel saaier. Wie rustig luistert, hoort natuurlijk dat dit wel degelijk het eindproduct is. En laten we wel wezen, een professional als Reynolds heeft inmiddels ook al zijn teleurstelling geuit over Human After All en die staat naar eigen zeggen boven het hele mp3-fenomeen (als je kattig zou willen zijn, een niet onbelangrijke reden waarom hij er tegenwoordig zo verloren bij hangt – nu ook weer over M.I.A. met die belegen Britse “ze is niet van de straat, ze is naar art school geweest!” beschuldiging aan komen zetten.) Ik weet niet, er lijkt een soort radicale beweging in de muziekkritiek te zijn geslopen waarbij een ouderwetse afwachtende houding van “ik krijg de promo’s wel opgestuurd” niet meer genoeg is, zeker op housegebied waar de remix (de remixer als Auteur) weer een allesbeslissende rol speelt. Het is achter de computer zweten en informatiepatronen herkennen (de blogger/criticus) of zoals Job de Wit actief crate digger zijn (de DJ/criticus). In de ideale situatie vinden beiden elkaar in een soort actieve relatie van informatie-uitwisseling die wat mij betreft veel gezonder is dan het eenrichtingsmodel wat is gebaseerd op een praktijk van kranten en de oude muziekpers, die op sterven na dood is (postmodern “dood” was hij na de teloorgang van Melody Maker en The Face al een tijd.)

Een alternatieve hypothese: downloaden is zo saai en routineus geworden dat vervanging nodig is voor de kick van “de plaat in de bakken vinden.” Die vervanging is collectief gevonden in de mythe van de fake. Je gelooft er niet echt in, maar wat als er 21 maart toch opeens andere muziek uit je speakers komt?

Een alternatief model: een soort slowbeweging voor muziekschrijvers en luisteraars. Het vrijwillig loslaten van de informatieverslaving, blogje-de-voorste en kiezen voor kwaliteit-over-kwantiteit, contemplatie en lange essayachtige stukken over muziek. Het teruggetrokken leven in een album.

zondag, februari 20, 2005

Ajax - FC Den Bosch 2-0

Heerlijk winterzonnetje, dat betekende in De Meer altijd een oogstrelende pot voetbal. De zelfgeseling gaat in het nu echter gewoon door. Al was het dit keer relatief minder slecht. Er was zowaar wel eens een kans (al wordt Harry nooit echt in stelling gebracht) en ik mag die Lindgren wel, die nu centraal op het middenveld speelde en dat zonder complex deed. Hij heeft ook een goede looptechniek (ik lijk mijn vader wel, die begon daar ook altijd als eerste over), dat elegante wat zo'n hobbelpaard als Van der Vaart zo pijnlijk mist. De wedstrijd ging weer als de spreekwoordelijke nachtkaars uit totdat De Ridder in blessuretijd een ouderwetse Lucky Ajax deed.

Twee dingen vielen me weer op.
1) Sinds ik naar Ajax ga graven tegenstanders zich regelmatig in maar wat Den Bosch af en toe deed (keeper rechtstreeks de bal de zijlijn overtrappen) sloeg werkelijk alles. Breek daar toch vaak mijn hoofd over: loont die dichtmetsel/counter strategie nou werkelijk meer? Dat je tegen een Ajax op de top van haar kunnen hier voor kiest kan ik me voorstellen maar ik blijf erbij dat met een beetje strategische pretentie je beter voetballend ten onder kan gaan en zelfs zoals FC Twente met "de volle buit naar huis kunt gaan."
2) Zeikpubliek. Laatst vertelde een AZ-supporter dat ze in Alkmaar zulke zeikerds zijn. En toen dacht ik "erger dan het Ajax publiek kan het moeilijk zijn." Je hebt de Amsterdamse cynische zeikerd en die is er altijd geweest (en die is erg grappig) en je hebt de huidige Ajaxsupporter, een dom verwend kind dat bij voorkeur spitsen afkraakt omdat ze niet Nederlands zijn en zonder enige ironie bij een stand van 0-0 tegen de hekkensluiter in de 90ste minuut blijft zingen "we zijn de beste van het hele land/we zijn de kampioenen!"

zaterdag, februari 19, 2005

Het geval Calimero

Tijd om eens het geval Mark van Bommel te analyseren. Miskend genie die de gemoederen in voetballand afgelopen week weer heeft beziggehouden (wie niets met voetbal heeft, kan hier ophouden met lezen.) Van Bommel is natuurlijk een fascinerend figuur. Eerlijk gezegd was ik vorig jaar een beetje ontdaan toen hij dreigde te vertrekken bij PSV. Immers hij is het voetballende equivalent van de acteur die altijd bad guy rollen moet spelen, denk Jack Palance in oude westerns. Je hebt gewoon die kop en daar kan je niets aan doen. Wat is de lol nou als PSV alleen nog Boze Bouma heeft? Het is zo veel verschrikkelijker als je verliest van een team onder leiding van de gluiperd, met zijn losse handjes, gemene trucjes, grote bek, die geniepige ogen onder irritante krullen. En de overwinning natuurlijk vele malen zoeter.

Wat niet betekent dat ik en vele Ajax supporters zijn voetbalkwaliteiten niet respecteren. Wanneer je een beetje doorvraagt zal ik met tegenzin toegeven dat ik Van Bommel best wel bij Ajax zou willen zien spelen, dat het precies een speler is die wij missen. Daarbij is er ook een soort nieuwsgierigheid om te weten hoe het nou zou voelen als Van Bommel voor jou speelt. Ben je dan blij met zijn inzet en geniepige tackles of begin je je dan snel te irriteren als hij weer te lang bij de scheidsrechter staat te huilen om een gele kaart terwijl de tegenstander op het punt staat om uit een counter te scoren?

In de discussie rond het Nederlands Elftal (hoe verrassend) mis ik toch weer wat diepte. Het eeuwige probleem van voetbaljournalistiek: er wordt alleen over voetbal geschreven vanuit voetbalkennis, voetbalgeschiedenis, de toch al beperkte voetbaltaal. Dus kan Paul Onkenhout, ombudsman voor Calimero’s, steeds maar niet verder komen dat “het is weer 1975!” (het conflict Van Beveren/Van der Kuijlen – Cruijff/Neeskens.) Van Basten heeft zichzelf uitermate slim gepositioneerd als charismatisch leider, zijn status als legende perfect uitgespeeld. Dat betekent dat zijn beslissingen een soort buffer van ongrijpbaarheid hebben (dat onlogische van zijn grote leermeester heeft hij als door de goden geschonken in de vingers, die kwaliteit die noeste systeemmakers als Adriaanse en Van Gaal nooit zullen bezitten.) Die ongrijpbaarheid bestaat ongetwijfeld uit een component intuïtie, het andere is gewoon de blik wat verder richten, de eenzame, kille blik van geboren winnaars. Ik heb het vermoeden dat Van Basten al lang geleden heeft ingezien dat Van Bommel iets mist om de absolute top te halen. Er werd altijd van uitgegaan dat Van Bommel met de jaren zich volwassener zou gaan gedragen en dat is gewoon niet gebeurd. Hij blijft op cruciale momenten een onzekere factor, iemand die zijn concentratie verliest, teveel praat met de scheidsrechter, vaak te vroeg een gele kaart krijgt. Die kortom niet weet te doseren. Van Basten heeft denk ik de knoop doorgehakt en hoopt jongere spelers zelf te kunnen vormen. En laten we wel wezen, Van Bommel is buiten Eindhoven een intrigant, iemand die niet goed in de groep ligt (matennaaier die al met een aantal speler van Oranje in de clinch heeft gelegen.) Dat heeft die mysterieuze blik van Van Basten allang geobserveerd en vervolgens tot zijn logische conclusie uitgedacht. Ironisch genoeg onderstreept Van Bommels recente klaagzang die conclusie alleen maar.

vrijdag, februari 18, 2005

Droom bootlegs


 Posted by Hello

Muziekdromen, zijn altijd mijn favoriete droomgenre geweest. Vannacht weer een kraakheldere gehad. Ik droom dat ik eindelijk Gift op DVD bekijk (Gift was Perry Farrells langlopende film/documentaire project, waar nooit een einde aan leek te komen. Naar nu blijkt in 1991 wel degelijk op video uitgebracht. Vandaar ook dat ik rond die tijd op MTV 120 Minutes een chaotische selectie van Scenes From Gift heb gezien.) Ik zie vooral een soort videoclip van een oefenruimte waarin bekenden van de band in slowmotion meezingen met een nummer, steeds enthousiaster, zodat op het einde wanneer de muziek piekt ze allemaal vrolijk dansen/op en neer springen.

Twee dingen verbazen me. Een van de figuren “herken” ik als zo’n vriend/roadie/weirdo/dopebuddy/alleskunner die bands bijna verplicht rond zich hebben hangen. Dat vreemde gevoel dat je weet wie iemand is en tegelijkertijd beseft dat je hem nooit in het echt hebt gezien. Naar alle waarschijnlijkheid dus niet bestaat, al ontstaat er op die momenten een onmiskenbaar besef dat er parallelle levens/realiteiten zijn. Ten tweede, ik kan me lange tijd na ontwaken het nummer herinneren dat Jane’s Addiction speelt (een riff die opkomt, losdraait, wat zang en dan een glorieuze explosie van geluid. Voor de kenners: eigenlijk een soort variatie op ‘Up the beach’ maar dan sneller en vrolijker.) Dat gebeurt nooit, dat ik muziek uit dromen zo voor de geest kan halen. Een soort geïndividualiseerde bootlegopname die louter met behulp van de herinnering is af te spelen

Vraag me af of mijn dochters gisteren nog hebben gedroomd toen ze plotseling achter de televisie in slaap waren gevallen en ik heel voorzichtig Earths Extra-Capsular Extraction kon draaien (die de heer Heemskerk voor mij bij Sounds had gescoord en net op de deurmat was neergeploft.) Nou begint de muziek van Earth gestaag aan een invasie van mijn droomwereld en dat resulteert in gruizige abstracte dromen over monolieten (ik kom hier binnenkort, als ik Earth 2 ook heb, nog wel uitgebreid op terug.) De associatie die ik gisteren even voelde was met een van mijn favoriete scènes uit de Griekse mythologie wanneer Demeter op verzoek van Metaneira haar zoon Demophon onsterfelijk wil maken. En dat doen goden door de sterfelijkheid van een kind boven een vuur weg te branden (Metaneira vertrouwt het niet en onderbreekt het ritueel.) Niet dat mijn oogappels onsterfelijk zijn geworden maar de muziek van Earth heeft wel een hele vreemde (reinigende?) intensiteit (kan me opeens voorstellen dat ze over een paar jaar zijn getransformeerd tot wrede, statueske vrouwen, met een hartje van goud zoals hun vader natuurlijk. ;)

donderdag, februari 17, 2005

Gattaca

Net met veel plezier weer eens Gattaca (1997) gezien. Een aantal dingen vielen me op, los van het feit dat ik de bogus broedertwist-twist compleet was vergeten. Hoe mooi je met minimale middelen toch een gevoel van de toekomst kan creëren. Hoe mooi nostalgisch een modernistische toekomst is geworden. Hoe een personage in Droomstof op mysterieuze wijze precies hetzelfde kapsel als Uma Thurman draagt. En minder mysterieus, hoe er een verzameling symbolen, betekenissen, thema’s is waar je als sciencefictionauteur lastig aan kan ontsnappen (de status van ruimtereizen, de rol van genetica, de herindeling van de klassemaatschappij.) En tot slot toch wel de depressieve gedachte dat Gattaca nooit in de nederlandse bioscopen heeft gedraaid (sciencefiction met stijl/pretenties en zonder laserpistooltjes/digitale explosies, het blijft problematisch.)

De Woorden van Autechre

Nu mijn favoriete soul groep (naast Kraftwerk) weer een album gaat afleveren (Untilted, een voorzichtige terugkeer naar meer openheid in het geluid, denk Chiastic Slide, al zijn er meteen Ae-nrrds die dat tegenspreken - Ae is een prachtige groep maar zoals vaak met vrij eigenwijze, zeg maar gerust, pedante fans.)

Ondertussen is The Words Of Autechre een van die heerlijke, droge informatieclusters die internet zo nutteloos/handig maakt.

woensdag, februari 16, 2005

Ajax – Auxerre 1-0

Lijkt alweer zo lang geleden dat ik een livewedstrijd van Ajax op tv zag. Blijkbaar heb ik die afgelopen Champions League campagne verdrongen (oh wacht, toen keek altijd op de Belg naar Real Madrid.) Was vergeten hoe dodelijk saai vooral die wedstrijden in de Arena dan zijn. De laatste leuke wedstrijd op dit niveau moet toch wel die wedstrijd in Milaan zijn geweest (lijkt wel eeuwen geleden.) Tegen Auxerre is er weer sprake van een ouderwetse draak en net als het enige hoogtepunt plaatsvindt loop ik natuurlijk traditiegetrouw naar de keuken (mooi hakje van Van der Vaart en droge knal van Maxwell.) Met veel bombarie werd op Ajaxfora aangekondigd dat Babelicious zou aantreden in de spits en die speelt vanavond toch ook weer onopvallend. Probleem is dat het niet uitmaakt wie er in de spits speelt bij Ajax, of het nou Harry of Montella of E’too is, ze zullen allemaal binnen de kortste keren verdorren omdat de aanvoer dramatisch is. Het gaat toch om een soort spanning scheppen tussen automatismen en creativiteit. Op het moment zijn beiden onvindbaar.

MapQuest

Joris Gillet wees me op MapQuest waarmee je wel de hele wereld over kan gaan. En zo waar Sporenburg is net zo gedetailleerd te zien als pak hem beet Pasadena. Alleen als je een beetje buiten de grote steden gaat kijken, bijvoorbeeld Begur in plaats van Barcelona, vallen de plattegronden weg. In Tokio zijn van kleine straten ook niet de namen te zien. En helaas, ik wilde eens kijken naar het stratenplan van Galtat Zemmour in de Westelijke Sahara maar daar krijg je bij te dicht inzoomen de mededeling "No data available".

dinsdag, februari 15, 2005

Google Maps

Eens kijken wat Google nu weer heeft verzonnen met het nieuwe Maps. Mooi spul, maar ik ging toch enthousiast proberen de Atlantische Oceaan over te steken. Even had ik het gevoel "het zal toch niet waar zijn, ze hebben de hele wereld in kaart gebracht!" Maar nee, deze oceaan is oneindig. Verder heb ik in Amerika niks te zoeken dus vervolgens gezocht naar een adresje op Mulholland Drive (inderdaad een straat met flink wat bochten.) Daarna verveeld door Los Angeles bewegend zie ik opeens dat er een Chevy Chase park bestaat!

maandag, februari 14, 2005

Muziek die altijd ontsnapt

Op een gegeven moment heb je zoveel muziek beluisterd dat de muzieknrrd zelfs weet wat hij niet heeft gehoord en wel goed zou moeten vinden. Daar zitten bij mij een aantal artiesten tussen waarvan ik al jaren lang op het punt sta om ze eens uit te proberen en dan houdt iets ongrijpbaars me toch tegen. Wanneer ik die cds voor 7,99 euro zie liggen kan je je er geen buil aan vallen en dan is het toch alsof juist die prijs een gevoel schept van “waarom dan ook nog eigenlijk kopen?” Nick Drake en Love is dit al zo vaak overkomen en van Love weet ik gewoon 100% zeker dat ik het goed zal vinden, puur theoretisch, zonder er ooit een noot van te hebben gehoord.

Steve heeft me zelfs op weg geholpen met Wire en Birthday Party. Die laatste ben ik nog niet eens aan toe gekomen. Heel voorspelbaar vond ik van Wire vooral 154 erg goed maar ik zet het nooit op, Chairs Missing kan ik me niet eens toe zetten, alsof er een soort muziek-ME mij overmand. Wat zit me dus dwars?

Drie hypotheses:
1) Het discours rond een groep grijpt me niet, weet me niet te enthousiasmeren. Ik ben iemand die graag muziek leest. Kan ook zijn dat het discours me vermoeit, het geval Nick Drake bijvoorbeeld. Te perfect, te weinig onzekerheid.

2) Veel van die muziek uit de periode 1978 – 1984 (Magazine, Fall, Raincoats) lijkt wel door een soort krachtveld te zijn omringd waar ik niet doorheen kom. Iets moet me onbewust angst aanjagen. Lastig om uit te leggen. Is namelijk een zeer gelukkige periode uit mijn leven (zo van 7 tot 12 jaar) waar ik helemaal niets met muziek had en al helemaal niet met postpunk. En toch omdat het een periode is waar je bewust herinneringen van bezit, ontstaat de indruk dat ik, als ik er aan terug denk, aan de rand van de kinderperceptie kan waarnemen dat het op een breder niveau helemaal geen blije tijd is geweest. Dat naargeestige van de late jaren zeventig is dan opeens bijna tastbaar. En er is een bepaald geluid (een bepaalde manier van bas spelen, gitaargeluiden, synthesizers) dat toen overheerste (van Joy Division tot bijvoorbeeld Blondie’s ‘Union City Blues’) waar ik haast instinctief niet vrolijk van word. (Heb het ook wel eens met beelden van voetbalwedstrijden uit die tijd. Het licht van de vallende avond tijdens de WK-finale 1978. Het idee al van een wedstrijd DDR – Nederland.)

3) Je moet niet teveel muziek (willen) luisteren.

zondag, februari 13, 2005

Rolling Stones CDR

01 Gimme Shelter
02 Sympathy For The Devil
03 Brown Sugar
04 Sway
05 Stray Cat Blues
06 Jumping Jack Flash
07 2000 Light Years From Home
08 You Can't Always Get What You Want
09 Ventilator Blues
10 Let It Bleed

zaterdag, februari 12, 2005

Arthur

Het sympatieke Arthur Magazine is nu ook als pdf versie te lezen (hatelijk manoeuvreren blijft het wel met Acrobat, een verkeerde beweging en je bent pardoes 10 pagina’s terug.) Met een kort J.G. Ballard interview, hij heeft spannendere dingen gezegd (en je vermoedt dat hij zich een beetje inhoudt om Amerikanen niet compleet voor het hoofd te stoten) maar als een voorproefje voor die nieuwe interviewbundel is het leuk. Ondertussen zag ik een advertentie voorbijkomen voor een New Worlds Anthologie en sindsdien is hier ouderwets paniek uitgebroken, want die moet per direct in huis gehaald worden! (Even op amazon.com de inhoudsopgave bekeken, en oh de sciencefiction goden geprezen, eindelijk is Pamela Zoline’s legendarische ‘Heat Death of the Universe’ weer verkrijgbaar.)

vrijdag, februari 11, 2005

Droomwizzle: Sporendizzle

Kijken of Nederlands ook nog wat streettalk aan kan. Gizoogle komt met wat pareltjes:

"Ya fuck with us, we gots to fuck you up. Ik kan het allemaal theoretisch van me afschudden met dood-van-dizzle mythe van originizzle spectrale technologie argumenten en tiznoch als luisteraar vizzy ik me bekocht."

"Dat moralisme is niet heel streng. Er zijn domme, visieloze Motherfuckas (-P-to-tha-izzuff D-A-Double-Dizzy is het schoolvoorbeeld) en elegante equivizzles die het voor elkaar krijgen om een synthese te bewerkstellizzle waarbij een conceptuele bitch wonderen doet (-D-to-tha-izzaft Punk, Primal Scream, twee groepen die ik elke transgressie in dizzy direct vergeef.)"

"Gisteren in het Tropenmizzle de kinderen lekka in de knutselhoek aan het werk gezet. Mizzy daar zit je dizzy een beetje vizzle je uit te staren, wizzant even een ommetje maken is er ook niet bij. Dus bekijk ik een paar kinderbizzles die dizzle liggen en begin te lezen in een stripverhaal, Persepizzles van ene Marjan Satrapi fo yo bitch ass."

etc, etc. Bee-yatch!

Punctum, geluidsmoralisme en een nieuw lijflied


 Posted by Hello

Ondanks mijn fascinatie met futurisme, schaamteloze steun aan het postmodernisme en dus aan de cultuur van de sample verword ik soms tot een geluidsmoralist. Wat is dat…geluidsmoralisme? Dat is een gevoel van teleurstelling wat je overvalt wanneer een sample lui en cynisch wordt ingezet. Wanneer je ontdekt dat het punctum van een track gewoon draait om een sample uit het verleden. Kan er niets aan doen maar ook in dub irriteert het me soms wanneer bijvoorbeeld Augustus Pablo zijn eigen riddims blijft kannibaliseren. Ik kan het allemaal theoretisch van me afschudden met dood-van-de-auteur, mythe van originaliteit, spectrale technologie argumenten en toch als luisteraar voel ik me bekocht. Wat bijvoorbeeld niet het geval is in de manier waarop dat moment tijdens ‘Amen My Brother’ (1969), wanneer de drummer van The Winstons even uit zijn dak gaat, een tweede leven zal gaan leiden. 25 jaar later beheerst zijn roffel een compleet dansgenre (het punt is dat de amen-break door jungleproducers op voorheen onvoorstelbare manieren werd bijgewerkt en ontleed. Elke ingreep scheen een nieuw licht op dat ene stukje ritme. Wat dat betreft was het veelvuldige gebruik van de term science in jungle geen loze kreet.) Dat moralisme is niet heel streng. Er zijn domme, visieloze “jatters” (Puff Daddy is het schoolvoorbeeld) en elegante equivalenten die het voor elkaar krijgen om een synthese te bewerkstelligen, waarbij een conceptueel kader wonderen doet (Daft Punk, Primal Scream, twee groepen die ik elke transgressie in deze direct vergeef.)

Wat me uiteindelijk brengt bij een track van twee jaar geleden die ik net heb ontdekt en heel veel draai: ‘Utopia’ van de fransman Jackson. ‘Utopia’ is een vorm van house-niet-house die sporadisch opduikt, dat wil zeggen, muziek die uit het paradigma van house ontstaat, net niet breekt met haar conventies en toch radicaal anders klinkt (zie voor een recent voorbeeld Morane’s – ‘Let Me Out’, een vreemde kale Caribische cooljazz track inclusief Chet Bakerachtige zang die de grenzen van house flink oprekt. Genoeg mogelijkheden als je je best doet.) ‘Utopia’ is te druk en springerig voor de dansvloer, het hele geluidsspectrum is volgestouwd met zenuwachtige ritmes, er is weinig houvast want de track lijkt steeds over te gaan in een andere track. En dan is er de stem als een zon die achter een berg verschijnt en alles in een beweging aan elkaar weeft: “have you ever thought about utopia.” Punctum. Een sample die klinkt alsof hij van een cult jaren zeventig gospel funk plaat is gehaald maar blijkt te zijn ingezongen door Jacksons moeder (voor de jaren 80 popfanaten: Paula Moore die in 1983 een eurotrash hit had met ‘Valparaiso’.) Het is kennis die mijn geluidsmoralisme enorm bevredigt en waar ik me toch een zekere rockistische sukkel door voel. Houdt ondertussen die Jackson goed in de gaten, meneer schijnt een perfectionist te zijn waardoor zijn album keer op keer niet wil verschijnen. Maar als het gebeurt…

donderdag, februari 10, 2005

Persepolis


 Posted by Hello
Gisteren in het Tropenmuseum de kinderen lekker in de knutselhoek aan het werk gezet. Maar daar zit je dan, een beetje voor je uit te staren, want even een ommetje maken is er ook niet bij. Dus bekijk ik een paar kinderboeken die daar liggen en begin te lezen in een stripverhaal, Persepolis van ene Marjan Satrapi. En lees het in één ruk uit. Werkelijk fantastisch boek over haar eigen jeugd in Iran ten tijde van de revolutie van 1979. Satrapi heeft een hele mooie, eenvoudige tekenstijl die vaak, doordat het de grimmige gebeurtenissen vanuit kinderperspectief laat zien, krachtig werkt. Ondanks die grimmigheid is het ook een ontzettend grappig boek, de kleine Satrapi was erg voorlijk en bijdehand met haar wens om profeet te worden, haar gesprekken met God (“heeft Marx echt beter haar dan ik?”) en haar stripversie van Dialectisch Materialisme die ze verorbert. Het is bovendien een zeer heldere uiteenzetting over zowel Iran als het alledaagse leven tijdens periodes van sociale onrust. Nog een land dat van onderdrukking naar onderdrukking leeft, nooit haar werkelijke potentieel heeft kunnen ontvouwen. Dit was nog maar het eerste deel, de afzetting van de Sjah heeft net plaatsgevonden, zo te zien zal de pubertijd van Marjan een lastige worden.


 Posted by Hello

woensdag, februari 09, 2005

Onzichtbaar sterven

Nick Kilroy in Londen overleden. Een van die vriendelijke, intelligente, enthousiaste geesten die je dagelijks tegenkomt ergens in een zone van ideeën. Wiens taal en sublieme blik opeens uitdooft.

Nieuw rockisme?

“Zijn Tiefschwarz kortom rockisme in vermomming?” vraagt Theo zich af na een op zich lucide stuk over, zeg maar, de tweedeling stadionhouse en avanthouse. Die tweedeling is er wel degelijk al heb ik het vermoeden dat die steeds meer zal verdwijnen of in ieder geval onduidelijker zal worden (Vet Geluid als een soort brug tussen grote populistische gebaren van trance/hardhouse en het sektarisme van puristische electro.) Dat hetzelfde idioom wordt gebruikt om de ervaring mee te beschrijven zegt al genoeg (daarom zie ik die stadionhouse nooit zo als de Ander, het blijft house, een beetje zoiets als je niet zo slimme broertje, soms irritant maar het blijft familie hè?)

Dat rockisme zie ik in eerste instantie niet zo. Koen is de ware specialist in die discussie, alleen denk ik dat de expertise en faam van Tiefschwarz als remixers ze per definitie diskwalificeert (niets zo anti-rockistisch als remixen.) En in het geval van Tiefschwarz & aanverwanten moet er toch ook een ontleding plaatsvinden tussen a) het terugverlangen naar het gevoel van vroeger (het Vet Geluid als enthousiasme ipv genre argument) b) het geluid zelf. Een track als ‘Issst’ kan, behalve dat de stemsample een mogelijke verwijzing is naar Rhythm Is Rhythms ‘It Is What It Is’, vrij lastig van retroisme worden beschuldigd. Ik denk dat Tiefschwarz sowieso niet zonder electroclash hadden kunnen bestaan. Paradoxaal zijn zij op hun sterkste momenten, de remixen van ‘Plastic Bags & Magazines’ en ‘Kinda New’, haast electroclash dat zich zelf heeft ontdaan van haar retro-oppervlakte…en dan hou je niets anders over dan futurisme (ik kan voor deze tracks met de beste wil geen modellen in het verleden vinden.) Dat punkerige wat Theo er graag in hoort, heb ik zelf nog niet kunnen ontdekken, denk dat het eerder tijd is geworden om je Nitzer Ebb platen eens af te stoffen en te slijten aan naïeve DJs.

dinsdag, februari 08, 2005

Alles behalve liefdeloos


 Posted by Hello

Eindelijk tijd om een keer rustig te kunnen luisteren naar de Loveless 180 grams vinyl remaster die de postbode vorige week heeft langs gebracht. Dan heb je ambacht in handen. Die uitklaphoes die vol zorg in elkaar is gevouwen, dat gewicht van de plaat. Liefde voor muziek. Klinkt subliem natuurlijk, iets warmer en wat de muziek van My Bloody Valentine met al die smeltende gitaren toch goed doet, het totaalgeluid lijkt niet zo ontleed. Maar goed, ik luister nu toch aandachtiger al was het maar omdat het een nieuwe aanschaf is, en dan vallen voorbij geluidskwaliteit twee andere dingen op: hoe ver weg die drums in de mix zijn geplaatst op de meeste tracks en vooral dat er bijna geen refreinen zijn te vinden. Daar waar een refrein hoort te zijn laat de band de gitaarloops knallen, die de vreemdste combinaties aangaan met woordeloze stemmen en die snerpende fluitmelodieën.

Verbaas me ook dat ze dit nog live hebben gereproduceerd. Alleen ik kan me werkelijk helemaal niets herinneren over hoe dat klonk. Het concert in Paradiso (1992) kwam langzaam op gang omdat er wat technische problemen waren. Daarna heb ik iets gehoord maar het enige wat me werkelijk bijstaat is dat de feedback apotheose van ‘You Made Me Realise’ zo hard was dat alle haren op mijn lichaam ophoog werden geduwd. Shields stond overigens gewoon in de hal van Paradiso een beetje na te babbelen, toen wisten wij nog niet dat hij zou veranderen in een Brian Wilson van de jaren ’90. Als ik nu terugdenk: had ik eigenlijk ooit verwacht dat er een opvolger van Loveless zou komen? Het lijkt nu zo’n definitieve plaat. Wat kan je daarna nog maken? Muziek die heelt? (de omschrijving van een van de Reid broers die ooit naar eigen zeggen materiaal van twee verloren albums heeft gehoord. Voor wie het wil opzoeken: ergens in zo’n luistertest van The Wire, precieze nummer weet ik alleen niet meer.)

Volgende Heilige Graal: de cassette versie van Loveless (volgens Shields op andere wijze gemastered om de mogelijkheden van het medium compleet te gebruiken.)Ergens in een Spaans of Frans bezinestation ligt ongetwijfeld een compleet verloren kopie te wachten op een warm huis.

maandag, februari 07, 2005

Een DVD verlanglijstje

La Notte
Zabriskie Point
Stalker
Blade Runner
Lost Highway
The Addiction
Ashes of Time
Gummo
Une Femme Est Une Femme
Waking Life

De lijst is natuurlijk veel langer. Maar dit zijn wel films die ik herhaaldelijk zou willen zien omdat er zoveel detail in zit (en dat kan zijn op het gebied van taal, narratief of stijl.) Sommigen zijn niet eens mijn favoriet van een regisseur (Weekend is mijn favoriete Godard, maar Une Femme Est Une Femme is gewoonweg te schattig, een soort “instant mooie dag schijnt uit je tv” film. Mulholland Drive is mijn favoriete Lynch maar dat is niet een film die ik snel nog een keer wil zien.) Anderen zijn nog niet eens verkrijgbaar op DVD.

Denk er eindelijk over na om eens voorzichtig te beginnen met het aanschaffen van wat films. DVD’s verzamelen heeft me altijd tegengestaan (als ik me niet vergis heb ik er precies één en dat is Lola Rennt en die heb ik nooit meer afgekeken. Misschien uit angst dat hij inmiddels tegenvalt?) Een van de dingen die radicaal veranderd wanneer je kinderen krijgt is je omgang met film. Ik kan sindsdien alleen in de bioscoop geduld opbrengen om rustig films te kijken. Mijn analyse: je hebt zoveel tijd per dag die je besteedt aan de kinderen dat wat je overhoudt heel efficiënt moet worden gebruikt. Anderhalf uur film kijken is bijna je hele quotum van de dag in een enkele bezigheid stoppen.

En ik heb nooit compleet het gevoel kunnen afschudden dat DVD een typisch tussenmedium is, een logische stap naar het einde van een paradigma toe, waarna een radicale verandering toeslaat en je plotseling met een stapel gekraste DVD’s zit opgescheept.

zondag, februari 06, 2005

Ajax - FC Twente 1-2

Ajax nadert nu gestaag een fase van complete entropie. Er heerst middelmaat, het hangt als een grijze deken over het spel. Zelfs een vroege voorsprong kunnen ze niet meer uitbouwen. Na verloop van tijd zijn de ideeen op en zakt het spel in elkaar. Er is niemand die lijnen kan uitzetten, die de bal de wil oplegt, het tempo van een wedstrijd kan veranderen. Dus wordt het nog erger. Er is wel steeds een verschillende speler die even de kar wil trekken of jagen, maar nooit gebeurt het collectief. Zoals er soms even een flits van creativiteit is (meestal geboren op de voeten van Rosales) die nooit een kettingreactie teweeg brengt. Het Ajax combinatiespel is dood. Pressie bestaat niet meer. Scherpe voorzetten afgeschaft. In de tweede helft zakte alles in elkaar en kon Twente zo makkelijk het middenveld oversteken. Als ze echt ambitie en durf hadden gekend, hadden ze Ajax heel erg kunnen vernederen.

"...and nobody is getting undone"

Gisteren eens Pakhuis Wilhelmina bezocht, eindelijk eens uitgaan op loopafstand. Had eigenlijk verwacht dat het wat groter en vuiler en krakeriger zou zijn. Dit is meer een fijn cafe met banken waar ik niet uit weg ben te branden, echte bierflesjes en een dansvloer. Black Label had zijn release party. The David Gilmour Girls speelden live (wel okay, maar check vooral hun magistrale epos 'Heavy Metal Magazines'.)

De DJ draaide zowel 'Beat Connection' en 'Tribulations', een ware LCD Soundsystem Pepsi-test op volume en alweer verbaasde ik me er over hoe urgent die eerste (nog steeds) en hoe vermoeiend die laatste (nu al) klinkt. Na mijn openbaring in Rotterdam is 'Beat Connection' trouwens wel een essay over de scene in Mokum geworden (een beetje dezelfde sfeer van de hipster dance-als-bar levensstijl die, volgens verhalen New York terroriseert.) De vrouwen blijven wel nog steeds mooier dan elders. Schrale troost (ha! Op deze manier word ik een soort Mastroianni in een 21ste eeuwse versie van La Notte)

En, net bij Job de Wits 3voor12bpm 'Issst' die nieuwe van Tiefschwarz gehoord. Klasbakken!!! En daarmee kan het retro-acid argument met een grote boog in de prullenmand gekeild worden.

zaterdag, februari 05, 2005

Fasces (2)

Het blijft mij fascineren. Mijn eerste post had misschien een subtekst van “moet dat kunnen?” (in die zin een zekere Europese overgevoeligheid voor “foute” symboliek.) Amerikanen zullen toch hun schouder ophalen van “we waren hier eerder mee” en vooral “wij geloven in dit symbool.” Wat ik er mooi aan vind is dat men juist opzichtig aansluiting zoekt bij een klassiek ideaal. Een tweede ironische laag is natuurlijk dat het in principe een heidens symbool is (al zou je kunnen observeren dat Rome uiteindelijk ook christelijk is geworden, dus zo erg hoeft dat niet te wringen.) En het draagt zelfverzekerd uit wat Europa niet durft. De Europese Grondwet had in de ontwerptekst een motto van Pericles meegekregen dat helaas geschrapt is. Op zich vreemd omdat het een bondige omschrijving van de term democratie bevatte (en wie heeft daar problemen mee?) Maar los van de inhoud was het als symbool een mooi eerbetoon geweest aan de Europese wortels, een overwinning op die narrige (en gestrande) pogingen van Balkenende en consorten om de joods-christelijke traditie van Europa in die grondwet te loodsen. Het had eigenlijk mooi de verhoudingen tussen beide machtsblokken weergegeven (Europa als Griekenland, dat wat Amerika/Rome kopieert en meedogenloos efficiënt verspreid.)

vrijdag, februari 04, 2005

Een achterblijver op de weg naar Damascus?

Theo dan toch door de knieen voor Vet Geluid? Het lijkt er op. Ronan en ik komen trouwens nergens rijkelijk laat achter, maar ja anders kan Theo zichzelf niet de geschiedenis in schrijven als de visionair die alles al zag aankomen. (Ronan is op ILM al jaren de electroclash propagandist, en ach ik? Ik heb zo mijn momenten. Nu ik die American Gigolo recensie nalees lijkt het wel alsof ik Orakel van Delphi stijl de komst van Vet Geluid voorspel.)

Fasces


 Posted by Hello

Vandaag, terwijl ik een foto van Dubya bekeek die zijn State of the Union voorlas, viel me opeens op dat naast die Amerikaanse vlag op de muur van het Congres twee gigantische fasces hangen. Nou is wel duidelijk dat de architectuur van Washington D.C. veel jatwerk uit het oude Rome bevat en dat onze Amerikaanse vrienden zich al dan niet bewust zien als het nieuwe Romeinse rijk maar er is natuurlijk wel een zekere ironie aanwezig. Immers, de fasces was het symbool dat Mussolini gebruikte om de term fascisme mee te lanceren (ik gok overigens dat die dingen er al hangen van voor Benito’s tijd.) Typisch trouwens dat toen ik op onderzoek ging naar wat informatie over de fasces in het Congres de eerste Google hit natuurlijk een site was over New World Order samenzweringen.

donderdag, februari 03, 2005

Treinreis door het verleden

In de trein vanaf Amersfoort kom ik in een traject door mijn verleden terecht. Die irritante spoorbomen in Bussum die altijd te lang dicht bleven en waarachter de koppers soms heel irritant onschuldige scholieren zaten op te wachten die te snel onder spoorbomen wegfietsten (dat is dan je leven, hufter zijn.) Het perron Naarden-Bussum goed in de gaten gehouden om te kijken of er een soort dubbelganger zou instappen, zo’n moment waarop je tot archetype wordt gereduceerd (het besef dat je er altijd zal zijn.) Maar nee geen tiener te bekennen met wazige blik en metaljack op weg naar Boudisque. Diemen, en dan altijd, heel snel, bewegen mijn ogen naar vijf hoog, tweede deur van rechts, nummer 90. In die flits van herkenning is er even een intens gevoel van geborgenheid. Waar De Meer lag kijk ik altijd de andere kant op, zodat het er altijd zal liggen. Ik zie voor Muiderpoort de hoek waar ik ooit mijn laatste brief in de bus deed. Dan rij je langs het heden, de torens van Droommachine: Sporenburg. Helaas kan je er niet uitspringen en zie je ook nog even de toekomst waarin je het (overigens fijne) stukje moet terugfietsen.

Chickfactor is okay

Ken dit natuurlijk niet, maar Martijn, Beschermheilige van alles wat Berenpakken draagt, attendeert ons op online tijdschrift Chickfactor. Met de retecoole ondertitel The Official Lifestyle Manual of Swedish Clubpop, French Nerds, Soft-Rock Yanks, and extra reverb. Joanna Newsom wordt volkomen terecht tot Girl of the Year gebombardeerd (ze leest Pynchon!)

De discussie gaat door

Voor wie er, net als ik, geen genoeg van krijgt. Ronans bijdrage aan de "midlife crisis van dans" discussie. Reynolds geeft ook antwoord op Jess maar probeert zich er een beetje paternalistisch (en puur rockistisch) van af te maken. Belangrijkste zwakte in zijn betoog is zoals Ronan terecht opmerkt: hij heeft gewoon geen idee wat er in Europa aan de hand is en probeert Vet Geluid te makkelijk als retro-acid af te serveren. Ronan heeft een magistraal inzicht: de rol van het vaak verguisde electroclash. Ik denk dat hij gelijk heeft wanneer hij stelt dat over een paar jaar electroclash als een cruciaal moment zal worden gezien in de hergeboorte van dansmuziek.

woensdag, februari 02, 2005

Streep - streep -schrijf - denk - streep - schrijf - lees

De laatste weken leef ik wat betreft Droomstof in een estadio de gracia. Ben verbaasd hoe snel ik het plezier in het schrijven weer heb opgepikt. Na een ronde strepen op papier, breng ik deze verbeteringen aan in het digitale manuscript waarbij ik weer nieuwe dingen tegenkom die voor verbetering vatbaar zijn. Elk detail, elk woord wordt gewogen, elke hinderlijke herhaling opgepikt, elk overbodig bijvoeglijk naamwoord geschrapt. Alles dichtgespijkerd. Ik lees inmiddels voorbij plot en puur op zinsniveau. Ik zie alles. Ik heb het hele boek onder controle.

Tegelijkertijd merk ik ook waar scènes nog moeten worden toegevoegd of uitgebreid. Het belangrijkste een hoofdstuk tegen het einde waar ik binnenkort aan moet beginnen. Wat tot nu toe ontbrak was een soort ’68, een dreiging van een scheuring in de stad. Moeilijk om te bedenken (ook al had ik alles eigenlijk al op zijn plaats staan voor zo’n gebeurtenis) omdat het idee van een leven in Verda Urbo mij zo aanstaat. Het moet slagen (ik heb het helemaal gehad met dat “en hun paradijs viel op tragische wijze uit elkaar” narratief) al is het einde van Droomstof zonder meer ambivalent te noemen.

Delany lezen leek op dit moment intimiderend, maar ik moet zeggen dat Stars In My Pocket Like Grains Of Sand juist inspirerend werkt. Net als Joyce schenkt Delany een bepaalde vrijheid. En vooral op het gebied van zinsopbouw biedt dat mogelijkheden zonder dat je hem meteen hoeft te kopiëren.

dinsdag, februari 01, 2005

Santiago blijft!


 Posted by Hello

In ander goed nieuws. As meldt vandaag dat, tegen alle verwachtigen in, Santiago Solari een nieuw contract tot 2009 bij Real heeft getekend. Het was onverteerbaar dat de publiekslieveling (een veel betere voetballer dan al die vermoeide galacticos) zou vertrekken naar Manchester of hou-me-vast-ik-bega-een-ongeluk naar Barcelona. Vanaf het eerste moment idolaat van de man geweest (invalbeurt tegen Lazio, en ik lag in een deuk om zijn hooghartige air bij het betreden van het veld -al was dat meer een (on)gelukkige samenkomst van neusvleugels en lange lonken die met opgeheven hoofd uit het gezicht moesten worden bewogen- waarna hij bijna scoorde na een onmogelijke solo door de Lazio verdediging.) Technisch begaafd, toch een werker en hij leest Bukowski.

House en haar deserteurs

Jess was een beetje een gevallen ster in de blogosphere. Iemand die, vermoedde ik, te gretig de vermoeide figuur wilde spelen, met zo’n “het is over, het kan me niets schelen” toontje waar Amerikanen (post WTC-aanslagen) patent op lijken te hebben aangevraagd. Zijn reactie op Human After All een laatste bewijs (volgens mij ben je gek als je toegeeft dat een plaat fysiek ongemak veroorzaakt, dat is bijna toegeven dat je aan hysterie lijdt.) Maar met Dance Is Dead, Long Live Dance, een doordacht antwoord op Reynolds veelbesproken artikel, revancheert hij zich. Het hoeft hier niet, zin per zin, onder de loep te worden genomen, maar deze opmerking sprong er voor mij uit:

“Dance fans are united, to a (wo)man, not by being black or Puerto Rican or gay, but by hearing freedom in repetition, by hearing more where others just hear a loop, through the release of accumulation, peaks, troughs, by elevating hedonism and escapism not to an abstracted aesthetic goal (as rap has done) but a community, to be shared not hoarded.”

Ik denk dat dit de reden is waarom house altijd meer is dan muziek, waarom ravers voor andere muziekliefhebbers ook iets onbegrijpelijks/ongrijpbaars hebben, iets irritant hooghartigs misschien ook (iets wat bijna grenst aan ethische superioriteit.) Als Vincent er op wijst dat ik techno een religieuze lading toewijs, denk ik verbaasd “ik? De blije agnost?” om daarna toe te geven dat al die praat over het technologische subliem, de sacrale machine, en recentelijk Daft Punk als religieuze muziek etc wel degelijk in die richting wijzen. De laatste tijd verbaas ik mezelf hoe kriegelig ik reageer op mensen die afhaken en vervolgens kritiek hebben op dansmuziek. De utopie van gemeenschap mag niet worden opgegeven/verraden. House wordt iets tussen droomleger en religie van ritme, open en vriendelijk maar even negatief in haar oordeel over deserteurs en afvalligen als die voorlopers. Dat ik tegenwoordig meer als ideoloog dan als voetsoldaat opereer maakt die gevoeligheid, vrees ik, alleen maar erger. Op de dansvloer heb je immers altijd gelijk.