Persepolis

 
Gisteren in het Tropenmuseum de kinderen lekker in de knutselhoek aan het werk gezet. Maar daar zit je dan, een beetje voor je uit te staren, want even een ommetje maken is er ook niet bij. Dus bekijk ik een paar kinderboeken die daar liggen en begin te lezen in een stripverhaal, Persepolis van ene Marjan Satrapi. En lees het in één ruk uit. Werkelijk fantastisch boek over haar eigen jeugd in Iran ten tijde van de revolutie van 1979. Satrapi heeft een hele mooie, eenvoudige tekenstijl die vaak, doordat het de grimmige gebeurtenissen vanuit kinderperspectief laat zien, krachtig werkt. Ondanks die grimmigheid is het ook een ontzettend grappig boek, de kleine Satrapi was erg voorlijk en bijdehand met haar wens om profeet te worden, haar gesprekken met God (“heeft Marx echt beter haar dan ik?”) en haar stripversie van Dialectisch Materialisme die ze verorbert. Het is bovendien een zeer heldere uiteenzetting over zowel Iran als het alledaagse leven tijdens periodes van sociale onrust. Nog een land dat van onderdrukking naar onderdrukking leeft, nooit haar werkelijke potentieel heeft kunnen ontvouwen. Dit was nog maar het eerste deel, de afzetting van de Sjah heeft net plaatsgevonden, zo te zien zal de pubertijd van Marjan een lastige worden.