Gattaca

Net met veel plezier weer eens Gattaca (1997) gezien. Een aantal dingen vielen me op, los van het feit dat ik de bogus broedertwist-twist compleet was vergeten. Hoe mooi je met minimale middelen toch een gevoel van de toekomst kan creëren. Hoe mooi nostalgisch een modernistische toekomst is geworden. Hoe een personage in Droomstof op mysterieuze wijze precies hetzelfde kapsel als Uma Thurman draagt. En minder mysterieus, hoe er een verzameling symbolen, betekenissen, thema’s is waar je als sciencefictionauteur lastig aan kan ontsnappen (de status van ruimtereizen, de rol van genetica, de herindeling van de klassemaatschappij.) En tot slot toch wel de depressieve gedachte dat Gattaca nooit in de nederlandse bioscopen heeft gedraaid (sciencefiction met stijl/pretenties en zonder laserpistooltjes/digitale explosies, het blijft problematisch.)