Muziek die altijd ontsnapt

Op een gegeven moment heb je zoveel muziek beluisterd dat de muzieknrrd zelfs weet wat hij niet heeft gehoord en wel goed zou moeten vinden. Daar zitten bij mij een aantal artiesten tussen waarvan ik al jaren lang op het punt sta om ze eens uit te proberen en dan houdt iets ongrijpbaars me toch tegen. Wanneer ik die cds voor 7,99 euro zie liggen kan je je er geen buil aan vallen en dan is het toch alsof juist die prijs een gevoel schept van “waarom dan ook nog eigenlijk kopen?” Nick Drake en Love is dit al zo vaak overkomen en van Love weet ik gewoon 100% zeker dat ik het goed zal vinden, puur theoretisch, zonder er ooit een noot van te hebben gehoord.

Steve heeft me zelfs op weg geholpen met Wire en Birthday Party. Die laatste ben ik nog niet eens aan toe gekomen. Heel voorspelbaar vond ik van Wire vooral 154 erg goed maar ik zet het nooit op, Chairs Missing kan ik me niet eens toe zetten, alsof er een soort muziek-ME mij overmand. Wat zit me dus dwars?

Drie hypotheses:
1) Het discours rond een groep grijpt me niet, weet me niet te enthousiasmeren. Ik ben iemand die graag muziek leest. Kan ook zijn dat het discours me vermoeit, het geval Nick Drake bijvoorbeeld. Te perfect, te weinig onzekerheid.

2) Veel van die muziek uit de periode 1978 – 1984 (Magazine, Fall, Raincoats) lijkt wel door een soort krachtveld te zijn omringd waar ik niet doorheen kom. Iets moet me onbewust angst aanjagen. Lastig om uit te leggen. Is namelijk een zeer gelukkige periode uit mijn leven (zo van 7 tot 12 jaar) waar ik helemaal niets met muziek had en al helemaal niet met postpunk. En toch omdat het een periode is waar je bewust herinneringen van bezit, ontstaat de indruk dat ik, als ik er aan terug denk, aan de rand van de kinderperceptie kan waarnemen dat het op een breder niveau helemaal geen blije tijd is geweest. Dat naargeestige van de late jaren zeventig is dan opeens bijna tastbaar. En er is een bepaald geluid (een bepaalde manier van bas spelen, gitaargeluiden, synthesizers) dat toen overheerste (van Joy Division tot bijvoorbeeld Blondie’s ‘Union City Blues’) waar ik haast instinctief niet vrolijk van word. (Heb het ook wel eens met beelden van voetbalwedstrijden uit die tijd. Het licht van de vallende avond tijdens de WK-finale 1978. Het idee al van een wedstrijd DDR – Nederland.)

3) Je moet niet teveel muziek (willen) luisteren.