donderdag, september 22, 2005

Ajax – Ado Den Haag 2-2

Voetbalcliché #38: een wedstrijd met twee gezichten. Precies de reden waarom ik na afloop verbijsterd het stadion verliet. Ik ben de afgelopen jaren wel vaker teleurgesteld door Ajax maar niet zoals gisteren. Dat gevoel is makkelijk te ontleden: Ajax speelde namelijk in de eerste helft zijn beste wedstrijd in jaren. Geïnspireerd, met druk naar voren, combinerend. Het was duidelijk dat een fitte Rosales altijd moet spelen omdat er actie wordt ondernomen. Grygera scoorde bijna het doelpunt van de eeuw door een achteloze hakbal de kruising in te sturen. En Sneijder speelde de beste 45 minuten uit zijn carrière. Ajax probeert ook weer met afstandschoten te scoren en dat resulteerde zowaar in twee wonderschone doelpunten. Niks aan de hand dus. Helaas kan dit Ajax maar een helft goed voetballen en de tweede helft werd routineus, zonder wil uitgespeeld. Dat ze dan door dramatisch slecht verdedigen in de blessuretijd twee doelpunten tegen krijgen is belachelijk maar vooral pijnlijk omdat in een klap de aansluiting met de concurrentie weg is en alle positieve zaken in de eerste helft waardeloos zijn geworden. Niet dat die positieve zaken een aantal structurele problemen maskeren, vooral het koppig vasthouden aan spelen met vleugelspelers terwijl het materiaal niet voorradig is (spitsen die er niet op zijn ingesteld, Babel die ridicuul is op de linkervleugel) Ajax speelt eigenlijk steeds met negen man.