Doet hij het of doet hij het niet?

Het plezier van de tekst, dat is het moment waarop mijn lichaam zijn eigen ideeën begint te volgen – want mijn lichaam heeft niet dezelfde ideeën als ik.

Roland Barthes


Hij doet het. Het zit erop. De laatste woorden die er altijd aan zaten te komen. Met een gevoel van tevredenheid kan ik de boel hier afsluiten. Het verbaast me soms dat D:S precies is geworden wat ik aan het begin voorzichtig voorstelde, een jaar in kaart gebracht. Een speciaal jaar aangezien ik bij aanvang van D:S eigenlijk een stuurloos bestaan leidde en een van de dingen die het mooi laat zien is hoe mijn leven richting heeft gekregen (richting met een snelheid waar ik soms moeite mee heb.) Ten tweede ben ik altijd erg tevreden geweest over mijn voornemen om er na een jaar mee op te houden. Het werkt. Die begrenzing zorgt ervoor dat je er een flink tempo in kan houden, al was ik soms ook verbaasd dat het maar door ging en gaat. Ik ben blijkbaar gemaakt voor het bloggen, het is een vorm die me ligt, en daarom zal ik D:S ongetwijfeld gaan missen (zeker nu september ook nog eens de populairste maand is qua bezoekersaantallen. Perfect, op het toppunt van je populariteit stoppen.) Het vreemde is, mijn eigen teksten in tijdschriften lees ik zelden terug terwijl ik regelmatig lezers volg in het archief en met plezier deze vaak obsessionele teksten herlees. Nou goed, het is niets om dramatisch over te doen, het is maar een blog, ik kan mijn tijd en schrijfenergie in weer andere, minder vluchtig geschreven, projecten stoppen, dus het is niet alsof ik van de aardbodem verdwijn (en mocht ik echt zweetaanvallen krijgen, ongetwijfeld keer ik in 2006 ergens anders, in een ongetwijfeld minder gejaagde vorm, terug in de blogosfeer.) De tekst is oneindig. Het was een groot plezier. Dank voor het lezen, de aandacht, de correspondentie, de ideeën. De mazzel.

HET EINDE VAN DE BLOG