Ik word stiekem enthousiast

Al een hele tijd overheerst een groot "blah" gevoel als ik aan Real Madrid denk (ook de hype over onze nieuwe Braziliaanse pingelkoning Robinho doet me weinig). Maar ziedaar, net voor de transfer-deadline is er dan toch een nieuwe centrale verdediger gekocht. Het belachelijke bedrag dat ze voor Owen hebben gekregen (ongeveer 24 miljoen, bijna het dubbele wat ze vorige jaar voor hem betaalde, bij Newcastle moeten ze flink in de problemen zitten) is direct ingezet om de verdediging die sinds het (idiote) vertrek van Samuel er amateuristisch uitzag te versterken. En zowaar, hij is er: Sergio Ramos, de jonge verdediger van Sevilla. De hele zomer is er over gespeculeerd, Sevilla wilde hem alleen voor de hoofdprijs kwijt, Barcelona heeft op het laatst nog geprobeerd de transfer te dwarsbomen (maar ja die hebben geen geld) en dus is er eindelijk in Het Tijdperk van Florentino de Waanzinnige een Spaanse voetballer gekocht (nadat eerder enorm werd geblunderd door Xabi Alonso en Del Horno naar Engeland te laten vertrekken.) Sergio heb ik nog niet zien spelen maar de woorden van mijn vader stellen me erg gerust: "de nieuwe Puyol, maar dan nog beter."

(edit: hop op de sentimentele toer met zijn allen, Sergio gaat met nummer 4 spelen. Ergo de opvolger van Hierro is opgestaan! Zat meteen te denken, hij is 19 jaar, speelt als het goed gaat tot zijn 33ste bij Real waar hij dan aanvoerder en "de oude Ramos" is. Dan ben ik 47 jaar oud!)

LCD Soundsystem – Tribulations (Tiga’s Out Of The Trance Closet Mix)

Een goede remix, we hoeven tegenwoordig niets anders te verwachten van Tiga, al moet ik zeggen dat hij nog beter was geweest als hij Murphy’s zang eruit had gedubd. Eigenlijk is het een soort droomacid remix, al vormen de roffels rond 2:00 inderdaad de signifié (zo je wil in lelijk Nederlands de betekende) trance. Nu we toch weer op de barthesiaanse toer gaan, het punctum zit zo rond 4:49 wanneer Murphy eindelijk opzout en Tiga een ouderwets acid – Space Invaders duel bouwt (had nog wel even 5 minuten mogen door laseren wat mij betreft.) Die titel, en Tiga weet als geen ander zijn remixes de perfecte subtitel mee te geven, is trouwens veel essentiëler dan de remix zelf…vangt immers precies de verschuiving richting neotrance die in de lucht hangt (Total 6 staat er vol mee, en om van de hak op de tak te gaan: die Baxendale remix en DJ-set van Herr Mayer op Lowlands lijkt wel een opening te hebben gecreëerd naar een breder publiek, zo je wil bewustwording van het bestaan van Kompakt in Nederland…voorbij je gebruikelijke technonrd incrowd. Net als M.I.A. die niet meer van de The Box is te krijgen, een goede zaak overigens.)

Geen eendagsvliegen

Zag net dat er een nieuwe single van De Jeugd Van Tegenwoordig is verschenen (dan komt die Itunes voucher waar ik maar niet doorheen kom wel erg van pas). Dat ze erg grappig zijn is duidelijk (de term: coffeeshopbewoner. Fantastisch, zo eenvoudig en toch poetisch) maar de muziek! De Neger Des Heils (ga er van uit dat hij het weer is die aan de knoppen draait) smokkelt toch wel even de raarste electrorave de hitparades in. Dit is weer puur Detroit, ik zou bijna zeggen: richting Red Planet.

Ajax - Kakkerlakken 1-2

Blablablabla...blablabla

(kortom, ik weet het nu ook allemaal niet meer.)

Ja, daar kan ik wel een flinke portie van gebruiken

Mooie hoes hoorrrr. Titel word ik ook wel enthousiast van. (via Vlokfeest)

Steamboy

Ik heb regelmatig met open mond naar het scherm gekeken. Een typisch Japanse wil-tot-perfectie die zich stort op Victoriaans Londen. Akira hervertelt als parallelle geschiedenis van de Industriële Revolutie. Magistrale recreaties van een rokend Manchester en de grandeur van Londen (het Crystal Palace, dat glas vraagt natuurlijk om gebroken te worden) en waanzinnig gedetailleerde en fantasievolle stoommachines.

Steamboy is, onvermijdelijk, ook een soort vervolg op Gibson en Sterlings Difference Engine, alleen hier is het niet de computer die “te vroeg komt” maar een mysterieuze bal die eindeloze energie produceert. Wat je dan krijgt is een vruchtbare verplaatsing van gebruikelijke Japanse obsessies (cyborgs, robots, pseudo-atoomexplosies – zie de magische bevroren explosie wanneer het stoomkasteel in de Thames stort) naar 19e eeuws Engeland. Het ziet er dus goed uit maar Otomo verankert het, zoals je mag verwachten van een grootmeester, in een dubbel vadercomplex en laat morele zekerheden verwateren tussen de polen van extreem kapitalisme (de O’Hara stichting) en een ijdele natiestaat (Groot-Brittannië).

Kortom opnieuw een animé die slim technologie theoretiseert/esthetiseert. Maar wat me deed denken: jammer dat zo weinig van dit soort grootheden videoclips maken. In zekere zin is de clip voor Ken Ishiis ‘Extra’ (1995) de ultieme technoclip en animé (non-lineair en extreem gewelddadig.)

Waar vind ik de Anonieme Bloggaholics?

Wat ik dus zo samenvattend oppik:

Annie komt met DJ Kicks mixalbum.
Iedereen op vakantie naar Frankrijk is geweest.
Iedereen aan het mixen is geraakt.
Iedereen de nieuwe Animal Collective subliem vindt.
Geen Sleutel opeens Engels lult.
Er altijd, maar dan altijd Ajax zeikerdjes zijn die beginnen over “maar hij houdt de doorstroom van talenten tegen.” (Martijn ter Haar zou vast wel met een wetenschappelijk onderzoek op de proppen kunnen komen waar de fuckin correlatie wordt aangetoond tussen dit soort wijsheden, het uitfluiten van Echte Voetballers als Zlatan en stemmen op LPF.)
Nog steeds geen uitsluitsel over die Loveless 33 1/3 (dit begint te rieken naar een Human After All-achtige avant-garde grap/studie.

En op de deurmat vind ik met dank aan een goede fee: Acid Rocks van DJ Hell…broehaa…geen loze belofte van Der Alte. Gelukkig niet weer een complete “die goeie ouwe tijd” mix, is toch sinds die Hardfloor X-mix niet te overtreffen. Goeie balans tussen je klassieke FUSE en Humanoid blieperts en zulke Vette genialiteiten als ‘Sweatbox’ van Motor. Een van de betere platen van dit jaar, in dat kader mag ik u ook de Fabric mix van Ivan Smagghe aanraden. Heel vaag.

Nog van voor de vakantie: Köhncke & Heimermann – Albatros. Een visioen van de hemel. De terugkeer van heroïne house maar dan echt zwaar kopje onder (of zoiets, ben natuurlijk veel te braaf voor dat spul.)

Pfff, oude gewoonten keren snel terug. Ik denk nu toch weer weemoedig aan het lege bewustzijn onder de Franse zon, af en toe een herinnering of een idee dat voorbij spoelt op een golf wijn.

Terugkeer

Thuiskomst?
Verrassend. Ik verwachte een drukkende melancholie een bewustzijnsvernauwing die inherent lijkt aan de trechtervorm van de reis naar Nederland. Werd dus vooral aangenaam verrast hoe goed het huis er uit ziet. Modern. Alsof we waren vergeten dat het ooit verbouwd is geweest. Kijk vooral op tegen structuren van het dagelijks leven (e-mails, verplichtingen, ongelezen blogs, etc…ergens had ik vlak voor de vakantie last van informatie burn-out.)

Nog wat gemist?
Weinig tot niets. Eigen bed waarschijnlijk. Het lokaal horen en bediscuzeuren van het enige wereldnieuws tijdens mijn afwezigheid: de aankoop huur van Juan Fran, de eerste Ajax-Spanjaard.

De vakantie?
De geboorte van mijzelf als Francofiel. Of beter, een bewustwording/samentrekking van losse fascinaties. Laten we wel wezen Josephine heet niet voor niets zo. Maar los van film, muziek, literatuur, jeugdherinneringen is het een in elkaar vallen van landschappen, taal, persoonlijkheid, correcte spanning tussen traditie en moderniteit, lichamen, zon en cultuur. Een ontdekking, zo je wil, dat het Franse denken niet los staat maar ingebed is. De oneindige mogelijkheden.
Bijwerking is wel dat ik daardoor voor het eerst enigszins teleurgesteld ben in Spanje (ik vermoed een teleurstelling die te maken heeft met een soort extreem doorgevoerde materialistische amerikanisering die in Spanje heerst. Ook de afwezigheid van een Idee zoals dat van Frankrijk. De laatste poging daartoe, de synthese van fascisme en katholicisme, was dan ook nogal triest.) Terugkomend op het Francofiel zijn. Bij terugkomst voel ik me meteen onderdeel van een nieuwe doelgroep nu ze bij AH allerhande Franse produkten hebben toegevoegd aan het aanbod (Orangina, boter met zoutkristallen.)

Ontdekkingen?
Ik zou een lange verhandeling kunnen houden over de hypermarché. Niet echt een prettige winkelervaring (teveel keuze/te overweldigend) maar je kan er wel gewoon kalfsnieren kopen (heerlijk en eenvoudig klaar te maken). Alweer een bewustwording: het eenvoudige genie van een baguette met gezouten boter en vijgenjam.
Ook: de (h)eerlijke wijnen van Roussillon.

Meegenomen?
3 flessen Amora slasaus (favoriet van Justine.)
1 800 grams pot Edmond Fallot mosterd (1,80 euro in Beaune waar het vandaan komt.)
1 pot Crème de Marron (Bon Maman)
1 fles Gran Cermeña 1998 (Toro, wijn uit Zamora waar mijn vader vandaan komt.)
1 fles Liberalia Cero 2003 (Toro, wijn geproduceerd door een jeugdvriend van mijn vader. Timmert in Spaans wijnland aan de weg, internationaal ook gezien de gouden medaille die hij vorig jaar in Parijs bij een of ander wijncongres heeft gewonnen.)
1 fles Absint Destilerias Montaña (50 cl, in nieuwe (?) smalle fles voor de 68% in plaats van gebruikelijke 55% versie. Voor de absintdrinker met het constitutie van een Rimbaud. Spanje was tot voor kort een van de weinige landen waar Absint niet verboden was. Is natuurlijk voor Spanjaarden een belachelijk idee: alcohol verbieden.)

Gelezen?
Ulysses uitgelezen. Het ultieme vakantieboek, je kan lekker doorlezen (erg handig voor de lastige hoofdstukken tegen het einde aan.) Het literair technische succes is een gegeven maar het viel me vooral op wat een innemend figuur Leopold Bloom toch is.
Bijna klaar met De Mens In Opstand van Camus. Prachtig geschreven filosofie boek. Zijn essay over de metafysische opstand is fijn maar meer een thuiswedstrijd (Sade, Nietzsche, Rimbaud, Baudelaire, etc), de echte eye-opener is het essay over de historische opstand, met een ambivalente houding ten opzichte van Saint-Just en de Franse Revolutie, een heiligverklaring van de Russische nihilisten (inderdaad erg camusachtige antihelden) en toch wel voor zijn tijd (1951) vooruitstrevende kritiek van Marx.

Iets vergeten?
Ik had mijn St.Etienne ’76 shirt mee moeten nemen. Las overigens dat St.Etienne, de stad, onder de bezielende leiding van de burgermeester aan een soort renovatie/modernisering bezig is in de stijl van Bilbao. Wie weet straalt iets van die vernieuwing over op het voetbalteam, en dansen Les Verts ooit weer.

Populaire voetbalshirts op de camping?
1. Olympique Marseille
2. Chelsea (is duidelijk die andere twee Engelse grootmachten voorbij gestreefd.)
3. Arsenal
4. Manchester United
5. Paris St.Germain (mooi shirt)
6. Spaanse nationale elftal (verrassend genoeg)

Eerste cd die je gaat aanschaffen?
Total 6 natuurlijk.

Volgende boek?
Mijn vader heeft de nieuwe Rushdie voor me gekocht. Satanic Verses heb ik ooit gelezen (vermakelijk) maar ik heb het nooit zo op “nieuwe” boeken. Denk erover om S/Z van Barthes aan te schaffen. Plus Americana, de enige DeLillo die ik nog moet lezen en steeds “spaar”.

Films?
Tarkovski’s Het Offer en De Spiegel zijn bij de videotheek gesignaleerd, maar die Russische melancholie bewaar ik voor de winter. Vanavond staat Steam Boy op het menu, de laatste van Katsuhiro Otomo, schepper van Akira.

Pfff…vakantie

Eindelijk dan een lang verdiende vakantie. De druk moet van de ketel, zowel fysiek als mentaal. Even geen kinderen naar school, deadlines, blogs, nieuwe J*m*s H*ld*n tracks of nepzomers. Mijn ouders in huis geplaatst zodat die zich lekker aan de Sail kermis kunnen vergapen en hup naar Frankrijk de zon tegemoet. Ulysses en L’ Homme Révolté mee voor op het strand (die laatste ligt al jaren ongelezen in de boekenkast, de tweede helft van Joyce heb ik speciaal voor de vakantie bewaard.) En voor op snelweg en verzameling mixcds die ik tot nu toe te weinig heb gedraaid.

Ivan Smagghe – Fabric 23
Ik zit me nu al te verkneukelen op het moment dat ‘Heiden’ onder de Booka Shade acapella verschijnt.

Chloé – I Hate Dancing
Fantastisch Vet Geluid manifest van vorig jaar.

Michael Mayer - Speicher 2
Kan het huis natuurlijk niet uit zonder een lading Kompakt.

Black Strobe - Essential Mix
De inmiddels legendarische radio mix van het langharige tuig. Vol vettige acid en rave.

James Holden - Balance (cd1)
Net neergehaald dus ook nog niet beluisterd, de eerste cd van de James Holden mixcd uit 2003. Tracklisting ziet er in ieder geval veelbelovend uit.

Doe Maar – Het Beste
“Ik wil goeie house…en Doe Maar,” luidde het bevel van Justine. Destijds vond ik dat natuurlijk stomme meisjesmuziek. Maar radio en supermarkt hebben me inmiddels wel van gedachte doen veranderen.

OMC in Nieuwe Revu

Deze week in Nieuwe Revu kan je dus mijn (korte) recensie lezen van Chris Cunninghams Rubber Johnny, de bizarre (relatieve term in Cunninghams universum) korte film/mooi verpakte DVD die hij heeft gemaakt voor Warp. Met muziek van Aphex Twin.



Soms dagdroom ik nog van het gerucht dat enkele jaren de ronde deed van een Neuromancer verfilming door hetzelfde dynamische duo. IMDB zwijgt er in ieder geval over, zag wel dat Cunningham de maker was van M.A.R.K. 13, de killerrobot uit Hardware, een van mijn favoriete postapocalyptische films.

(in heel ander nieuws: vandaag mijn eerste Border Community 12-inch gekocht. 'Soopertrack' van Extrawelt. Was de enige die ze hadden liggen, en je pakt toch wat er voorradig is.)

De Man Mozes en de Monotheïstische Religie

Uitgelezen: Freud – De Man Mozes en de Monotheïstische Religie.

Ik wou dat ik hier wat dieper op in kon gaan, maar zieke kinderen en vakantievoorbereidingen (vooral in moordend tempo en heel ouderwets bandjes voor in de auto maken, wel van mp3s/via laptop) beletten dit helaas. Realiseerde me tijdens het lezen hoeveel ik van Freud hou. Ja, ja, ik weet het allemaal, “achterhaald”, “seksist”, inconsequent (zoals veel wetenschappers werd hij zenuwachtig wanneer zijn eigen theorie op hemzelf werd toegepast), noem maar op en toch als leeservaring is de vooral de sociologische Freud heerlijk. De Man Mozes en de Monotheïstische Religie leest bijna als een speculatief-theoretische detective. De eerste twee essays zijn, hoe ze via het uitwerken van logische inconsistenties proberen te bewijzen dat Mozes een Egyptenaar was, haast proto-Derrida maar dan prettiger om te lezen (geen al te gewaagde uitspraak overigens, Derrida heeft duidelijk aangegeven waar de overeenkomsten tussen psychoanalyse en deconstructivisme liggen.)

Het derde essay is ongelofelijk. Dan gaat Freud weer op zijn Totem und Tabu trip en komt met een fantastisch uitgewerkt idee hoe de prehistorische moord op de oervader doorwerkt in de geboorte van monotheïstisch religies, ontleedt hij precies het succes van het christendom, is oncompromisloos over antisemitisme. Het klopt natuurlijk allemaal te mooi om waar te zijn. Waarom Freud nog lezen? Omdat het nog steeds inspirerend is voor creatievellingen. Los van de indruk dat het soms lijkt alsof film niets anders is dan psychoanalyse voortgezet met andere middelen, blijft de psychoanalytische blik voor schrijvers fascinerende materie opleveren (wat wil je met de centrale rol die taal erin speelt.) De vooruitgang die neuropsychologie en biologische psychologie boeken zijn evident…en toch spreken die resultaten nooit zo aan, voorbij de wetenschap in het creatieve domein, zoals de psychoanalyse dat deed/doet (zelfs in sciencefiction is dat effect significant minder.)

Ciara

Opa komt ook aanpuffen. “Best wel goed die Ciara!” Op aanraden van de heer Heemskerk was ik al een tijd aan het fenomenale ‘1, 2, Step’ maar ik geloofde hem ook toen hij stelde dat haar album Goodies niet zo was (en waarom ook niet, R&B houdt zich niet zo aan de regels van het rockisme.) Toch maar eens gecheckt en verdomd, beste plaat in dat genre sinds Aaliyah. Geen toevallige verwijzing natuurlijk, aangezien Ciara een beetje Missy Elliotts nieuwe protégé is. Het is muzikaal voor een technohead als ik erg makkelijk om in te komen vanwege de stuiterende electro laag in veel nummers (met soms een knipoog naar de hoogtijdagen van Dr.Dre’s G-funk) en zelfs de ballads, toch altijd de lastige momenten in R&B, word ik voor het eerst in tijden niet treurig van (al zijn het er wel net iets teveel en komt die R. Janksik ook langs.))

Voor echt enthousiasme moet er echter zoiets als een totaalpakket zijn. Ze ziet er goed uit en toch wel stoer. Ze heeft een goede stem (in tegenstelling tot de nachtegaal met tinnen stembanden, Amerie) maar gaat nooit op de “oehoehoehaaaaawaaaAAAAHHAAAYEAAAAHHH” toer. En ze danst cool. Niet op zo’n vermoeiende “we hebben 6 maanden met een choreograaf stomme fascistoïde synchroon pasjes geoefend” manier. Dat is niet dansen, dat is disciplinering. Het zal ongetwijfeld allemaal wel bedacht zijn maar het ziet er bij Ciara uit of de beweging uit haar zelf komt, alsof ze niet anders kan. En ze bezit de gave van het nonchalant dansen...een beetje grooven. Maar goed, ik heb altijd een zwak gehad voor (bij voorkeur lange) vrouwen die met hun handen in broekzak durven te dansen.

Het enige wat ik me afvraag: wanneer dumpen de ladies eens een keer de middelmatige rappers met hun uniform van petjes en ijshockeyshirts die hun liedjes en video’s terroriseren?

Progressive goeroe spreekt

Theo gelukkig ook weer terug in blogland. En al is het natuurlijk leuk om de Profeet van Vet Geluid genoemd te worden, vergist hij zich als hij denkt dat ik me in 10 jaar gereutel van Sasha, BT en andersoortig volk ga verdiepen. Geen tijd voor, het nu is al bijna niet bij te houden. En het gaat om Border Community en de fascinerende manier waarop James Holden zichzelf opnieuw tracht uit te vinden. Maar ongetwijfeld kunnen we hier nog wat fijne discussies over voeren (het house equivalent van theologie. Heerlijke maar ook vermoeiende bezigheid. Ik fantaseer maar even door: Vet Geluid als keterse sekte achtervolgt door de inquisitie van het genrepurisme.)

(zo rond '96(?) heb ik even geflirt met trance/progressive. Trance Buddha was een vrij leuke club en, eerlijk is eerlijk, die muziek gaat heel goed samen met E, maar ik heb het ook altijd te schone, te functionele muziek gevonden, het mist...bezieling? [extra zijpad: die mysterieuze kwaliteit die op een of andere manier bijna alleen is te vinden in "gruizige" dansmuziek.] Sven Väth heb ik ook altijd een ambivalente relatie meegehad: had hij zijn nacht was het ongehoord goed, kreeg de beste man een "ongelimiteerde" tijd om te draaien dan trancete hij je zo een coma in...ik herinner me zo'n 8-urige set in de Mazzo waar ik uit verveling ben weggelopen. Over de "foute" genrenaam progressive hoeven we al helemaal niet te hebben? Oh ja: Deep Dish op een regenachtige zomermiddag in het Amsterdamse Bos (2001?), dat was dan wel weer waanzinnig....pure Henry Miller "dronken worden door een glas water" ervaring.)

Dromen van de grensgemeenschap

Het is officieel een obsessie wanneer het je dromen binnendringt. Zo kreeg ik vorig jaar opeens dromen over colleges van de jonge Derrida die het deconstructivisme aan de hand van origami uitlegde. Vannacht kwam dus James Holden langs. Het leek op zoiets wat altijd met veel bombarie wordt aangekondigd als “the ultimate clubbing experience”. Holden draaide in een hypermodern gebouw, iets tussen buitenhuis en museum in. Veel cleane ruimtes, geen rijen, gratis pillen, enorme geluidsdichte ramen die uitkijken op industrieterreinen en voorbij razende treinen. En ik kon in het restaurant vooraf gewoon babbelen met Holden zelf.

Dat laatste is geen toeval want Steve vertelde me dat hij laatst speciaal voor Holden naar Zoetermeer is gefietst. Gewoon naast de draaitafels kon staan en na zijn set de kans greep en met de man heeft gekletst. En hij was zo scherpzinnig om te vragen of hij My Bloody Valentine kende (“natuurlijk”.) Hij schijnt van Border Community echt iets speciaal te willen maken. Wat leuk is om te horen omdat de muziek dat ook uitstraalt, een zelfbewust verschil, een wil om te veranderen. Maar zonder arrogantie, ik stel me het bijna voor als een gilde dat zonder ego werkt aan de verspreiding van schoonheid in house.