2046

Miraculeuze film. Zoals je van Wong Kar-Wai bent gaan verwachten. Alweer realiseer ik me dat geen enkele regisseur zijn esthetiek weet te benaderen (qua cinematografie zeker maar ook wat betreft de details: de kleur van blouses, lampen, de manier van sigaretten roken, etc.) Een film waar je langzaam in moet wegzakken, een soort gevangen worden door het web van tijd, melancholie en herinnering (en die in je herinnering ook steeds beter wordt.) Wat hem zo’n complete filmmaker maakt is dat hij niet alleen stilistisch meesterlijk is maar ook altijd het beste uit zijn acteurs haalt (de vrouwen in 2046 zijn fenomenaal: mysterieus, gepijnigd en haast onmenselijk mooi.)


 

Een paar weken geleden schreef ik hoe belachelijk het was dat Gattaca nooit in de Nederlandse bioscopen had gedraaid en hoe moeilijk de minder standaard sciencefiction het heeft om een plek te veroveren in de bioscoop. Dan zal je altijd zien dat zoiets als 2046 verschijnt. Al draait die in de bioscopen omdat het een Wong Kar-Wai film is. En er is ook een vorm van sciencefiction, overigens bij voorkeur meteen ontdaan van dat etiket, die wanneer deze niet Amerikaans is in het arthouse circuit een plek weet te vinden (sciencefiction cinema in plaats van film: denk Alphaville, Clockwork Orange, Solaris, Stalker, misschien zelfs Cronenbergs latere werk. Een traditie waarbij 2046 moeiteloos aansluit.)

Maar 2046 is niet alleen een verademing als film, Wong Kar-Wai voelt perfect aan waar in sciencefiction de ruimte ligt voor vernieuwing: niet in technologie maar in vraagstukken rond liefde, seks, identiteit en herinnering. Dat plus een onconventionele manier van vertellen, de weigering alles uit te leggen, ruimtes open te laten voor interpretatie. Geen makkelijke zit, 2046 laat me na afloop met zoveel vragen achter dat ik meteen snak naar een DVD uitgave zodat ik opnieuw kan beginnen aan het ontwarren van het web van verlangen.