Herfst/Winter 2005/2006

Er was een tijd dat ik er niet genoeg van kreeg. Mode. Dat lijkt een ander leven. Maar vandaag terwijl ik de recensies las van de herfst/winter collecties 2005/2006 voelde ik even weer iets van nieuwsgierigheid, van dat plezier in mode als betekenisgenerator. Ik begreep dat Prada aan de sobere kant was en het zusterlabel Miu Miu werd door De Volkskrant omschreven als “…leek op een zondagochtend in de kerk, of op een begrafenisstoet. Wel erg braaf dus, en ook niet al te vrolijk.”
Dat moet ik dus even uitzoeken. Dat valt dan allemaal weer mee, want waar vrouwen zo naar de kerk gaan ben ik ook bereid om me een tijdlang te vervelen.

 
Nee, dan de New York Times, die weten van aanpakken:

“The astonishing thing about Miuccia Prada's fall collection is just how much it has in common with the rhythm of modern language, whether the verse of Ezra Pound or the chilling clarity of Elfriede Jelinek, the winner of the Nobel Prize in Literature in 2004, whose novel "Women as Lovers" presents marriage as the end of youth and the beginning for women of a death throe that will last through years of looking after men.”

Kijk, dat wil ik lezen! Overigens deden veel van die Pradski mannen me vooral denken aan te goed geklede Joy Division fans. Ach Prada, ik word zo weemoedig van je met dat perfecte visioen van minimaal modernisme/esthetisch marxisme alsof het eeuwig 1998 is. Helaas hebben die zakentactieken (Helmut Lang en Jill Sanders bij hun eigen modehuizen wegpesten) en het onvermijdelijk proces van dalend cultureel kapitaal (al die zombies die met Prada schoenen rondlopen) je charme enigszins verpest.

Nee, dan Burberry. Ik werd erg blij van de omschrijving “…prachtige kleding voor rijkeluiskinderen die de winter lekker op het familielandgoed doorbrengen en zo nu en dan een joint opsteken.” En zo te zien klopt die ook.


 

Dat is een fantasiewereld om eens flink in te verdwalen. Verveling...Marianne Faithful...de wrede schoonheid van het Britse klassensysteem.