M83 – Don’t Save Us From The Flames (Superpitcher remix)

 

Een remix om naar uit te kijken, dus oppassen geblazen. Lengte: 10:25, de nieuwe standaard lijkt wel. En de eerste keer luisteren denk je inderdaad ouderwets “is dit alles?” Moeilijk uit te leggen waarom dit sublieme muziek is. Natuurlijk er is een weidse melancholie en Superpitcher lijkt steeds subtieler en geduldiger te werk te gaan met het laag na laag opbouwen (heel zachtjes de strijkers, die methadonpiano) zonder opvallend in het gehoor liggende trucs (alweer het mysterie waarom juist deze generieke housebeat werkt?) Het punctum vindt relatief laat plaats, ergens rond minuut 5:24, en ik kan niet uitleggen wat het is, waarom het werkt (iets met die baslijn?)…er is een moment, zonder show, waar de muziek even uit elkaar rolt, zich zelf oplost (als probleem ook), een moment van verlichting schept. House als verfijnde poëzie. Helaas kan ik op het moment niemand voorstellen, behalve de man zelf, die deze track in een club zal draaien.