Mist

 

Voordeel van het Oostelijk Havengebied is dat het er ontzettend kan misten (vandaag begon het rustig en werd pas rond het middaguur de grootste intensiteit bereikt.) Net als sneeuw tovert mist je directe omgeving om tot een droomlandschap, alsof de tijd stilstaat, je dagelijkse bezigheden er opeens niet meer toe doen.

De soundtrack: Lawrence. En die heeft net de Spark E.P. uitgebracht op Ghostly International. Hoogstaande kunsttechno zoals we van Peter Kersten gewend zijn geraakt.

De tien mooiste tracktitels van 2004

 

Met gemak gaat de prijs naar Dominik Eulbergs Flora und Fauna (goh je merkt niet dat hij bioloog en parttime boswachter is ;)

Die Invasion Der Taschenkrebse
Die Trottellummen Von Helgoland
Keine Nieten Bei Den Herbstzeitlosen
"Brenzlich, Brenzlich" Dachte Der Feuersalamander
Die Seeadler Der Müritz
Das Röhren Der Rotwildbrunft
Der Tanz Der Blau-Grünen Mosaikjungfer
Der Judaskuss Des Sonnentaus
Der Zug Der Kraniche: Boten Der Veränderung
Der Purpurrote Sonnenuntergang Am Schilfumsäumten Bergsee (Mit Einem Glas Rotwein In Der Linken, Und Rauchware In Der Rechten)

Mooie plaat trouwens, een fijn huwelijk tussen minimalisme en Vet Geluid maar wel erg lang. Ik heb het helemaal gehad met lange albums, na 50 minuten mag er genokt worden. Die hoes is ook een fijn alternatief voor het gebruikelijke techno artwork.

Welk boek ben ik?

You're Ulysses!

by James Joyce

Most people are convinced that you don't make any sense, but compared
to what else you could say, what you're saying now makes tons of sense. What people do
understand about you is your vulgarity, which has convinced people that you are at once
brilliant and repugnant. Meanwhile you are content to wander around aimlessly, taking in
the sights and sounds of the city. What you see is vast, almost limitless, and brings you
additional fame. When no one is looking, you dream of being a Greek folk hero.


Take the Book Quiz
at the Blue Pyramid.

Verrassend, al kan ik me natuurlijk wel in de beschrijving vinden. Nou, toch maar weer eens in beginnen dan (en dit keer leen ik hem bij de bibliotheek in het Nederlands.) En okay, ik kan die quiz ook eerlijk beantwoorden zodat er Lolita of The Invisible Man uitkomt. Tsja, ik ben niet in hokjes te stoppen, mannnnn.

Ajax – RBC 4-1

Saaiheid troef (waarom eigenlijk tegen RBC met vier verdedigers spelen?) Maar in ieder geval een ouderwetse aanval uit het Ajaxboekje gezien: Maxwell komt op, kaatst met Boukhari, Maxwell kruist richting doel en schiet hard, laag en met effect precies tussen de keeper en de paal. 4-1 van Rosales moet ik straks even op Studio Sport zien, want toen was ik al op weg naar huis aangezien het GVB zo handig was geweest om het metroverkeer rond een voetbalwedstrijd in de soep te laten lopen. Goal van Escude was trouwens ook een aardige vondst van Sneijder

“Crossing frontiers is my profession.”

 

Wow. Re/Search levert de goederen af. Na in de jaren 80 twee legendarische uitgaven te hebben gewijd aan Ballard (de essentiële gids met interviews/korte verhalen/bibliografie/citaten en The Atrocity Exhibition) volgen nu kort na elkaar twee nieuwe delen: J.G. Ballard Quotes en J.G. Ballard Interviews.

“Nothing is true. Nothing is untrue.” Mijn held.

‘Wat? Is Ketel One Nederlands?’

Staat boven een artikel in het Volkskrant magazine over de schiedamse wodka die Amerika verovert. Heel voorzichtig, aangezien het familiebedrijf tot voor kort niet zo’n zin had in schreeuwerige reclamecampagnes. Nu hebben ze M&C Saatchi ingehuurd al hadden ze zich dat geld kunnen besparen. Immers, in Lunar Park consumeert Bret Easton Ellis flessen Ketel One, in plaats van zijn oude vertrouwde Stoli of Absolut, alsof het mineraalwater is. En als Ellis een stap zet, volgt een internationaal leger ijskoude nihilisten meteen.

In Lunar Park kwam ik Ketel One voor het eerst tegen en het was inderdaad niet in mij opgekomen dat het een Nederlands merk kon zijn. In plaats van kee-tel lees je het door die engelse One, het snel als kettel. Zo stelde ik me ook meteen een andere fles voor. Aangezien de –k niet een veelvoorkomende letter is in de Engelse taal kreeg ik meteen associaties van een “gemaakt” merk, semi-futuristisch. Daardoor stelde ik me de jeneverachtige fles met “historisch” label (inclusief gravure van een ambachtelijk stoker) waar het in werkelijkheid zit iets anders voor. Iets modernistisch, met lange rondingen, zilvergrijs en strakke letters. Grappig hoe dat spel met tekens en associaties werkt.

9 favoriete Autechre tracktitels

(gerecycled uit een ILM draad, waar ik als enig Ae/nrd serieus antwoord geef)

Teartear
C/Pach
Eidetic Casein
Dael
Recury
Rettic AC
Vose In
Surripere
P.:Ntil

Kijkje in de mp3 keuken

Okay dan. Nu ik Winamp toch heb geupdate ook eindelijk audioscrobbler geïnstalleerd. Hier zijn allerhande statistieken over mijn digitale luistergedrag te bekijken. Nu alleen nog even vergeten dat het aan staat, want ik zie wel in dat ik anders geforceerd naar dingen ga luisteren.

Droommachine: Köln

Touch van Michael Mayer is het laatste deel in een compleet persoonlijke trilogie van minimale house 2004 stijl (zie Melchior Productions en Sten.) In zijn afgemeten kaalheid is Touch op het eerste gehoor de meest ongrijpbare plaat van de drie. Avondritje op de fiets langs de Oostelijke Handelskade, die eigenlijk Techno Boulevard moet heten, maakt veel duidelijk. Hier wordt immers alle techno begrijpelijk, aan de ene kant het spoor, aan de andere fiets je langs oude pakhuizen overwoekert met lelijke nieuwbouw (ook het in aanbouw zijnde Detroit gebouw, zou zich daar een derde verdieping met een deur 03 in bevinden?) bij voorkeur met motregen en dan de bocht om: het sublieme zicht op Java eiland. Touch is volkomen ongeschikt als luistermuziek, werkt alleen op de dansvloer of wanneer je jezelf leegt door beweging (en ja dit is ook een mogelijke beweging door een droom van open licht. Frictieloos.)


 

Het is desondanks een emotionele plaat, maar een met een ronde emotionaliteit aan de marge. Mijn analytische vermogen laat me verder in de steek en ik verwijs dan graag naar Tim Finney’s lezing van Michael Mayer tracks (even doorscrollen naar het stuk van 14 juli 2004) die hier op zijn best is, dat wil zeggen daar waar muziek leeg, kaal, het meest ongrijpbaar is
begint hij zijn analyse:

"One of the aspects of shuffletech that makes it so endlessly involving (many covered in detail here previously) is the capacity for the beat itself to be suffused with emotion and resonance so easily (…) there's an inevitable spikiness and rupture to shuffletech that cannot be erased; instead of floating on the surface of the groove I find myself inserted within it."

Mouse on Mars in Paradiso

Gisteren in Paradiso Mouse on Mars horen spelen. Eigenlijk was ik weinig hoopvol want hun nieuwe album Radical Connector is vrij ongeïnspireerd (als je zoals Mouse on Mars altijd veranderd, eindig je soms gewoon in een doodlopende steeg.) Live is Mouse on Mars opeens ook aan de testosteron…veel te schreeuwerig, hoekig en onsubtiel. Jammer, want zeven? acht? jaar geleden zag ik ze in de (kleine) Arena spelen en ik was toen, de invloed van grote hoeveelheden rookwaar niet onderschattend, om een mooi Engels woord te gebruiken: transfixed.

Heb even op dictionary.com de betekenis opgezocht:
1. To pierce with or as if with a pointed weapon.
2. To fix fast; impale.
3. To render motionless, as with terror, amazement, or awe.

Prachtig! Zie de overeenkomsten met het Barthesiaanse idee van punctum (op de foto hieronder trouwens de blote voet van Annie.) Die avond kwamen er onwerkelijke geluiden uit de gitaar, alsof het instrument overvloedig droommaterie lekte. Een geluid dat je inderdaad doet bevriezen (dat is het mooie van het woord: een combinatie van grip en trance met een suggestie van iets “hogers”.)

Als ik me verveel tijdens concerten, vermaak ik me altijd prima met het bestuderen van het publiek. Eerst een golf piekfijn geüniformeerde dopers gevolgd door een grote hoeveelheid mooie vrouwen (misschien laat mijn herinnering mij in de steek maar het staat me niet bij dat voorheen het percentage M/V bij dit soort electronica zo in balans was.) Het meest fascinerende, de combinatie, de vreemde schoonheid van de stonede vrouw, de licht afzakkende oogleden waaronder ogen glinsteren, een mysterieus spoor van een glimlach. Een gesloten erotisch systeem (haar aanspreken is per definitie de charme vernietigen.)

LaCH

Een-tweetje met de heer Teeling over Big Brian.

(Ik zal dan maar meteen toegeven dat ik laatst in de platenzaak met SmiLE in mijn handen stond…en heb teruggelegd. Opeens leek Misch Masch toch urgenter. Het is gehoord, het is mooi, nu wil ik dit soort mythes graag laten rusten.)

De Koningin van Pop: Annie de Eerste

(als NLstore nou *&$#! Anniemal eens op de bus gooit!)

Het Verslaafde Schip

Het Dronken Schip met een uitmuntende analyse over The Addiction, een van mijn favoriete films ooit (maar ja filosofie studentes in de hoofdrol is makkelijk scoren.)

De geboorte van utopisch verlangen

Onlangs heeft Justine Het Huis van Barbapapa (1972) voor de kinderen gekocht. Toevallig een boek dat ik als kind ook had. Ik kom de laatste tijd in de bibliotheek soms oude kinderboeken tegen en geniet dan van de beelden die in een flits uit mijn herinnering worden getrokken. Het Huis van Barbapapa is echter altijd aan de oppervlakte van mijn geheugen blijven hangen omdat het zo mooi een aantal vraagstukken, angsten en wensdromen uit die tijd samenvat. En het is zonder twijfel waar mijn fascinatie voor de utopie is begonnen.

Kort samengevat. Het gezin van Barbapapa groeit uit hun te kleine woning. Ze vinden een aftands herenhuis dat ze opknappen. Helaas wordt vrijwel direct de hele straat door anonieme machines afgebroken zodat er flatgebouwen kunnen worden neergezet. Niks voor deze familie (mooi detail: iedereen in de flat kijkt of sip uit het raam of kijkt televisie.) Dus vluchten ze langs vervuilde rivieren richting het platteland waar ze een eigen huis bouwen en zichzelf kunnen ontplooien. De machines komen nog wat ‘static’ geven maar dit keer vechten ze terug en na de overwinning op The Man wordt er gefeest en gedanst.

Mooie details: de architectuur van hun utopische woning is een en al jaren 70 rondingen. Dat is altijd een visioen gebleven van hoe vrije architectuur er uit zou kunnen zien (extreme blokken heb ik sindsdien ook leren waarderen, dat is immers Sporenburg.) De coolste van het stel is natuurlijk Barbabientje, de boekenwurm die altijd een beetje afwezig van de groep zit te lezen (ze helpt niet eens mee met de verbouwing van het herenhuis want ze heeft al in een kamer nieuwe boeken gevonden.) Op haar nieuwe kamer hangen twee prachtige posters: een portret van een Barbahippie met afro en grote zonnebril en van een Barbapappa in de vorm van een fabriek waarvan de schoorsteen vervormt tot een vuist. Daar in een kinderboek zie je de oneindige charme van lezen als een ethiek van zelfverbetering.

De Renaissance van House

Eindelijk de Misch Masch dubbelaar van Tiefschwarz aangeschaft, als Vet Geluid gelovige moet je toch de sleuteltekst in huis hebben. Het dwingt de omschrijving af van een manifest voor niets minder dan een complete renaissance van house. De vaak geroemde elf remixes als de broncode voor Vet Geluid en daarnaast een fijne mixcd die de mogelijke combinaties verkent. Daarbij valt natuurlijk meteen ‘The Dance’ van Derrick May op (uit 1987). Alhoewel het niet een onlogische keuze is want die hakkige blikstrings van May hoor je direct terug op hun eigen remix van Micatone’s ‘Plastic Rags & Magazines’ net als die…plonkende bassen die schering en inslag zijn in Vet Geluid.

Waar ik eerst nog dacht aan een “eenvoudige” nieuwe tak van house valt nu dus de term renaissance, het gevoel van een complete wedergeboorte, momentum door overdaad aan kwaliteit. Niet alleen in de beweging van Vet Geluid zelf maar juist ook door triangulatie, dat wil zeggen Vet Geluid als noodzakelijk Ander van microhouse, niet als concurrerend kamp (saai) maar als component in een dynamiek van uitdaging. Dus Vet Geluid kan moeiteloos circuleren met microhouse/schaffel en de derde toevoeging om het helemaal spannend te maken: de (neo)disco van Justus Köhncke en vooral Morgan Geist (zoals gepresenteerd op zijn recente Unclassics mix.)

Wat rest is een Daft Punk album in 2005 om de zaak echt op scherp te zetten.

edit: ik voel sinds het eerst in jaren (sinds de hoogtijdagen van jungle?) weer zelfs de drang om de muziek in de clubs te gaan zoeken. Het einde van een melancholische houding lijkt in zicht. Nu alleen nog wat DJs die dit draaien in het fantasieloze Amsterdamse uitgaansleven (want al is er natuurlijk genoeg aan de hand geweest de laatste jaren, de microhouse/schaffel combi is hier zelden te horen geweest.)

Roland Barthes - Système de la mode

Zag dit boek opeens in de kast liggen en dacht: waarom dit niet als de volgende Barthes lezen? De eerste keer dat ik er, jaren geleden, namelijk aan begon, omdat ik speelde met het idee van een scriptie over mode en technologie, moest ik het boek na tien pagina’s wegleggen. Kon niets met deze ultrastructuralistische Barthes. Nu, na flink wat andere boeken van de man te hebben gelezen (en vooral het vaak programmatische/didactische Image/Music/Text) is het boek bij herlezing veel begrijpelijker en mysterieuzer dan voorheen. Nu valt ook een prachtig hoofdstuktitel als Het Eindeloze Kledingstuk op en is de probleemstelling van het boek (wat gebeurt er wanneer een object taal ontmoet?) fascinerend verleidelijk. Ontwaar ook een opluchting dat het (gesloten) genot van theorie lezen voor mezelf, als “nutteloze” zelfstudie niet kapot is gemaakt door bepaalde bijbelstudiegroepjes van de theorie.

Barcelona - Real Madrid 3-0

Ik haat het altijd om er op terug te komen. Zeker omdat het in alle redelijkheid onvermijdelijke uitslagen zijn, in mijn voetbalbewustzijn heb ik volgens mij maar vier keer mogen meemaken dat Real in Camp Nou won. En dit jaar was het ondanks de stoere verhalen uit het Real kamp helemaal voorspelbaar.

Gisteren via de spaanse radio een tijdje naar de wedstrijd geluisterd. Heerlijke chaotische verslagen, altijd door doorrookte stemmen die als het mis gaat met Real op een gegeven moment het commentaar van het spel op het veld laten voor wat het is en dan onderling met een soort existentialistische vermoeidheid de discussie aangaan over oorzaken, schuldigen, gevolgen. Prachtig.

In As vandaag ook schitterende woorden, spaanse voetbaljournalisten hebben de neiging om overmand te worden door melancholie als ze grote bewegingen ontwaren:

"No, no están en el mismo punto. La derrota significa el final de la era galáctica. Quedan partidos y Liga, pero la diferencia entre los dos equipos ya no se mide por puntos, sino por años. Por años de menos."

Uit de losse pols: "Nee, ze staan niet op hetzelfde punt. De nederlaag betekent het einde van het galactische tijdperk. Er zijn nog wedstrijden in de competitie, maar het verschil tussen beide ploegen wordt niet meer gemeten in punten, maar in jaren. [het laatste poetische gebaar laat zich moeilijk vertalen, zou letterlijk kunnen zijn "minstens in jaren" maar er zit ook een hint van gemis en afscheid in...aahhh, schoonheid.]

Pharoah Sanders - Karma

Gisteren eindelijk aangeschaft. Zo’n heerlijke midprice Impulse! Remaster in digipack (nooit begrepen waarom zoveel mensen een hekel hebben aan die verpakking, die ten minste nog een beetje de waardigheid van de vinylhoes benadert.) Het vreemde is dat Sanders eigenlijk mijn favoriete jazzmuzikant is maar dat ik tot nu toe nooit een soloplaat van hem heb gekocht. Ik ken hem voornamelijk van de latere Coltrane platen, waar de grote man, hoe extreem voor zijn doen toch altijd lyrisch, een voorzet geeft aan Sanders die dan steevast de boel laat exploderen. Meer dan welke saxofonist blaast Sanders naar iets wat bijna voorbij muziek lijkt, pure intensiteit.

Er gaan nog meer platen volgen (bijna alles tot en met Black Unity uit 1971 ziet er fantastisch uit) maar ik heb toch maar als eerste voor Karma uit 1969 gekozen omdat ‘The Creator Has A Master Plan’ zo hoog aangeschreven staat. En niet onterecht. Track van 32 minuten die begint als een ode aan A Love Supreme, voorzichtig begint Leon Thomas te zingen (proto-Tim Buckley circa Starsailor) en langzaam blaast Sanders op karakteristieke wijze de boel de stratosfeer in. De rest is onbeschrijfelijk.

Twee zaken blijven aan mij knagen. Een praktisch: hoe paste dit ooit op een vinyl plaat? Werd het nummer in tweeën gehakt zodat het op kant B doorging samen met het dromerige ‘Colours’ (wat maar 5 minuten duurt)? En meer filosofisch/melancholisch: platen met zulke intensiteit, onbeschaamde drang naar spiritualiteit of in het geval van Black Unity weidse (politiek/ideologische) visioenen kom je nu niet meer tegen. Je trapt er makkelijk in om hedendaagse muziek meteen als inferieur af te doen maar dat is te makkelijk en ook gezien de uitmuntende muziek die nu wordt gemaakt pertinent onwaar. Maar er is wel een fascinerend, onoverbrugbaar verschil, alsof er sprake is van een muzikaal episteme waarin zoiets als Karma kon ontstaan naast Bitches Brew, Starsailor en Tago Mago. Ga maar eens fijn broeden op de vraag wanneer dat episteme ophield te bestaan. Wat er voor in de plaats kwam en welke nu heerst (het post-Kraftwerk episteme?) en waarom dat fundamenteel verschilt? (ik neig instinctief naar een kwaliteit van ‘ritmische introversie’, heb alleen geen idee waarom juist die term in me opkomt.)

Habitus

Laatst terwijl ik met Josephine aan het schommelen was, verwarde Justine mij van een afstand met een andere man. Die vervolgens ook met zijn kind ging schommelen zodat ik inderdaad moest constateren dat hij precies dezelfde soort kleren droeg: groene jas/corduroy broek/sportschoenen plus halflang haar. Ook al prijs ik mijn originaliteit qua kleding niet (niets wat binnen een kwartier op de Kalverstraat bijeengezocht kan worden) is het vreemd om zo iemand tegen te komen. Zou eigenlijk eens een praatje moeten maken, kijken of je dan ook tegen jezelf praat: “nieuwe Michael Mayer gehoord? Weatheralls Fabric mix, jaarlijst materiaal nietwaar? Die DVD van Atrocity Exhibition al gezien? Ga jij S/Z van Barthes nog lezen?”

De Grootste Spanjaard?

Gisteren eens aan mijn vader voorgelegd (aangezien hij zich verbaasde dat de Kale Middelmatige tot grootste Nederlander gekozen kon worden) wat de mogelijkheden dan zouden zijn bij een Spaanse variant. We kwamen moeilijk op gang, om in ieder geval snel te concluderen dat een politicus in Spanje geen schijn van kans heeft, voetballers te regionaal zijn en dat je toch snel bij een kunstenaar uitkomt. Zijn eerste suggestie Cervantes is denk ik meteen de meest kansrijke. Dat is toch de man die het Spaans-zijn in al zijn facetten bijkans heeft uitgevonden en zo is dat bij de meeste Spanjaarden er denk ik ook wel ingebakken. Mijn suggestie was Goya (die voor mij op onovertroffen wijze een soort duisternis en tristessa van de spaanse geest heeft weten te vangen.) Ik kan me verder voorstellen dat Picasso hoge ogen zou gooien. Dat zijn de drie giganten, die boven elke kritiek zijn verheven, waar niemand tegen op kan. Hopelijk zien ze in dat het onvermijdelijk in een saaie verkiezing resulteert en laten ze in Spanje deze hype onzin aan zich voorbij gaan.

Jarige J.

Mijn lieve/gekke/slimme/hilarische/unieke Josephine vandaag twee jaar oud.

Revenge of the Sith trailer

Was helemaal vergeten dat de teaser trailer van de laatste Star Wars film: Revenge of the Sith uit is. Ik schijn een van de weinige personen te zijn die zich eigenlijk prima heeft vermaakt met de nieuwe trilogie tot nu toe, misschien omdat ik oud en wijs genoeg ben om die eerste trilogie niet al te serieus te nemen (al blijven die special editions natuurlijk het werk van Satan, aan de andere kant straks zijn dat de versies en kan jij je alleen nog herinneren hoe Empire Strikes Back er werkelijk uitzag.)

Leuk dat de trailer begint met de dubbele zonsondergangscene uit A New Hope. Verder weer het gebruikelijke lightsaberwerk afgewisseld met slagvelden in de ruimte. Beetje afgezaagd en misschien ook jammer dat "de eerste blik" op Darth Vader al wordt uitgespeeld. Dat valt trouwens in het niet bij Yoda die weer met zijn Playmobil lightsaber zwaait (dat blijft voor mij de grootste afknapper uit de hele serie: een Yoda heeft toch helemaal geen wapen nodig?)

De Echo Wereld

Ook een leuke titel om eens een sciencefiction verhaal over te schrijven. Al jaren niet meer verkrijgbaar en in januari 2005 eindelijk op cd verkrijgbaar, World Of Echo van Arthur Russell. Er schijnt een special edition cd/dvd uit te zijn gebracht maar die kan ik nergens vinden. Tot die tijd geven deze impressies van Marcello C. genoeg stof tot nadenken (die liveplaat van P.I.L. klinkt trouwens fascinerend, kan me er weing bij voorstellen.)

Ben benieuwd wat hierna volgt in het Arthur Russell heruitgave programma. Hopelijk Dinosaur L's 24-24 Music, misschien het Tower of Meaning album?

Droomvelden

Ben gefascineerd door de pyjama die Josephine van mijn ouders heeft gekregen. Niet zo zeer de kleur (alweer valt me op dat je in Spanje blijkbaar meer tinten blauw hebt voor kledingstukken.) Nee, ik raak bijna ontroerd door de woorden DREAM FIELDS die er op zijn aangebracht naast een eenvoudige bloem. Wat een mysterieus beeld, droomvelden? Voer voor de fantasie: wat gebeurt er op die droomvelden? Wat zijn droomvelden? Het lettertype helpt ook: het oude vertrouwde Bauhaus bold (ik wilde me er makkelijk van af maken door het het Playmobil lettertype te noemen. Heb het even opgezocht om zelf te dwingen weer iets te leren. Twee a drie minuten zoeken, inclusief de gelukkige gok of is dat Gibsoniaanse informatie-intuïtie?)

Punk Floyd

Pink Floyd, moederneukers!

i-D/The Face nostalgie

Na de platen en boeken, heb ik nu mijn tijdschriften tijdelijk verplaatst. Dat wil zeggen een flinke stapel van The Face en i-D, de twee bladen die ik in de tweede helft van de jaren negentig met haast religieuze intensiteit las/bestudeerde als vervanging van Melody Maker en NME (die begonnen aan hun teloorgang.) In deze modebladen werd veel beter over muziek geschreven (naast andere esthetische en maatschappelijke vraagstukken) en bovendien kreeg je er maandelijks een flinke portie avantgardistisch design/fotografie bij plus alles wat je over mode wil weten. Een winnende combinatie. Als ik zo snel een paar bladen doorscan voel ik even de prettige tinteling van de Londen levensstijl en hoe dicht we die benaderden. Jungle, Miu Miu reclames, Helmut Lang zonnebrillen, Angela Lindvall, Jurgen Teller, Kodwo Eshun…ik word er ook melancholisch van. De melancholie van verloren tijden uiteraard maar ook van een haast compleet weggevaagde futuristische cultuur.

Achteraf gezien konden beide bladen totaal niet overweg met het jaar 2000. The Face werd steeds meer een flauw celebrity tijdschrift en i-D raakte ergens verstrikt in een cultus van De Straat. Ergens in 2002 heb ik het definitief opgegeven (al zorgde vaderschap er ook voor dat ik geen interesse/energie meer kon opbrengen voor die informatie.) En toch, zelfs in 2001 kon The Face nog zoiets subliems produceren als het coverinterview met Daft Punk, gepresenteerd als 24 uur in het leven van twee muzikale robots, meer fantasie dan interview en met hilarische foto’s van twee uitpuffende dronken robots in een steeg of beide robots die met goedkeurend teksten op hun helm een topless stripper bestuderen. Dat idee van bladen maken, stijlvol met fantasie en pretentie, lijkt voorgoed ter ziele. Aan de andere kant, het idee van levensstijl is misschien ook failliet. Geen idee wat er voor in de plaats moet komen (of al is gekomen?)

Foto revolutie?

Het charmant getitelde Aarsman in het kunstkatern van De Volkskrant is in rap tempo mijn favoriete stuk van de krant geworden. Elke week een foto die geanalyseerd wordt, vaak een die de krant niet haalt, soms een historische foto. Zoals laatst de foto van Hitler die omringt door twee mensen (bevangen door het Syndroom van Stendhal?) even moet uitpuffen op een bank in een museum (al die heisa nu weer over die nieuwe Hitler film en dat hij te menselijk zou worden geportretteerd, dat is toch het interessantst? Dat gejank dat hij sympathiek zou worden, alsof je dan op een hellend vlak terechtkomt en binnen de kortste keren ontkent dat de vernietigingskampen hebben bestaan. Een uitpuffende Hitler, een charmante en verlegen Hitler stelt veel pertinentere vragen. Geen verschuilen meer achter de ultieme Ander maar de blik naar binnen richten, hij was een van ons soort, huist in mij ook zo iemand?) of de briljante foto van een sigaret rokende russische commando die een naakt meisje uit de school in Beslan draagt, waarbij Aarsman zich terecht af wanneer de man in godsnaam die sigaret heeft kunnen aansteken.

En dus afgelopen donderdag de foto van Theo van Gogh, pontificaal dood op het fietspad. Had de foto eigenlijk in een flits voorbij zien komen in de supermarkt op de voorkant van De Telegraaf. Die mijd ik in tijden van cholera automatisch, al snel volgt de televisie (onze nieuwe Hilterman legt haarfijn uit waarom dat geen ongelukkige keuze is geweest.) Vreemd om die foto dan uiteindelijk in een kunstbijlage tegen te komen, want het wordt daardoor meteen een esthetisch vraagstuk. Dan wordt ook voor het eerst duidelijk dat de foto door een GSM is genomen (is die beeldkwaliteit daar het resultaat van? Of toch de trillende handen van de fotograaf?) Kleine technologische omwenteling derhalve die een verdere vervlechting van realiteiten, vervagende nieuws/macht constructies lijkt aan te wijzen. Maar die messen zijn het punctum nietwaar? Stond gisteren na wat snijwerk in de keuken opeens stil en maakte daarna een aantal onderhandse stekende bewegingen. Compleet tegennatuurlijk gevoel. Ga het bewustzijn maar eens ontleden dat zo’n beweging in het echt dwingt te volbrengen (maar ja, de psyche van een nieuwe generatie bruinhemdjes die staat te trappelen om een nieuwe Kristalnacht te beginnen is ook een flinke kluif.)

Weatherall. Andy Weatherall

Drukke luisterdagen (was het nou slim om voor Kindamuzik dat drie-cd remix retrospectief van Depeche Mode te willen recenseren? Zitten fantastische dingen tussen, maar wie heeft in godsnaam tijd om dat allemaal braaf uit te zitten?) Beste van allemaal op het moment: Fabric 19 van Andy Weatherall.
Geen eclecticisme, wat steeds vaker de norm lijkt te worden (inclusief het ontbreken van hogere mixvaardigheden) maar gewoon gericht uit de plaat gaan, zonder noemenswaardige rustpunten en toch zonder aan het einde het gevoel te hebben dat je murw bent gebeukt. Het werk van een meester.

Geen zwakke track te ontdekken. Paar mooie ouderwetse electro tracks en dan is het v*t g*l**d aan de macht (met de immer ondergewaardeerde Steve Bug in een glansrol.) Wat Fabric 19 vrij uniek maakt is dat Weatherall niet bang is om die kale momenten intact te laten die cdmixen vrijwel altijd weglaten, die momenten op de dansvloer waar je opeens alleen bent met de beat en de oneindigheid.

“Alleen techno blijft voor altijd”, stelt Lady Aïda vandaag in de krant. Amen.

Talk Talk in 1986/Uit de progrock kast/Was ist Rockismus?

En de volgende herontdekking: Colour Of Spring van Talk Talk. Beetje vergeten brugplaat maar juist dat proces van transformatie, van (vrij geniale) synthpop naar onovertroffen oceanische jazzrock, kan ook een vreemde schoonheid bezitten. De muziek klinkt inderdaad alsof ze uit elkaar wordt getrokken, halfsynthetisch/halfetherisch. Nog steeds pop, echter wel pop die snel vervaagt tot haar grenzen (‘Chameleon Day’ is hier de definitieve opening naar Spirit of Eden.) Groepsfoto in de binnenhoes is intrigerend. Tegenwoordig loopt iedereen bij wijze van spreken met half lang haar, maar in 1986, onder de dictatuur van Nick Kamen en zijn Levi's 501 & witte t-shirt uniform, was dat toch vrij uniek. Weet nog goed hoe gefascineerd ik was door Mark Hollis, die in Countdown (!), haar voor de ogen, ronde zonnebril, over zijn toetsenbord gebogen ‘Life’s what you make it’ zong. Zo wilde ik er ook wel uitzien.

Nog wat in The Billboard Guide to Progressive Music gebladerd en moet behalve af en toe ontzettend lachen (driedubbele liveplaten van Yes, Klaus Schulze die een nummer van 24 minuten ‘Friedrich Nietzsche’ noemt) me ook laten meeslepen door Smiths oprechte enthousiasme. En opeens zie ik ook in dat ik uiteindelijk toch tot het genus progrocker hoor. Misschien breder gedefinieerd dan Smith doet, want mijn prog is behalve…ahem…Mike Oldfield, E.L.O. (verheven boven elke kritiek) ook Herbie Hancock, Serge Gainsbourg, Grace Jones, P.I.L. My Bloody Valentine, Talk Talk, Carl Craig en Goldie.

Wat me meteen brengt bij Koens uitmuntende eerste bijdrage aan De Subjectivisten, Ich trinke Objectivismus mit Rockismus, een messcherpe kritiek op een recentelijk “propaganda stuk” van Gijsbert Kamer en rockism in het algemeen. Of dat dualisme popism/rockism trouwens werkelijk werkt blijft de vraag (okay, blijft de vraag bij elk dualisme.) Ondanks al mijn oprechte sympathie voor DJ-cultuur, de Britneys, de Fun Funs, de Boney Ms, de demente franse filterhouse beukers blijf ik ergens een verschrikkelijke rockist, dol op genealogieën, klassiekers en contra-klassiekers, gefascineerd door het canon (dat dan weer flink moet worden aangepakt), het album als drager van muzikaal narratief, de Auteur. Al is er ruimte voor dialectiek, want laten we wel wezen Superpop figuren als Saint Etienne en Annie zijn gewoon rockistische pop. Het blijven uiteindelijk schoolplein categorieën waar je menig rockfan leuk de kast mee op krijgt. Interessanter blijft toch te zoeken naar het genot in muziek, het moment van scheuring, van verlies, verwondering, mysterie, de nulgraad van betekenis? (kortom zie de inleiding van Blissed Out)

Zeer goed klinkende nostalgie

Uit de oude doos:

Kate Bush - Hounds of Love. Kant twee blijft een onovertroffen potpourri van hekserij, Ierse muziek, lover’s electro, prototechno en kosmische musik. Klinkt ook nog verrassend fris, alsof die Fairlight zichzelf heeft verstopt in de muziek. (Wat Kate Bush ooit voor mij betekende kom ik misschien nog wel eens op terug. Is vrij complex en groots.)

Meat Puppets – Up On The Sun. Elke keer weer denk ik bij het begin “wat een onzin plaat eigenlijk.” Halverwege sta je weer juichend over je sik te wrijven van “visionair, wat een durf, etc.” Het raarste van die plaat blijft wel het gitaargeluid, zo helder, compleet ontdaan van effecten en dan toch zo psychedelisch zijn.

Pink Floyd - Animals. Meesterwerk. Zo voelde 1977 dus, en mijn tienerpsyche circa 1985 en misschien zelfs 2004. De rest komt wel in een lang stuk voor De Subjectivisten.

Eon - Void Dweller. Zo ben je verleid tot een leven van house met zijn schier onuitputtelijk blijheid en plotseling is daar in de herfst van 1991 ‘Fear Is The Mindkiller’. ‘Energy Flash’ is nu de geschiedenis in geschreven als zijnde de ultieme ravekraker, in mijn persoonlijke geschiedenis zal die plek altijd toe behoren aan deze plaat met zijn zenuwachtige mantra uit Dune die prachtig werkte op menig danser die even kopje onder ging op de E-golven. Rest van de plaat doet er weinig voor onder.

Plus: Bradley Smith – The Billboard Guide To Progressive Music
Paar jaar geleden voor mijn verjaardag gekregen en elke keer weggelegd omdat ik niet zo van lijstjes boeken houdt (ook al staan ze vol tekst en uitleg) en toch ook omdat die Smith op de achterflap eruit ziet als een eerste klas weirdo. Zo’n boek krijgt dus geen plaats en blijft door het huis zwerven totdat ik het weer eens doorblader en blijf bladeren. Klaar voor herontdekking: Deuter en de soloalbums van Edgar Froese en misschien toch eens die King Crimson platen eens beluisteren die ik een keer bij de vuilnis vond en meestal na 1 nummer afzet. Verder blijf ik me verbazen over wie je wel in het boek vind (Throbbing Gristle, Teenage Jesus & The Jerks, Popol Vuh) en wie niet (Can, Cluster, Harmonia, Van der Graaf Generator).

Vergeten rijkdom

Afgelopen twee jaar heeft mijn muziekinstallatie gescheiden geleefd van mijn platenverzameling. De nieuwste cds en LPs had ik altijd wel bij mijn installatie liggen maar voor ouder werk en toevallige invallen moest ik een trap afdalen. Daardoor stond ik minder voor de kast eens lekker te peinzen wat ik "toevallig" zou aantreffen. Ik merk nu wat ik daardoor heb gemist. Door de verbouwing kan ik de hele verzameling naar boven verhuizen (geen zin om Josephine te indoctrineren door op haar nieuwe slaapkamer een muur van muziek op te trekken). Allereerst ga ik er weer flink wat dingen uitgooien (zoveel onnodige tweede platen van groepen waarvan een meer dan genoeg is, liveplaten, remixalbums.) Het grote probleem is dat, wanneer ik alle platen door mijn vingers laat gaan, ik opeens besef hoeveel goede muziek heb die ik eigenlijk meteen wil beluisteren (Eon! Niagara! Farben! Astrud Gilberto! Mantronix! Meat Puppets!), zoveel dat ik geen keuze kan maken! Gelukkig heeft Hannah al een van mijn kinderplaten gespot, dus zit ik naar liedjes van Bambi, Jungle Book en Mary Poppins te luisteren.

“I am legion.”

Dat heb ik nou altijd willen zeggen. We kunnen nog toch wel gaan spreken van een blogosfeertje, want twee hooggeëerde heren hebben hun blogs het levenslicht laten zien.

Allereerst is er Kosmik van Bas Ickenroth, de man die “niet van muziek houdt” maar ondertussen lekker kan doorkleppen over Coltrane, Miles, metal waar je darmen van gaan vibreren en de vaagste knisperambient die bij voorkeur door Noorse houthakkers wordt geproduceerd. Leest teveel harde sciencefiction en houdt hopelijk zijn belofte dat hij zijn kookkunsten gaat bloggen.

En dan is er eindelijk Het Dronken Schip van Gerard De Jong. Romanticus. Maar van het futuristische soort.

Laat ons schrijven! Hier zijn wij immers de baas. Wetteloos.

Mathew Jonson – Decompression (en La Kittin ook)

Een tip van Vincent (Da Volgababe) wiens Fire In The Mind trouwens een gevoel van kameraadschap schenkt. Misschien dat we aan het begin staan van een beleg en hopelijk glorieuze verovering van de indievesting die de Nederlandstalige blogosfeer toch een beetje is (verder allemaal lieve gasten hoor.) Prachtige titeltrack van bijna 11 minuten: ingetogen V*t G*l**d zou je het kunnen noemen, open muziek, die net niet-electro, net niet-Detroit is. Een mooie, knarsende melodie stuurt het niet al te opgefokte ritme aan, waaronder op gezette tijden die geestesstemmen van rave uit op komen zetten. En verder is het geduld hebben en de geluiden 10 minuten lang hun werk laten doen.

Vergeet ook niet: Miss Kittin – Requiem For A Hit (Ge-Gm mix). Prijsnummer van het heerlijke I.Com album krijgt een subtiele verbouwing door het voor mij onbekende Ge-Gm. De bas krijgt direct graine en in plaats van dat rare pompende geluid in het origineel verschijnt hier opeens een ouderwets vrolijk house pianootje. Alsof de Summer of Love weer door de ramen schijnt.

Wervelstorm van meningen

Op een hoekhuis van Sporenburg hangt al dagen een Amsterdamse driekruis halfstok. Ondertussen is het genieten van de zaterdagkrant (waarin de afgelopen dinsdag waarschijnlijk vanuit elke kant is belicht.) Met wat verrassende uitschieters:

Positief over:

Afshin Ellian. Normaal een impertinente kwal (maar wel een waar ik erg veel respect voor heb.) Laat nu zijn overslaande plaat van politieke islam en grondwet even voor wat het is en roept verrassend op tot het stoppen van het discrimineren van de islam door er juist meer grappen over te maken (en door een kritischere academische benadering.) Juist, alleen wel als tweerichtingsverkeer mogelijk is.

J.A.A. van Doorn. Dat heb je ook meer nodig. Een kalme analytische blik. “Die burger [van Gogh] verdedigde niet ‘de democratie’ maar hij maakte uitbundig gebruik (en misbruik) van de vrije meningsuiting die de democratie toestaat. Zijn gewelddadige dood is diep te betreuren maar zijn woeste provocaties, die iedereen konden treffen en die de laatste tijd vooral de islam als doelwit hadden, hebben de democratie geen dienst bewezen.”

Bart Jan Spruyt. Ben ik de enige die de oprichting van Lijst Amadeus in deze week opportunisme van het laagste soort vind? Wel interessant dat Spruyt van de conservatieve Edmund Burke Stichting zijn secondant wordt. Heb helemaal niks met zijn politieke en filosofische denkbeelden maar het is ten minste een intelligente man die reflexief genoeg is om zichzelf ‘te onhandig en verlegen’ voor de politiek te noemen. “Ik zie ook wel dat er op rechts allerlei idioten en gefrustreerde proleten rondlopen. Als je dat allemaal maar een stem geeft, houd ik mijn hart vast voor wat er met dit land gebeurt.” Dat gat op rechts wordt nu afgesloten en met een beetje geluk ontstaat er een stammenoorlog en versplintering in dat inmiddels tjokvolle veld (CDA, VVD, LPF, Amadeus). Waarna links de zaak overneemt (in de laatste peiling stijgt de totaal onbevlogen PVDA toch weer een zetel.)

Negatief over:

Het schrijversgilde spreekt…en had beter kunnen zwijgen. Het valse schoothondje Pam verkondigt dat Het Orakel (Mulisch) overweegt om het land te verlaten (dus? Doe het! Doe het!) Gelukkig is er dan nog Het Tweede Orakel, van der Heijden, die in een warrig stuk de Grote Schrijver probeert uit te hangen (hij kijkt trouwens wel erg veel televisie.) Maakt cruciale fout door de advocaat van Mohammed B. aan te vallen omdat deze het waagt om protest aan te tekenen tegen het openbaren van De Brief (ik zie trouwens niet in hoe paniek zaaien het landsbelang dient.) En dan nog Zwagerman die na een doorwrochte metafoor van een vrouw die bijna door een automobilist wordt overreden op een zebrapad, alle moslims opdraagt tot "gewetensonderzoek omdat Mohammed B. heeft gehandeld met beroep op hetzelfde boek dat zij als heilig beschouwen." (Ik weet niet, zal het iets met interpretatie te maken hebben? Moeten alle christenen ook maar eens een gewetensonderzoek doen met betrekking tot hun heilige boek en de situatie in Noord-Ierland? Die brief is duidelijk het product van een psychopaat en had bij wijze van spreken vol citaten uit Suske & Wiske en Het Vliegende Bed kunnen staan.) Nee, wijze, scherpe of helende woorden hoeven we uit die hoek helaas niet te verwachten.

Sneltreindag

Meer dan tweeënhalf uur in de trein naar Maastricht. Tweede gesprek voor toelating aan de Jan Van Eyck Academie. Slecht geslapen. Luister eerst een tijd naar Alice Coltrane’s Transfiguration. Doe mijn ogen open, een mooie dag en wat doen die paarden daar los lopend tussen de rivieren? De vrouwen worden steeds knapper richting Maastricht. Verbaas me wederom hoe mooi het centrum van de stad is (en het valt me weer op: is Amsterdam nu echt de enige stad zonder brug over haar rivier?) Ben vol vertrouwen. Ze laten me vervolgens een uur wachten, de vermoeidheid haalt me in, de zenuwen beginnen toch op te komen. Gesprek is kort maar zeer intens. Uitputtend. Probeer op mijn gebruikelijke zoekende, semi-stotterende wijze te ontspringen aan te diepe theoretische discussies waar ik mijn vingers aan kan branden. Kan ergens niet duidelijk maken dat ik Deleuze, etc gebruik als gereedschappen en geen slaafse adept ben, die even netjes samenvat waar het allemaal om draait in hun filosofieën (ik heb altijd een hekel gehad aan mondelinge overhoringen/tentamens, wat zeg ik, ik heb een hekel aan oraties, voordrachten, werkgroepen en discussies. Als iemand te lang lult komt er vanzelf onzin uit en dan ga ik me vervelen.) Ik voel me een theoretische bluffer. Loop in trance terug naar het station. Val bijna in slaap terwijl ik naar Sten luister. Hoe dichter bij Amsterdam hoe grijzer het weer (en dit gaat natuurlijk gepaard met de implosie van ruimte.) Als ik door de stad fiets is het contrast compleet: een ontevreden, opgejaagde massa, iedereen omgeven door dezelfde blauwgrijze waas. De hele reis krijgt het karakter van een droom, onwerkelijk.

Dinamo Kiev – Real Madrid 2-2

De Armada bevriest en ontsnapt. Fascinerende wedstrijd gezien. Real begint goed en verzorgd maar ik vertrouw het niet. Dinamo Kiev, is al decennia hetzelfde recept, en iets in de positionering, het jagen, verraad een zwanger zijn van…aanvalsgolf na aanvalsgolf. Snel, korte verzorgde passes, effectief. Binnen de kortste tijd is het 2-0 voor Kiev. Real doet me al jaren denken aan de Armada, trots en arrogant…en ongedisciplineerd, bij een geraapt zooitje huurlingen waarvan de leiding te hooghartig is om structurele problemen op te lossen. De verdediging is al jaren een lachertje, laten zich met gemak uitkappen, en stellen zich altijd verkeerd op rond het keepersgebied van Casillas. Verder lopen er twee aanvallers rond die te dom zijn voor het hoge school voetbal wat zich afspeelt op het middenveld. En dat middenveld, met dit keer Raul erbij naast Guti, Figo en Zidane zorgt ervoor dat een afgang bespaard blijft. Een slimme goal en een (terechte) penalty en het staat bij rust weer gelijk. Dan merk je ook het verschil met het Kiev van vroeger, die bleven gaan en gaan, nu stort de boel toch fysiek te snel in en kan Real het heft in handen nemen (dat wil zeggen redelijk lekker de bal rond tikken.) Mooie tweede, hetzij minder hectische tweede helft, beter voor het hart en toch genietbaar voor het oog. Leukste wedstrijd die ik sinds Nederland – Tsjechië heb gezien.

Ajax schijnt ook nog te hebben gespeeld.

De dag erna…

Positief over:

Thom Hoffman: “Toen we naar Amsterdam kwamen, wilde Theo de Nederlandse Fassbinder worden en dat had gekund. Dat is zijn grootste tragiek.” En meer intelligente, eerlijke en ontroerende woorden van Hoffman in De Volkskrant over zijn voormalige vriend. Wijst ook als enige op zijn neiging tot zelfdestructie.

Ambivalent over:

Remco Campert: “Ik vind dat iemand die toen schreef ‘wat ruikt het hier naar karamel…vandaag verbranden ze alleen suikerzieke joden’ niet als een held van de vrije meningsuiting de geschiedenis in moet gaan.” Misschien. Maar plotseling worden we weer geconfronteerd met Van Goghs antisemitische grappen en grollen waar toen heel veel over te doen was. Dus vraag ik me af: waar was die verontwaardiging toen hij een andere niet zo mondige bevolkingsgroep verbaal tegen de touwen had en maar bleef rammen? Of was men eigenlijk opgelucht dat hij een ander doelwit had gevonden, waar niet zo’n belachelijk schuldgevoel om heen hangt?

Man op journaal: “als je maar lang genoeg tegen een pitbull schopt, doet zo’n beest uiteindelijk echt wel iets terug.” Eerlijk gezegd, een van de eerste gedachten die bij mij opkwam toen ik het nieuws hoorde: als je maar genoeg duwt, word je een keer teruggeduwd. Wet van het schoolplein: dan wordt je opeens heel hard geduwd.

Negatief over:

Rita Verdonk: spreekt moslimorganisaties aan als een soort kleuterjuf voor een klas debiele kinderen. “Zo is het genoeg geweest.” Ik denk dat het taboe op moord wel algemeen erkend wordt hoor door die gekke mensjes.

Donner & Remkes: Vrije Woord dit, Vrije Woord dat. Zo, zo. Dit uit monde van twee politici die de scheiding van politiek en recht continu aan hun laars lappen. En geldt dat Vrije Woord dan meteen voor die jongens van de Hirsi Ali rap?

Joost Zwagermans: onbeschofte zenuwlijer die niemand laat uitspreken omdat hij het licht heeft gezien. Want ja hoor, de zoveelste postmoderne jaren tachtig nihilist heeft het moralisme ontdekt. Huilt opeens over gezag en 1968. De grootsheid van dat laatste zal jij in ieder geval nooit kunnen bevatten.

Amadeus: “Ik. Ben. Bang. Natuurlijk. Ben. Ik. Bang.” Zou er dan toch zoiets bestaan als een narcistische androïde? Wat zou ik die gast graag aan de Voigt-Kampff test onderwerpen: “Vraag 35. U loopt door een woestijn en ziet een schildpad op zijn rug liggen. Wat doet u?” Wel opletten en hem niet over zijn moeder vragen.

Proust, het woord ‘maar’ en nostalgie naar de Deurlostraat

Het is er dan toch van gekomen: ik ben begonnen in het eerste deel van Op Zoek Naar De Verloren Tijd van Marcel Proust. En dat valt niet tegen, het is alsof je verdrinkt in taal. Schier oneindige zinnen die over je heen blijven golven (toppunt tot nu toe die ene zin van anderhalf pagina waarmee de ramen van de kerk in Combray wordt beschreven.) Wat me opvalt is hoe vaak Proust het woord ‘maar’ gebruikt (geen idee of dit aan het vertaalproces ligt en er tientallen synoniemen voor maar bestaan in het Frans.) Dit omdat ik erg zelfbewust ben over het gebruik van ‘maar’ in mijn eigen teksten, alsof ik niet kan ontsnappen aan het herhaaldelijk gebruik ervan. Geen echte obsessie, al mijmer ik soms of het niet een onzekerheid van betoog is die me in zijn greep houdt. Een strategische onzekerheid, het weigeren om stelling te nemen. Alleen dat laatste is niet waar, uiteindelijk spint zich, langzaam, een conclusie waar weldegelijk een mening wordt uitgedragen. Daarbij hoort echter het presenteren van andermans stellingen die in twijfel getrokken moeten worden. En niet alleen die, er is een onzekerheid die hoort bij het aftasten van betekenislagen, de eerste eigen indrukken moeten altijd wantrouwig tegemoet worden getreden (natuurlijk heb ik in dit stuk heel geforceerd het woord vermeden.) Bij Proust is het echter van een andere orde, lijkt het inherent aan de onzekere zoektocht langs de duistere wegen van het geheugen.

Ik was trouwens al een tijd van plan om te beginnen met Proust, eigenlijk sinds een ex-collega bij de post mij vertelde dat hij die complete Op Zoek Naar De Verloren Tijd uitgave had aangeschaft en heel geduldig ging uitlezen. Jan, ook wel bekend als Jean (wat op zich vreemd was omdat niemand behalve ik waarschijnlijk wist dat hij franse schrijvers las.) Bijnamen waren nooit helemaal logisch. Bij de post kreeg ik ze voor het eerst in mijn leven, terwijl ik ze daarvoor altijd zelf leverde. Fritzie (een soort algemene naam), Jaspertje (omdat er al zoveel waren) en Cohen (omdat de bedenker vond dat ik de politiek in moest en vervolgens zou eindigen als burgermeester van Amsterdam.)

Ik denk er heel weinig aan terug. Misschien niet zo vreemd omdat ik altijd het gevoel had dat het werk een soort splijting van mijn persoonlijkheid veroorzaakte, alsof iemand anders, of beter een andere ik, het werk deed. Nu ik het werk niet meer doe, is die persoonlijkheid en zijn herinneringen ook verdwenen. Okay, niet compleet. Ik mis het vroege opstaan, de geestdodende routine, het gehannes met aangetekende brieven en te grote pakjes helemaal niet. En toch, en toch: op een mooie heldere herfstdag of zonnige lentedag de Deurlostraat lopen, bezat een bepaalde schoonheid die ik nooit in een ander werk heb gevonden, iets rustgevends, haast zenachtig.

Nu gaan ze te ver!!!

Van NOS teletekst:

"Madrid. Terroristen in Spanje hadden het voorzien op onder meer het Bernabéu stadion van Real Madrid, de Picassotoren en twee treinstations in Madrid. De mannen werden in oktober opgepakt op verdenking van terrorisme (...)"

De Dood van een Poldernihilist

De droommachine hapert ook wel eens, krijgt last van onrustige beelden en gevoelens. Niemsz vangt in één zin het gevoel. Wat valt er verder te zeggen? Op het Subs forum heb ik al het incident aangehaald waarmee Van Gogh voor mij zijn eigen mythe ondergroef. Daarna bleef er een schertsfiguur over die in herhaling bleef vallen. En ik moest bij hem erg denken aan Helmut Berger in The Damned, de nihilist uit de hoogste klasse die uiteindelijk toch betekenis vindt bij een charismatische leider. Alleen The Damned is een sublieme Visconti film en Van Gogh was een poldernihilist die het moest doen met de Kale Middelmatigheid. Nou wordt hij een beetje onze Pasolini, maar, de tragedie van Nederland, zonder zijn intellectuele of filmische gaven. Zonder mysterie ook. Gewoon neergeschoten/gestoken op een druilerige novemberochtend in Oost.

Wat ik hoop dat het veroorzaakt, is dat nu eens moeite wordt gedaan voor het opzetten van een werkelijke dialoog. Dat het debat eens gevoerd wordt door mensen met visie en woordvoerders die de zwijgende groep mondig maken in plaats van het giftige éénrichtingverkeer van zogenaamd polemische praatjesmakers en geblondeerde demagogen. Houdt tot die tijd Donner heel goed in de gaten (zo’n op het eerste gezicht sneue en toch eloquente man…maar ondertussen niet te vertrouwen.)

Droommachine: Hamburg

Peter Kersten is mijn favoriete houseproducer van de laatste jaren. Zijn twee Lawrence albums zijn wazige grotestadshouse van de allerbeste soort. Naast zijn Lawrence pseudoniem opereert hij ook onder de naam Sten, voor het meer functionele dansvloerwerk. Dansbaar is het zeker, maar nog steeds ingetogen en vol subtiliteiten. Heb even getwijfeld of ik Leaving The Frantic zou kopen, want ik heb immers al zoveel housecds, ook van de minimaal Duitse soort. Gelukkig gewoon tot aanschaf overgegaan (en Kersten is zo'n artiest die daadwerkelijk mijn geld hoort te krijgen.) De vraag die het album vervolgens oproept is: wat maakt dit nu uitzonderlijke house? Wat is bijvoorbeeld het verschil met het in principe vrij nabije Melchior Productions (een verraderlijk kale oppervlakte waaronder allerlei kleine veranderingen plaatsvinden?) Kersten is de prins van de melancholie. Hij schept in zijn muziek een ruimte waarbinnen de stad versmelt met het domein van de droom. Melodieën als de atomisering van neon op natte straten en altijd weer het slepende, wazige geluid dat vanuit Detroit het vermoeide bewustzijn verder vervormt. En wie de goede oude Warp techno van Polygon Window en Black Dog mist, kan hier ook mooie (valse) herinneringen ophalen.

Khonnor – Handwriting

Sapperdeflap! De Aphex Twin van de post-My Bloody Valentine gitaar<>electronica, dat is Connor Kirby, 17-jarig wonderkind uit Vermont. De tienerwereld bezongen door het weefsel van droomnoise en dat enkel met behulp van een PC, een microfoon van niks en een gitaar. Nu dreigt het echt los te gaan in de 21ste eeuw. Lokale zieners, een dreigende invasie van de verlangenmachines, de vrolijke dictatuur van droompolitiek aangekondigd. Goed luisteren in 2004 en je hoort, heel zachtjes, weer zoiets als een toekomst.

The Empire Strikes Back: Der Zyklus.

Vet Geluid zet electro schaak. Een benarde situatie. Kan electro met wat onverwachte zetten iets tegen Vet Geluid inbrengen? Visionair Heinrich Muller (Dopplereffekt, Arpanet, Japanese Telecom, Drexciya) komt met nieuw album onder Der Zyklus naam: Biometry. 'Biometric Systems' beloofde al veel goeds. Gelimiteerd dubbel wit vinyl….hmmm.

Portfolio van de Star Maker

Dit veroorzaakt bij mij bijna het Stendhal Syndroom.