Streep - streep -schrijf - denk - streep - schrijf - lees

De laatste weken leef ik wat betreft Droomstof in een estadio de gracia. Ben verbaasd hoe snel ik het plezier in het schrijven weer heb opgepikt. Na een ronde strepen op papier, breng ik deze verbeteringen aan in het digitale manuscript waarbij ik weer nieuwe dingen tegenkom die voor verbetering vatbaar zijn. Elk detail, elk woord wordt gewogen, elke hinderlijke herhaling opgepikt, elk overbodig bijvoeglijk naamwoord geschrapt. Alles dichtgespijkerd. Ik lees inmiddels voorbij plot en puur op zinsniveau. Ik zie alles. Ik heb het hele boek onder controle.

Tegelijkertijd merk ik ook waar scènes nog moeten worden toegevoegd of uitgebreid. Het belangrijkste een hoofdstuk tegen het einde waar ik binnenkort aan moet beginnen. Wat tot nu toe ontbrak was een soort ’68, een dreiging van een scheuring in de stad. Moeilijk om te bedenken (ook al had ik alles eigenlijk al op zijn plaats staan voor zo’n gebeurtenis) omdat het idee van een leven in Verda Urbo mij zo aanstaat. Het moet slagen (ik heb het helemaal gehad met dat “en hun paradijs viel op tragische wijze uit elkaar” narratief) al is het einde van Droomstof zonder meer ambivalent te noemen.

Delany lezen leek op dit moment intimiderend, maar ik moet zeggen dat Stars In My Pocket Like Grains Of Sand juist inspirerend werkt. Net als Joyce schenkt Delany een bepaalde vrijheid. En vooral op het gebied van zinsopbouw biedt dat mogelijkheden zonder dat je hem meteen hoeft te kopiëren.