"...and nobody is getting undone"

Gisteren eens Pakhuis Wilhelmina bezocht, eindelijk eens uitgaan op loopafstand. Had eigenlijk verwacht dat het wat groter en vuiler en krakeriger zou zijn. Dit is meer een fijn cafe met banken waar ik niet uit weg ben te branden, echte bierflesjes en een dansvloer. Black Label had zijn release party. The David Gilmour Girls speelden live (wel okay, maar check vooral hun magistrale epos 'Heavy Metal Magazines'.)

De DJ draaide zowel 'Beat Connection' en 'Tribulations', een ware LCD Soundsystem Pepsi-test op volume en alweer verbaasde ik me er over hoe urgent die eerste (nog steeds) en hoe vermoeiend die laatste (nu al) klinkt. Na mijn openbaring in Rotterdam is 'Beat Connection' trouwens wel een essay over de scene in Mokum geworden (een beetje dezelfde sfeer van de hipster dance-als-bar levensstijl die, volgens verhalen New York terroriseert.) De vrouwen blijven wel nog steeds mooier dan elders. Schrale troost (ha! Op deze manier word ik een soort Mastroianni in een 21ste eeuwse versie van La Notte)

En, net bij Job de Wits 3voor12bpm 'Issst' die nieuwe van Tiefschwarz gehoord. Klasbakken!!! En daarmee kan het retro-acid argument met een grote boog in de prullenmand gekeild worden.