Droom bootlegs

 

Muziekdromen, zijn altijd mijn favoriete droomgenre geweest. Vannacht weer een kraakheldere gehad. Ik droom dat ik eindelijk Gift op DVD bekijk (Gift was Perry Farrells langlopende film/documentaire project, waar nooit een einde aan leek te komen. Naar nu blijkt in 1991 wel degelijk op video uitgebracht. Vandaar ook dat ik rond die tijd op MTV 120 Minutes een chaotische selectie van Scenes From Gift heb gezien.) Ik zie vooral een soort videoclip van een oefenruimte waarin bekenden van de band in slowmotion meezingen met een nummer, steeds enthousiaster, zodat op het einde wanneer de muziek piekt ze allemaal vrolijk dansen/op en neer springen.

Twee dingen verbazen me. Een van de figuren “herken” ik als zo’n vriend/roadie/weirdo/dopebuddy/alleskunner die bands bijna verplicht rond zich hebben hangen. Dat vreemde gevoel dat je weet wie iemand is en tegelijkertijd beseft dat je hem nooit in het echt hebt gezien. Naar alle waarschijnlijkheid dus niet bestaat, al ontstaat er op die momenten een onmiskenbaar besef dat er parallelle levens/realiteiten zijn. Ten tweede, ik kan me lange tijd na ontwaken het nummer herinneren dat Jane’s Addiction speelt (een riff die opkomt, losdraait, wat zang en dan een glorieuze explosie van geluid. Voor de kenners: eigenlijk een soort variatie op ‘Up the beach’ maar dan sneller en vrolijker.) Dat gebeurt nooit, dat ik muziek uit dromen zo voor de geest kan halen. Een soort geïndividualiseerde bootlegopname die louter met behulp van de herinnering is af te spelen

Vraag me af of mijn dochters gisteren nog hebben gedroomd toen ze plotseling achter de televisie in slaap waren gevallen en ik heel voorzichtig Earths Extra-Capsular Extraction kon draaien (die de heer Heemskerk voor mij bij Sounds had gescoord en net op de deurmat was neergeploft.) Nou begint de muziek van Earth gestaag aan een invasie van mijn droomwereld en dat resulteert in gruizige abstracte dromen over monolieten (ik kom hier binnenkort, als ik Earth 2 ook heb, nog wel uitgebreid op terug.) De associatie die ik gisteren even voelde was met een van mijn favoriete scènes uit de Griekse mythologie wanneer Demeter op verzoek van Metaneira haar zoon Demophon onsterfelijk wil maken. En dat doen goden door de sterfelijkheid van een kind boven een vuur weg te branden (Metaneira vertrouwt het niet en onderbreekt het ritueel.) Niet dat mijn oogappels onsterfelijk zijn geworden maar de muziek van Earth heeft wel een hele vreemde (reinigende?) intensiteit (kan me opeens voorstellen dat ze over een paar jaar zijn getransformeerd tot wrede, statueske vrouwen, met een hartje van goud zoals hun vader natuurlijk. ;)