Kindamuzik

Over Drexciyan Stingray DJ-set op verschrikkelijke 5 Days Off 2003 editie:
“In die zin krijgen wij een gift aangereikt, wij worden de dragers van de vlam, de dromers van de droom. Wij fluisteren hierna van waarachtige muziek.”

Over Hell – NY Muscle
“Het is een plaat als een plattegrond van intensiteiten: van no-go area's, steegjes, werelden onder viaducten, stripclubs, gammele rockclubs, woedeaanvallen, regendruppels op de ramen van de limousine, de dunste stropdassen, witte poeders, pillen die verkeerd vallen, pillen die goed vallen, onzichtbare politiek, zombiecool.”

Over Tricky - Blowback
“Man, you used to be a beautiful mess, now you're just a mess.”

Ik heb er laatst een punt achter gezet, het recenseren voor Kindamuzik. Met pijn in mijn hart. Ze zijn altijd erg goed voor me geweest, lieten me altijd mijn gang gaan. Al een tijd staat het recenseren van albums me tegen, op de automatisch piloot lukt het prima maar als je zo’n reeks hebt neergezet met soms toch dingen die in de Nederlandse popjournalistiek nooit zijn gedaan, dan mag je niet met minder genoegen nemen. De wil om te evangeliseren is er gewoon niet meer.

Ach ja, van de eersteling (Boredoms Vision Creation Newsun) naar de beruchte dubbelrecensie van Mercury Rev/Spiritualized (incl. DeLillo citaat), de Drexciya fictie-recensie tot de nog te schrijven laatste recensie van Miss Djax. Bijna 150 recensies in bijna 5 jaar.

Er is een recensie die ik graag zou willen herschrijven (Geogaddi van Boards of Canada, natuurlijk beter dan Music Has A Right To Children, eikel.) Er zijn recensies van platen die ik helemaal vergeten ben. En een aantal recensies waar ik nog steeds trots op ben (Anniemal, Melchior Productions, Tour De France Soundtracks, The Present Lover, Rhythm & Sound - die laatste is even onvindbaar.)

Het is overigens geen compleet afscheid, in oktober begin ik met een maandelijkse column. Een jaar lang.