Barcelona - Real Madrid 3-0

Ik haat het altijd om er op terug te komen. Zeker omdat het in alle redelijkheid onvermijdelijke uitslagen zijn, in mijn voetbalbewustzijn heb ik volgens mij maar vier keer mogen meemaken dat Real in Camp Nou won. En dit jaar was het ondanks de stoere verhalen uit het Real kamp helemaal voorspelbaar.

Gisteren via de spaanse radio een tijdje naar de wedstrijd geluisterd. Heerlijke chaotische verslagen, altijd door doorrookte stemmen die als het mis gaat met Real op een gegeven moment het commentaar van het spel op het veld laten voor wat het is en dan onderling met een soort existentialistische vermoeidheid de discussie aangaan over oorzaken, schuldigen, gevolgen. Prachtig.

In As vandaag ook schitterende woorden, spaanse voetbaljournalisten hebben de neiging om overmand te worden door melancholie als ze grote bewegingen ontwaren:

"No, no están en el mismo punto. La derrota significa el final de la era galáctica. Quedan partidos y Liga, pero la diferencia entre los dos equipos ya no se mide por puntos, sino por años. Por años de menos."

Uit de losse pols: "Nee, ze staan niet op hetzelfde punt. De nederlaag betekent het einde van het galactische tijdperk. Er zijn nog wedstrijden in de competitie, maar het verschil tussen beide ploegen wordt niet meer gemeten in punten, maar in jaren. [het laatste poetische gebaar laat zich moeilijk vertalen, zou letterlijk kunnen zijn "minstens in jaren" maar er zit ook een hint van gemis en afscheid in...aahhh, schoonheid.]