i-D/The Face nostalgie

Na de platen en boeken, heb ik nu mijn tijdschriften tijdelijk verplaatst. Dat wil zeggen een flinke stapel van The Face en i-D, de twee bladen die ik in de tweede helft van de jaren negentig met haast religieuze intensiteit las/bestudeerde als vervanging van Melody Maker en NME (die begonnen aan hun teloorgang.) In deze modebladen werd veel beter over muziek geschreven (naast andere esthetische en maatschappelijke vraagstukken) en bovendien kreeg je er maandelijks een flinke portie avantgardistisch design/fotografie bij plus alles wat je over mode wil weten. Een winnende combinatie. Als ik zo snel een paar bladen doorscan voel ik even de prettige tinteling van de Londen levensstijl en hoe dicht we die benaderden. Jungle, Miu Miu reclames, Helmut Lang zonnebrillen, Angela Lindvall, Jurgen Teller, Kodwo Eshun…ik word er ook melancholisch van. De melancholie van verloren tijden uiteraard maar ook van een haast compleet weggevaagde futuristische cultuur.

Achteraf gezien konden beide bladen totaal niet overweg met het jaar 2000. The Face werd steeds meer een flauw celebrity tijdschrift en i-D raakte ergens verstrikt in een cultus van De Straat. Ergens in 2002 heb ik het definitief opgegeven (al zorgde vaderschap er ook voor dat ik geen interesse/energie meer kon opbrengen voor die informatie.) En toch, zelfs in 2001 kon The Face nog zoiets subliems produceren als het coverinterview met Daft Punk, gepresenteerd als 24 uur in het leven van twee muzikale robots, meer fantasie dan interview en met hilarische foto’s van twee uitpuffende dronken robots in een steeg of beide robots die met goedkeurend teksten op hun helm een topless stripper bestuderen. Dat idee van bladen maken, stijlvol met fantasie en pretentie, lijkt voorgoed ter ziele. Aan de andere kant, het idee van levensstijl is misschien ook failliet. Geen idee wat er voor in de plaats moet komen (of al is gekomen?)