Droommachine: Hamburg

Peter Kersten is mijn favoriete houseproducer van de laatste jaren. Zijn twee Lawrence albums zijn wazige grotestadshouse van de allerbeste soort. Naast zijn Lawrence pseudoniem opereert hij ook onder de naam Sten, voor het meer functionele dansvloerwerk. Dansbaar is het zeker, maar nog steeds ingetogen en vol subtiliteiten. Heb even getwijfeld of ik Leaving The Frantic zou kopen, want ik heb immers al zoveel housecds, ook van de minimaal Duitse soort. Gelukkig gewoon tot aanschaf overgegaan (en Kersten is zo'n artiest die daadwerkelijk mijn geld hoort te krijgen.) De vraag die het album vervolgens oproept is: wat maakt dit nu uitzonderlijke house? Wat is bijvoorbeeld het verschil met het in principe vrij nabije Melchior Productions (een verraderlijk kale oppervlakte waaronder allerlei kleine veranderingen plaatsvinden?) Kersten is de prins van de melancholie. Hij schept in zijn muziek een ruimte waarbinnen de stad versmelt met het domein van de droom. Melodieën als de atomisering van neon op natte straten en altijd weer het slepende, wazige geluid dat vanuit Detroit het vermoeide bewustzijn verder vervormt. En wie de goede oude Warp techno van Polygon Window en Black Dog mist, kan hier ook mooie (valse) herinneringen ophalen.