Droommachine: Köln

Touch van Michael Mayer is het laatste deel in een compleet persoonlijke trilogie van minimale house 2004 stijl (zie Melchior Productions en Sten.) In zijn afgemeten kaalheid is Touch op het eerste gehoor de meest ongrijpbare plaat van de drie. Avondritje op de fiets langs de Oostelijke Handelskade, die eigenlijk Techno Boulevard moet heten, maakt veel duidelijk. Hier wordt immers alle techno begrijpelijk, aan de ene kant het spoor, aan de andere fiets je langs oude pakhuizen overwoekert met lelijke nieuwbouw (ook het in aanbouw zijnde Detroit gebouw, zou zich daar een derde verdieping met een deur 03 in bevinden?) bij voorkeur met motregen en dan de bocht om: het sublieme zicht op Java eiland. Touch is volkomen ongeschikt als luistermuziek, werkt alleen op de dansvloer of wanneer je jezelf leegt door beweging (en ja dit is ook een mogelijke beweging door een droom van open licht. Frictieloos.)


 

Het is desondanks een emotionele plaat, maar een met een ronde emotionaliteit aan de marge. Mijn analytische vermogen laat me verder in de steek en ik verwijs dan graag naar Tim Finney’s lezing van Michael Mayer tracks (even doorscrollen naar het stuk van 14 juli 2004) die hier op zijn best is, dat wil zeggen daar waar muziek leeg, kaal, het meest ongrijpbaar is
begint hij zijn analyse:

"One of the aspects of shuffletech that makes it so endlessly involving (many covered in detail here previously) is the capacity for the beat itself to be suffused with emotion and resonance so easily (…) there's an inevitable spikiness and rupture to shuffletech that cannot be erased; instead of floating on the surface of the groove I find myself inserted within it."