De dag erna…
Positief over:
Thom Hoffman: “Toen we naar Amsterdam kwamen, wilde Theo de Nederlandse Fassbinder worden en dat had gekund. Dat is zijn grootste tragiek.” En meer intelligente, eerlijke en ontroerende woorden van Hoffman in De Volkskrant over zijn voormalige vriend. Wijst ook als enige op zijn neiging tot zelfdestructie.
Ambivalent over:
Remco Campert: “Ik vind dat iemand die toen schreef ‘wat ruikt het hier naar karamel…vandaag verbranden ze alleen suikerzieke joden’ niet als een held van de vrije meningsuiting de geschiedenis in moet gaan.” Misschien. Maar plotseling worden we weer geconfronteerd met Van Goghs antisemitische grappen en grollen waar toen heel veel over te doen was. Dus vraag ik me af: waar was die verontwaardiging toen hij een andere niet zo mondige bevolkingsgroep verbaal tegen de touwen had en maar bleef rammen? Of was men eigenlijk opgelucht dat hij een ander doelwit had gevonden, waar niet zo’n belachelijk schuldgevoel om heen hangt?
Man op journaal: “als je maar lang genoeg tegen een pitbull schopt, doet zo’n beest uiteindelijk echt wel iets terug.” Eerlijk gezegd, een van de eerste gedachten die bij mij opkwam toen ik het nieuws hoorde: als je maar genoeg duwt, word je een keer teruggeduwd. Wet van het schoolplein: dan wordt je opeens heel hard geduwd.
Negatief over:
Rita Verdonk: spreekt moslimorganisaties aan als een soort kleuterjuf voor een klas debiele kinderen. “Zo is het genoeg geweest.” Ik denk dat het taboe op moord wel algemeen erkend wordt hoor door die gekke mensjes.
Donner & Remkes: Vrije Woord dit, Vrije Woord dat. Zo, zo. Dit uit monde van twee politici die de scheiding van politiek en recht continu aan hun laars lappen. En geldt dat Vrije Woord dan meteen voor die jongens van de Hirsi Ali rap?
Joost Zwagermans: onbeschofte zenuwlijer die niemand laat uitspreken omdat hij het licht heeft gezien. Want ja hoor, de zoveelste postmoderne jaren tachtig nihilist heeft het moralisme ontdekt. Huilt opeens over gezag en 1968. De grootsheid van dat laatste zal jij in ieder geval nooit kunnen bevatten.
Amadeus: “Ik. Ben. Bang. Natuurlijk. Ben. Ik. Bang.” Zou er dan toch zoiets bestaan als een narcistische androïde? Wat zou ik die gast graag aan de Voigt-Kampff test onderwerpen: “Vraag 35. U loopt door een woestijn en ziet een schildpad op zijn rug liggen. Wat doet u?” Wel opletten en hem niet over zijn moeder vragen.
Thom Hoffman: “Toen we naar Amsterdam kwamen, wilde Theo de Nederlandse Fassbinder worden en dat had gekund. Dat is zijn grootste tragiek.” En meer intelligente, eerlijke en ontroerende woorden van Hoffman in De Volkskrant over zijn voormalige vriend. Wijst ook als enige op zijn neiging tot zelfdestructie.
Ambivalent over:
Remco Campert: “Ik vind dat iemand die toen schreef ‘wat ruikt het hier naar karamel…vandaag verbranden ze alleen suikerzieke joden’ niet als een held van de vrije meningsuiting de geschiedenis in moet gaan.” Misschien. Maar plotseling worden we weer geconfronteerd met Van Goghs antisemitische grappen en grollen waar toen heel veel over te doen was. Dus vraag ik me af: waar was die verontwaardiging toen hij een andere niet zo mondige bevolkingsgroep verbaal tegen de touwen had en maar bleef rammen? Of was men eigenlijk opgelucht dat hij een ander doelwit had gevonden, waar niet zo’n belachelijk schuldgevoel om heen hangt?
Man op journaal: “als je maar lang genoeg tegen een pitbull schopt, doet zo’n beest uiteindelijk echt wel iets terug.” Eerlijk gezegd, een van de eerste gedachten die bij mij opkwam toen ik het nieuws hoorde: als je maar genoeg duwt, word je een keer teruggeduwd. Wet van het schoolplein: dan wordt je opeens heel hard geduwd.
Negatief over:
Rita Verdonk: spreekt moslimorganisaties aan als een soort kleuterjuf voor een klas debiele kinderen. “Zo is het genoeg geweest.” Ik denk dat het taboe op moord wel algemeen erkend wordt hoor door die gekke mensjes.
Donner & Remkes: Vrije Woord dit, Vrije Woord dat. Zo, zo. Dit uit monde van twee politici die de scheiding van politiek en recht continu aan hun laars lappen. En geldt dat Vrije Woord dan meteen voor die jongens van de Hirsi Ali rap?
Joost Zwagermans: onbeschofte zenuwlijer die niemand laat uitspreken omdat hij het licht heeft gezien. Want ja hoor, de zoveelste postmoderne jaren tachtig nihilist heeft het moralisme ontdekt. Huilt opeens over gezag en 1968. De grootsheid van dat laatste zal jij in ieder geval nooit kunnen bevatten.
Amadeus: “Ik. Ben. Bang. Natuurlijk. Ben. Ik. Bang.” Zou er dan toch zoiets bestaan als een narcistische androïde? Wat zou ik die gast graag aan de Voigt-Kampff test onderwerpen: “Vraag 35. U loopt door een woestijn en ziet een schildpad op zijn rug liggen. Wat doet u?” Wel opletten en hem niet over zijn moeder vragen.
posted by O. L. Muñoz Cremers at 7:19 p.m.
<< Home