Exile On Main St. ontleed

Voor de Subjectivisten: Exile On Main St. ontleed. Een bespreking van Bill Janovitz 33 1/3 boek over de Stones klassieker.

Moest tijdens het lezen denken: kan house een equivalent van Exile on Main St. produceren? Niet qua groepsdynamiek aangezien de meeste houseplaten het product zijn van eenlingen, maar meer als een soort terugblik op semi-utopisch tijdperk en als stilistische lappendeken/studie naar wortels? Komt Druqs in de buurt? Of misschien juist Programmed van Innerzone Orchestra?

Nog een kosmische tearjerker

Lindstrøm - 'I Feel Space' (Feedelity)

Deze Noorse kosmonaut probeert Mathew Jonson op het emotech vakgebied te overtreffen, en komt er bijna mee weg. Wat een plaat! Alsof Kelvin in Solyaris maar besluit om samen met de geest van zijn vrouw de melancholie weg te dansen.

(Kom er net achter dat Hans-Peter Lindstrøm dus ook de man achter de 'Disco Lunar Modular' remix is. Hij kan heel funky gitaar spelen dat is inmiddels duidelijk.)

Synthese Mix Vol.2

We beginnen in 1973 met het synthesizer geknor van Seesselberg (de liefhebber moet maar even het complete album opzoeken waar beide tracks meer dan 20 minuten doorspacen.) Dan is het een kleine moeite om een overstap te maken naar 1980 waar Moebius & Plank met ‘Tollkuhn’ heerlijk vieze muziek maken (te vinden op het album Rastakraut Pasta.) Mijn waarde vriend Stefan Alfrink (sAlfrin) kan werkelijk alles produceren wat hij wil. En toch was ik verrast toen hij geïnspireerd door Droomstof met deze wonderschone track, ergens tussen Cluster en The Orb aan kwam zetten. Rod Modell wordt vaak neergezet als Basic Channel kloon en toch straalt hij zoals op ‘1 A:M’ een bepaalde loomheid uit die helemaal eigen is. Ik vermoed dat Magda de droomprinses is van het hawtiniaanse brillenleger dat strijd voor de glorie van minimal techno, ze ziet er dan ook helemaal te minimal cool uit en deze track van de Minimize to Maximize compilatie (van Hawtin en zijn discipelen) is wonderschoon. Oh M.A.N.D.Y! Get Physical is het label van het moment en met het subliem ratelende ‘Jah’ zorgen ze ervoor dat ze niet direct gevangen raken in een huisstijl. Een van de beste dancetracks van 2005. Laat de acid geil zijn, ik denk dat daarmee genoeg is gezegd over Plastique de Reve’s ‘Don’t Be Afraid. Even terug naar 1977 met Giorgio Moroder opdat we verder kunnen in het heden met de inmiddels befaamde ‘Disco Lunar Module’ remix van Alden Tyrell. Eerste keer dacht ik “nou en?” maar inderdaad deze retro electro-disco met opzwepende Arabische melodie klinkt als niets anders op het moment. Ada tijd! ‘Our House’ vind ik eigenlijk vrij slecht, zeker gezien de brommende faam van de Pony, maar Ada voegt ten minste nog wat interessante details toe zoals alleen zij kan. My My presenteert met ‘Klatta Time’ (op Playhouse) een lekker zenuwachtig, rubberen track in het verlengde van Robag Wruhme waarna Alter Ego ook weer eens opduiken. Totdat Kylie haar muil opentrekt (dit is weer een van die post-‘Slow’ mislukkingen) is het een ouderwets stevige trance rosser, weinig opzienbarend maar wel handig en lekker. Afgemaakt met een lange track van Röyksopps nieuwe album. Weet niet zo goed wat ik van de heren moet vinden. Ze hebben natuurlijk fenomenale tracks van Annie geproduceerd maar onder eigen naam vind ik ze altijd wat steriel. Zo ook het pompeuze ‘Alpha Male’ dat toch een zekere schoonheid bezit. Ik denk dat ik het Michael Mann house noem.

Synthese Mix Vol.2 (55:34)

01 Seesselberg – Synthetik 2
02 Moebius & Plank – Tollkuhn
03 sALFRIN – 06 04 A Flock of Lights
04 Rod Modell – 1 A:M
05 Magda – The Black Room
06 M.A.N.D.Y. – Jah
07 Plastique de Reve – Don’t Be Afraid
08 Giorgio Moroder – Lost Angeles
09 Alden Tyrell – Disco Lunar Module remix
10 International Pony – Our House (Ada remix)
11 My My – Klatta Time
12 Kylie – Giving You Up (Alter Ego remix)
13 Röyksopp – Alpha Male

En nog een Laser 3.14

 

Vreemd: hoe minder bewust je zoekt, hoe makkelijker je ze vindt. Het blijft een rare kick om een nieuwe Laser 3.14 te vinden. Deze vond ik gisteren bij een uitgang van het Oosterpark die ik normaal nooit neem. Gewoon een van die duizenden bouwketen die, bij mooi weer, uit het niets Amsterdam lijken te overspoelen. Je fietst er gedesintereseerd langs en...nog een Laser!!! Alsof hij daar speciaal voor jou is geplaatst.

Kortom, we hebben een probleem

 

De Draagbare Laser 3.14

Ha! Laser 3.14 bereikt eindelijk de Oostelijke Eilanden. Handig gevonden dit soort mobiele boodschappen.

AC Milan – Liverpool

Het zijn van die wedstrijden waardoor de voorspelbaarheid van voetbal en met name finales teniet worden gedaan. “Het blijft een raar spelletje” en dat soort uitspraken. Vreemde wedstrijd waar Milan de laatste jaren patent op schijnt te hebben (zie hun zelfdestructie in La Coruña vorig seizoen). Want Milan speelde de eerste helft het mooiste voetbal dat ik in lange tijd heb gezien: snel, zelfverzekerd, technisch hoogstaand onder leiding van De Filosoof van de Zuivere Rede (ja, dat schijnt een van de bijnamen te zijn van Kaka, die behalve boekenwurm ook dezelfde geboortedatum heeft als Kant.) Kortom, er werd even duidelijk gemaakt dat luizenploeg Liverpool niet eens in de buurt van de finale had mogen komen. Wat er na die ruststand van 3-0 is gebeurt kunnen nog lange tijd voetbaldiscussies aan worden geweid. Geniale tactische ingreep van Benitez? Vechtersmentaliteit? Geluk? Of, wat ik gewoon denk, vooral Milan dat op de slechts mogelijke manier uit de kleedkamer kwam? Zat al weer te surfen en op gehoor de wedstrijd te volgen en blijkbaar had ik iets gemist want toen die penalty viel, verbaasde ik me er over dat hij nog genomen moest worden en de stand linksboven in beeld op 3-2 stond. Als spektakel natuurlijk prachtig, maar de voetbalestheet in mij baalt toch wel dat het ware voetbal (waar toch een soort inherente, olympische arrogantie bij schijnt te horen) het onderspit delft (want laten we wel wezen Liverpool kan er echt geen hol van.) Enige voordeel is natuurlijk dat Milan met zijn zes bekers op respectabele afstand van Real Madrid blijft. Zoals het hoort. En misschien dat men bij Real nu ook eens wakker wordt en inziet dat Florentino “Hispanofoob” Perez weer een blunder heeft begaan door Xabi Alonso afgelopen zomer niet te halen.

Waar ik gisteren weer bewust van werd is hoe voetbal je eigenlijk van jongs af aan confronteert met filosofische vragen, niet alleen vraagstukken over realiteit (de zeer hardnekkige: is het van enige invloed of ik naar een wedstrijd kijk? Of zal een wedstrijd precies hetzelfde lopen als ik had besloten iets anders te doen?) maar vooral de grote drie: Wat is Waarheid? Wat is Schoonheid? Wat is Gerechtigheid? Gisternacht in bed mijn hoofd erover gebroken. Wat is Waar? De makkelijkste: winnen en verliezen. Wat is Schoon? Iets moeilijker, al kom ik op iets als aanvallend, technisch en georganiseerd voetballen (met uitzondering van de schoonheid van zeg maar het sublieme countervoetbal in de traditie van Dynamo Kiev.) Rechtvaardig is dan wanneer het positieve van het Ware, winnen, samenvalt met Het Schone. Alleen gisteren maakte weer eens duidelijk wat me al als kind enorm kon frustreren, namelijk dat Gerechtigheid in voetbal geen wetmatigheid is en zeker in momenten van finales schaars is. Er is in voetbal niets ergers dan mooi voetballen en onterecht verliezen Dat is waarom Ajax en Real Madrid (en soms AC Milan, zoals onder Sacchi, misschien zelfs Barça, al zijn dat geen echte winnaars) zulke hoopvolle entiteiten zijn, die een soort superieure synthese van esthetiek en ethiek uitdragen (dit is denk ik ook wat de geniale Menotti ooit bedoelde met “links voetbal”, in tegenstelling tot het cynische, fysieke, laffe “rechtse voetbal”.)

Giorgio Moroder – From Here To Eternity (1977)

Een tijd geleden in relatie tot Anniemal gesteld dat Moroder en ABBA nooit zulke constante albums hadden gemaakt (hoe rockistisch, ik weet het). Als Moroder ooit dichtbij is geweest dan hier. Lekker kort: net 30 minuten. Maar vooral waanzinnig goed. Het DNA van alle dansmuziek die daarna zal volgen (het hoort altijd Kraftwerk en Moroder te zijn.) From Here To Eternity maakt zijn titel eigenlijk waar, de muziek klinkt weinig gedateerd, het enige wat het weggeeft, naast de afwezigheid van de opgepoetste/opgevoerde dynamiek die hedendaagse dansproducties kenmerkt, is eigenlijk de zang (ooit opgemerkt dat melodieën vaak veel meer tijdsgebonden zijn dan productie of instrumenten?) Moroder is nooit bang geweest voor “foute” zang, dat heeft zijn grootste leerling Justus Köhncke goed begrepen, al is die uiteindelijk veel introspectiever. Köhncke zal nooit de decadente grandeur van ‘Lost Angeles’ kunnen produceren of, ook al wil hij graag, zo’n vreemd en ontroerend mengsel van kitsch, liefde en futurisme als ‘First Hand Experience in Second Hand Love’.

Schuins Beziend II

K-punk benoemt toevallig wat mij aan Žižek “teleurstelt”, hij schrijft/denkt als een DJ. Je zou verwachten dat het een methode is die precies in mijn straatje zou passen. Niet helemaal. Als een DJ faalt en je niet bij de les weet te houden ga je eens naar de wc, de chillout, de bar…en dat gebeurt met mijn gedachten bij Žižek ook. Ik sla stukken makkelijker over dan bij andere schrijvers, hij heeft geen “verhaal” wat het bij een houdt (hij is zo'n zenuwachtige hak-op-de-tak DJ.) Het eerste hoofdstuk is fantastisch. Maar ergens bekruipt mij het gevoel dat Žižek niet zozeer Lacan uitlegt aan de hand van de populaire cultuur als juist af en toe met fantastische analyses komt zetten van films met behulp van Lacan. De beste, zijn analyse van Rear Window. Ik heb die film zo vaak gezien, en toch nooit is er bij opgekomen dat James Stewart gefascineerd is door zijn moordende buurman omdat de man volbrengt wat hij wil, zich ontrekken aan de seksuele aandacht van een vrouw (be-lach-elijk gegeven is dat eigenlijk, wie probeert er nou in godsnaam te ontsnappen aan Grace Kelly? Žižek gooit het op de moeder die op cruciale momenten hun liefdesspel interrumpeert door woordeloze zang. Ik heb altijd gevonden dat Stewart een beetje nichterig is met zijn fotografische fallus en stoere mannenverhalen.)

(Een alternatief DJ-model is natuurlijk Mille Plateaux dat zowel kan fungeren als remix van Anti-Oedipus als theoretische platenkoffer, gevuld met vette ideeën die je naar eigen inzicht eens kan gaan mixen. Hey, dat boek is niet voor niets in de jaren negentig zo geknald.)

Ajax - Groningen 2-1

De laatste slechte wedstrijd van het seizoen dat snel vergeten dient te worden. Ajax mist duidelijk een figura, een generaal, iemand die lijnen kan uitzetten. Nou kan je zonder zo’n speler ook ver komen maar dan moet je een machine bouwen. Dat lijkt me de uitdaging voor Blind, een systeem bouwen waardoor de bal moeiteloos circuleert. Laatste wedstrijd ook van Van der Vaart en hij maakte zijn afscheidsgoal, leuk maar ik zal hem niet missen.

Dan maar snel even in een paar categorieën:

Speler van het jaar: Escudé.
De eerste keer dat ik Escudé zag voetballen dacht ik “daar gaat de toekomstige aanvoerder van Ajax.” Ook al is hij altijd een verdediger met stijl geweest leek dat lange tijd een minder gelukkige voorspelling. Vaak werd hij ten onrechte afgekraakt omdat hij wat langzaam is (en “supertalent” Heitinga de basis in moest worden gepraat, zo gaat dat helaas met chauvinistische Ajaxfans tegenwoordig.) Een van de grote fouten van Koeman is geweest om Escudé aan het begin van het seizoen te passeren voor het dramaduo Heitinga – De Jong (zoals de vervanging Stekelenburg voor Lobont ook nergens op sloeg.) Maar goed kwaliteit komt vanzelf boven drijven en samen met de andere meevaller van het jaar, Grygera, is hij nu het centrale duo. Terecht ook tot aanvoerder benoemd want hij is ook qua persoonlijkheid ontzettend gegroeid.

Aanwinst: Rosales
Verreweg de beste pure voetballer die op het moment bij Ajax rondloopt. Wordt alleen niet zo goed begrepen (met uitzondering van Trabelsi en Pienaar). Moet alleen nog werken aan zijn voorzet (zoals het hele team trouwens. De laatste spits die er tegen de 30 inschoot was Shota Arveladze, niet toevallig omdat hij in een team speelde met de laatste goede vleugelspeler van Ajax: Michael Laudrup.)

Comeback: Trabelsi
Exemplarisch.

Tegenvaller: Van der Vaart
Moeilijk om een keuze te maken. Heitinga is in een seizoen van toekomstig leider verweekt tot houten klaas/bankzitter. Maxwell is een schaduw van de Voetballer van het Jaar geweest. Maar dat valt in het niet bij Van der Vaart. Wat mij het meest irriteert aan Van der Vaart is niet zijn gebrek aan zelfkritiek maar zelfverbetering. Nooit heeft eens de moeite gedaan om zijn looptechniek te verbeteren. Hij straalt uit dat hij alles al kan, dat alles vanzelf gaat. Maar als je jezelf vervolgens volvreet en het gevoel voor opportunisme je in de steek laat, verander je opeens in een modale voetballer. Heeft ook pech gehad dat hij te snel de hemel is in geprezen, te belangrijk is gemaakt door Co, een aanvoerderband toegeworpen kreeg waar hij totaal niet de persoonlijkheid voor bezit en vooral: zich nooit op een specifieke positie heeft kunnen richten. Kortom het is niet allemaal zijn schuld al zie ik hem graag vertrekken, teveel ego, te weinig potentieel om tot een echt grote voetballer uit te groeien. Een nieuwe Vanenburg.

Gemist: Ibrahimovic
Hij mocht wel vertrekken. Zijn gemis was op te vangen. Was toch altijd een lastige jongen. Terwijl hij er duidelijk zin in had, getuige zijn weergaloze goal tegen NAC (met gemak het doelpunt van het jaar.) Ajax mag zich trouwens wel eens achter de oren krabben als het de vraag probeert te beantwoorden waarom Ibrahimovic in de Serie A (met lastigere verdedigingen en spelend voor een relatief oncreatief Juventus) meer doelpunten maakt dan in de Nederlandse competitie. Ik zie onder hand wel een patroon.

Synthese mix

Een mix met nadruk op techno (minimaal, lichtvoetig) en toch een vettig staartje.

Lawrence – A Quiet Day
Een van de drie beatloze miniaturen op het weer wonderschone maar ergens ook wat voorspelbare nieuwe album van Lawrence The Night Will Last Forever.

Mathew Jonson & The Mole – Dirt Road and a Boat From Soundwave
Mathew Jonson op Kompakt! Weer een samenwerking met The Mole (geen idee wie dat is) die resulteert in opperbeste Jonson magie. De 10-minutengrens wordt weer gebroken, er is weer een cadans, een sinistere melodielijn en vooral een bloedmooie baslijn.

Steve Barnes – Cosmic Sandwich (Dominik Eulberg remix)
De Kosmische Boterham is al eens eerder langsgekomen. Hier tuurt onze favoriete vogelspotter eens naar de sterren en geeft het af en toe net even een lekkere dansvloer versnelling.

Steve Barnes & Riley Reinhold – Odyssey
Platen met titels als Discovery en Odyssey zijn altijd goed (dat zijn helaas twee nostalgische termen geworden.) Van vorig jaar naar het schijnt. Doet echter niets af aan het feit dat dit een hele lekkere plaat is, een soort spacey variant van ‘French Kiss’ (punctum is de ontzettende wrede glijbas die ergens halverwege tevoorschijn komt.) Een van mijn favoriete tracks van het moment. En met al die net-niet albums van de laatste tijd is Barnes toch wel een beetje naast Mat Jonson de man geworden die techno naar een hoger plan moet gaan tillen.

Ada – Lifedriver (Sascha Funke mix)
Geen mix zonder Ada natuurlijk. Het eerste deel van de Blondix remixserie is uit en Sascha Funke verbouwt ‘Lifedriver’ (vind ik een van haar mindere tracks) om tot een subtiel acidtrackje.

Constant Ritual – Hard Way To Come
Uit 1990. Volgens mij laatst bij Gutterbreakz opgehaald. Detroit nietwaar? Fascinerende track die ergens het model in zich draagt voor de Maurizio serie.

Deadbeat – Abu Ghraib (Reconfiguration)
Geen idee wie dit is, laatst opgepikt bij een van die mp3blogs. Politieke techno al is dat voorbij de titel lastig te merken. Is gewoon een mooie, swingende en ingenieus in en uit elkaar draaiende technotrack

Alex Smoke – Brian’s Lung
Het recentelijk uitgebrachte Incommunicado is een aardig technoalbum, af en toe een beetje saai en braaf maar met een paar steengoede bromtracks. Zoals ‘Brain’s Lung’, maar dat moet ik ook wel zeggen want de oude vertrouwde ‘Dominator’ stofzuiger is van stal gehaald. Mooiste geluid wat er bestaat.

Black Strobe – Deceive Play
Ze beginnen nu wel heel gevaarlijk in de buurt van Front 242 epigonisme te komen. Zeer adequaat en charmant uitgevoerd maar toch enigszins irrelevant als je in staat bent om zoiets subliems als de ‘Abusator’ remix de wereld in te slingeren. Voordeel is dat ‘Deceive Play’ heerlijk overgaat in:

Blues Explosion – Mars Arizona (DFA remix)
Jon Spencer en zijn kornuiten volg ik al tijden niet meer. Het LCD Soundsystem album was een aanfluiting. En dit is dus tegen alle verwachtingen in zwaar briljant. Er is een zekerheid in muziek: het is onmogelijk om met de éénvingerige Stooges pianoriedel een plaat te verknallen. Spencer telt cool af en gooit er een paar keer “c’mon” tegenaan, het nummer duurt een eeuwigheid en dan, geniale zet, tegen het einde komt er nog een generieke trance oeh-de-engelen-zingen-ons-toe melodie langs die zo absurd is dat het wel moet werken. (Het afkraken van LCD Soundsystem was een duidelijk zaak van tough love, de heren kunnen namelijk dit.)

Etienne de Crecy – Someone Like You (fast track vocal mix Benny Benassi remix)
Kan er niets aan doen maar Deleuze en Guattari schrijven: “Why such a dreary parade of sucked-dry, catatonicized, vitrified, sewn-up bodies, when the Body Without Organs is also full of gaiety, ecstasy, and dance?” Benny Benassi is de Remix Koning, onaantastbaar voor je Tiefschwarzes, je Tigas, je Joakims, etc. Het lijkt zo eenvoudig maar niemand lanceert je zoals Benassi, rechtstreeks de chaos in waar intensiteiten over je heen golven.

Synthese mix (60:12) (klikt hier voor de mp3)

01 Lawrence – A Quiet Day
02 Mathew Jonson & The Mole – Dirt Road and a Boat From Soundwave
03 Steve Barnes – Cosmic Sandwich (Dominik Eulberg remix)
04 Steve Barnes & Riley Reinhold – Odyssey
05 Ada – Lifedriver (Sascha Funke mix)
06 Constant Ritual – Hard Way To Come
07 Deadbeat – Abu Ghraib (Reconfiguration)
08 Alex Smoke – Brian’s Lung
09 Black Strobe – Deceive Play
10 Blues Explosion – Mars Arizona (DFA remix)
11 Etienne de Crecy – Someone Like You (fast track vocal mix Benny Benassi remix)

Voorlezen

Omdat alle dingen zijn vervuld van mijn ziel,
Doem jij op uit de dingen, van mijn ziel vervuld.
Als vlinder van droomstof lijk je op mijn ziel
en lijk je op het woord ‘melancholie’.

‘Ik houd ervan’ – Pablo Neruda


Toen ik Justine net kende las ik haar in bed voor uit De Gebroeders Karamazov. Ik had al een tijd geleden beloofd dat ik Droomstof zou voorlezen. Dat was in het begin afzien want ze zegt gewoon waar het op staat. “Dat is dus het begin van het boek”, “zo zegt een vrouw dat niet”, “je hoeft niet alles uit te spellen” etc. Na wat steken aan het ego ben ik alleen maar blij dat ik het manuscript nog niet op de bus heb gedaan. Ook al heeft ze niet altijd gelijk (“want ik ben een hotshot SF avant-gardist die andere conventies volgt”), zijn haar suggesties bijna altijd de moeite waard om over na te denken en maken de tekst meestal ook beter. Ik kan sowieso andere schrijvers aanraden om de tekst aan iemand voor te lezen, omdat je meteen opmerkt waar het ritme niet klopt (met name handig voor dialogen.) Echt spannend gaat het nog worden of ze Flynne wel mag (niet dat ik echt geloof in een “Flynne, c’est moi”, maar het is wel iemand waar ik gesteld op ben, die ik in zekere zin zou willen zijn.)

Schuins Beziend

Lees nu: Slavoj Žižek – Schuins Beziend: Jacques Lacan geïntroduceerd aan de hand van de populaire cultuur

Ik lijk me te bevinden in een roes van zelfscholing die ik in tien jaar niet meer heb gekend (de zomer van 1995 was een aanloop naar mijn scriptie waarin ik opeens door een onstilbare nieuwsgierigheid werd aangejaagd en theorieboek na SFroman verslond.) Dit keer bij de bibliotheek een boek van Žižek geleend om eens te kijken wat de man te melden heeft. En ik moet zeggen hij kan op bijzonder heldere wijze de toch wel vrij lastige theorieën van Lacan uitleggen (een denker waar ik altijd enige afstand van heb bewaard, maar eerlijk is eerlijk, wel een soort spil in het Franse denken.) Wat Žižek doet is inderdaad Lacan uitleggen aan de hand van een overweldigende reeks films en boeken. Nooit gedacht dat de Stephen King boeken die ik als tiener las ooit nog eens van pas zouden komen. Lynch, Robocop, Blade Runner, Night of the Living Dead en heel veel thriller en sciencefiction verhalen worden met een scherp didactisch gevoel ingezet om je te langs de wondere wereld van het Symbolische, Het Imaginaire, Het Reële te leiden. En dat is toch een bewonderswaardige prestatie (zelfs dan nog is het aan te raden om eerst eens de uitermate informatieve Introducing Lacan te lezen, zodat je bekend bent met zijn kernbegrippen.). Zeker als hij ook nog terloops grappen maakt als “Richard II bewijst zonder enige twijfel dat Shakespeare Lacan las…” (Verbaast me trouwens wel dat hij af en toe rare fouten maakt: Tantalus verwarren met Midas, ‘Nine Billion Names of God’ toeschrijven aan Asimov in plaats van Clarke.)

Psychoanalyse heb ik trouwens altijd wel sympathie voor gevoeld. Dat wil zeggen, geen haar op mijn hoofd die er ooit over heeft gedacht om in therapie te gaan, maar als sociale theorie vind ik het, ondanks (of juist door?) twijfelachtige waarheidsclaims, een rijke manier om de werkelijkheid te duiden/ontwarren…de sociologische Freud van Das Unbehagen in der Kultur vind ik interessanter dan de therapeutische Freud. Zat eens rustig te ontleden wat zijn invloed is geweest en eigenlijk was de sociologieopleiding aan de UVA waar de figuratiesociologie en de Frankfurter Schule de dienst uitmaakten grotendeels freudiaans georiënteerd. Ook al werd er vrij meewarig gekeken naar de ooit ultrahippe Freud-Marx synthese van Marcuse terwijl Eros & Civilization verreweg het beste is wat er uit die hoek is verschenen. Alleen moest Marx er nog even uit gedestilleerd worden en vervangen door Nietzsche en dan heb je Life Against Death van Norman O. Brown, wat na al die jaren nog steeds met gemak mijn favoriete theorieboek is (Franse theorie is een plezier om te lezen, maar dit is vele malen extremer in zijn implicaties. Grappig genoeg vaak geciteerd als een boek waar menig Amerikaans neoconservatief zijn hippie-idealen door heeft afgezworen.) Vandaar uit kan je een lijn trekken naar dingen als Anxiety of Influence en Sexual Personae (die eerste moet ik nog altijd eens lezen maar het argument van een oedipale strijd met schrijvende voorgangers heb ik altijd geloofwaardig gevonden.)

The Butterfly Effect

Gisteren gehuurd. Een vermakelijke commercialisering van de puzzelfilm over waanzin, tijd en realiteit. Zeg maar de lijn die loopt van Lost Highway en Mulholland Drive (de echt radicale shit) naar Memento en Donnie Darko (en ik zag bij de videotheek al een paar straight-to-DVD epigonen liggen.) Wat me vooral fascineerde voorbij het tijdreis gegeven is ten eerste het beeld van een Amerika dat zich onder een glimmend oppervlak in een greep van sadisme bevindt, waarbij bijna elke poging die Evan doet om de bijeffecten van zijn tijdreizen op te lossen er voor zorgt dat hij of een van zijn geliefden in een disciplinaire instelling terechtkomt (gevangenis, gekkenhuis, ziekenhuis, studentenvereniging.) Een vrij pessimistisch beeld van een keuze tussen ongeleid geweld of sociale inkapseling door middel van gericht geweld. Ten tweede. Zoals iemand al ergens op IMDB opmerkte: als hij zijn trauma oplost waarom blijven die aantekenboeken gewoon bestaan? (ja sorry, ga het niet helemaal uitleggen.) Het beeld dat ik krijg is van iemand die in paniek zonder goed overzicht van de consequenties het verleden probeert te veranderen terwijl de trauma’s juist lijken te wijzen op een mythologische structuur die tot het einde moet worden gevolgd. Immers, Evan lijdt aan een genetische “vloek” die zijn vader ook tot waanzin heeft gedreven (zijn vader probeert hem dan ook tot twee keer in dezelfde situatie te vermoorden.) Het einde van de film is nu op zich vrij tragisch-romantisch maar mist helaas dat onvermijdelijke mythische aspect van de director’s cut waarin Evan uiteindelijk terugreist voorbij het allereerste trauma, naar de baarmoeder en zichzelf daar van kant maakt. Het was kortom weer een fijn avondje poppsychologie bezigen (of dat nou genoeg is voor een aangekondigd vervolg. Niet echt.)

Party like it's...1980

"Beyond the retaining wall the great city spreads, ringed by mountains, heat struck, steeped in calamity. The smoke of small fires hangs on the hills, motionless, fixed there. The breatless rim, cinders falling from the sky. Paralysis. Nothing will disperse but powers of sound, rising from the traffic arcs, the jittery cars locked in concrete. Bombings will become commonplace, car bombings, firebombings of offices and department stores. A blind might will seem to shake things, to course headlong through that entire year. No one claims credit for the worst of terror."

Don DeLillo - The Names

(zo zou een ontleding van Simple Minds 1979-1984 kunnen beginnen. Maar iets houdt me tegen, de tekst die ze presenteren is al een perfecte mix van heldere betekenissen en pan-Europese glamour/futurisme/melancholie/mysterie. Gewoon blind aanschaffen.)

Seizoenskaart

Op het laatste moment toch besloten om mijn seizoenskaart te verlengen. Ben er nog niet uit of het een laffe of koppige beslissing is. De bedoeling was natuurlijk om een signaal af te geven dat Ajax compleet de weg kwijt is (dat slappe net-niet besluit rond de terugkeer van het oude logo in plaats van die tl-buizen/cokelijnen maakt het er ook niet beter op, ik ga ervan uit dat het compromis waar ze nu op afsturen zal resulteren in nog iets ergers. Laten we wel wezen het thuisshirt van volgend jaar is toch weer met gebroken rode baan bij de schouders.) Ik heb eerlijk gezegd ook weinig vertrouwen in het visionaire potentieel van Blind. Laat staan dat ik hoop heb op een hoog percentage geslaagde aankopen in de zomer of doorstroming van de jeugdige talenten (al is het goed nieuws dat Van der Vaart verdwijnt. Eigenlijk belangrijker dan een goede aankoop zou het behoud van Trabelsi zijn, maar dat zal wel niet gebeuren.)

En toch…zondag terwijl ik Studio Sport zat te kijken werd ik overvallen door een soort melancholie uit de toekomst, een gevoel dat ik het bezoek aan de wedstrijden zou gaan missen. Want hoe vervelend het de afgelopen jaren ook is geweest (tijdens de Duistere Nacht van PSV in de jaren 80 werd er ten minste nog altijd mooi gevoetbald, er was altijd nog een esthetisch-morele superioriteit zeg maar), voetbal kijken in een stadion is gewoon leuker (de uitfluiters zijn irritant, aan de andere kant heb ik achter me ook een fantastische figuur zitten die bij mislukte acties erg aanstekelijk de slappe lach krijgt.) En zoals mijn zwager terecht stelde: “slechter kan het niet worden.”

Zo zou ik het graag (ingespeeld en met druk naar voren) zien volgend seizoen:

-------------------------------- Lobont* --------------------------------

------------------Grygera ----- Escudé ----- Maxwell* -----------------

------------------------------- De Jong* --------------------------------

-----------------Maduro -------------------- Sneijder ------------------

------------------------------- Pienaar* --------------------------------

------------------- Rosales -- Charisteas -- Babel -----------------------


(* onduidelijk of die volgend seizoen nog bij Ajax spelen)

Boards of Canada CDR

01. Olson
02. The Color Of Fire
03. Roygbiv
04. The Beach At Redpoint
05. Bocuma
06. Turquoise Hexagon Sun
07. Wildlife Analysis
08. Everything You Do Is A Balloon
09. You Could Feel The Sky
10. The Devil Is In The Details

Mijn eerste laser

Dit was de eerste Laser, hier nog zonder 3.14, die mij opviel. Geen wonder want een Videodrome citaat kom je niet dagelijks tegen.

Politicide

Lees nu: Politicide: De moord op de politiek in de Franse filosofie (1999) van Luuk van Middelaar.

De kracht van Politicide is dat het duidelijk een politieke continuïteit (of juist de continuïteit van de wens om een einde te maken aan politiek) in de naoorlogse Franse filosofie analyseert en daarbij alles in een historische context plaatst die teruggaat tot de Franse Revolutie. Dit soort boeken zijn van onschatbare waarde omdat ze mogelijke lacunes in je kennis zichtbaar maken. Daarom is het eerste hoofdstuk waarin van Middelaar de vooroorlogse hegeliaan Alexandre Kojève tot sleutelfiguur bombardeert zo interessant. Van Middelaar suggereert dat de cultcolleges van Kojève van beslissende invloed zijn geweest op een generatie denkers (Merleau-Ponty, Aron, Bataille, Lacan, Queneau en Breton waren allemaal, met verschillende graad van trouw, aanwezig) en waarvan het effect minstens tot 1975 doorwerkte. Hier weet Van Middelaar glashelder Hegel via Kojève uit te leggen. Fascinerende filosofie maar uiteindelijk ben je blij dat het nietzschiaanisme van de jaren 60/70 er korte metten mee heeft gemaakt. Wie namelijk als Kojève (zelf overtuigd Stalinist) Hegel in de vingers heeft kan werkelijk elk onrecht goedpraten.




Vervolgens analyseert van Middelaar via Sartre/Camus, Foucault/Deleuze, la nouvelle philosophie/Lyotard, neo-Kantianen de rol van de politiek in het Franse denken om steeds tot de conclusie te komen dat deze ernstig tekort schiet. En dat doet hij met flair al ben ik sceptisch over zijn analyse van Foucault en Deleuze. Je merkt dat van Middenlaar, ondanks zijn fascinatie voor hun denken, als liberaal geenszins van plan is om hun politieke denken te accepteren (te anarchistisch-individualistisch.) Wanneer je een beetje scherp leest zie je ook dat hij logische redenaties probeert in te zetten die eigenlijk bestaan uit retorische reducties (en in het geval van Deleuze vrij selectief/strategisch gebruik van zijn werk, Mille Plateaux, in wezen een zeer, hetzij onorthodox, politiek boek, blijft bijvoorbeeld buiten beeld, naar ik vermoed omdat het niet zo goed past in de periodisering die van Middelaar gebruikt—echo’s van Hegel? Ergens is het ook een zwaktebod dat Derrida in een voetnoot wordt afgehandeld, omdat zijn latere werk uitgesproken politiek-ethisch is, ik had bijvoorbeeld graag willen weten hoe zijn Spectres de Marx in deze analyse zou passen…al snap ik ook wel dat hij een beetje afstand houdt, voordat je het weet ben je in het spiegelpaleis de weg kwijt.)

Ben nu bezig met de epiloog waar de Terugkeer van de Politiek aan de hand van Claude Lefort zal worden besproken. Je ontkomt uiteindelijk niet aan het gevoel dat het zal eindigen in een wat brave anticlimax (dat wat Elementaire Deeltjes in filosofisch opzicht ook zo impotent maakt.) Dat blijft een beetje het beeld wat blijft hangen, de huidige Franse filosofie is politiek consequenter en duidelijker, zoekt meer aansluiting met het internationale debat. Alleen dat wat het denken Foucault en kornuiten een sexy/gevaarlijke lading geeft, is verdwenen…het is allemaal weer zo vakfilosofie geworden, zo aangeharkt. Kortom Politicide is een boek dat je leest voor de schat aan informatie, context en de ontegenzeggelijke elegantie van het betoog, niet om de conclusies.

Name and shame

Ligt aan mij of zijn de online cdwinkels het goed voor zichzelf aan het verknallen? Eerst begint Nlstore na maanden wachten te miepen dat ze Earth 2 toch niet kunnen leveren en terwijl iedereen allang zit te genieten van Superpitchers Today blijkt het voorheen zeer snelle Proxis ook opeens te traag (sowieso laf dat ze het minimum bedrag voor gratis levering naar 25 euro hebben opgeschroeft.) Binnenkort toch weer ouderwets tegen de wind in naar de Utrechtsestraat.

DVD weekend

Toch eindelijk mezelf er toe aangezet om 24 Hour Party People eens te huren. Weet niet zo goed wat ik er van moet vinden. Of beter, ik voel geen sterke neiging tot afwijzing of juichen. Aangezien ik niet zeer fundamentalistisch in de leer ben qua Joy Division en New Order hoef ik daar ook niet meteen “ach en wee” over te roepen. Wordt wel heel duidelijk dat Curtis een goed gevoel voor stijl had. De tweede helft over acid en Happy Mondays werd ik meteen heel erg melancholisch van (het zijn vrij authentieke beelden van de Hacienda op haar hoogtepunt, acid op zijn utopisch/naïeve hoogtepunt, dat moment waarin de toekomst explodeert...komt nooit meer terug.)




Tony Wilson, het is in potentie toch een omariaanse held: belezen, de sublieme conceptualisering van Factory, idealistisch alles uit de weg ruimen voor de muzikanten (die scène met Vinnie Reilly is wat dat betreft cruciaal), en toch ook de omstandigheden gewoon over zich heen laten golven (immers Shaun Ryder is de nieuwe Yeats, ja eigenlijk wel, en mag geen strobreed in de weg worden gelegd.) Alleen vermoed ik dat Coogan Wilson wat sulliger speelt dan de echte in werkelijkheid is (Coogans Wilson zie ik nooit “Ian Curtis dying was the best thing that happened to me” zeggen.)

De manier waarop je steeds wordt herinnerd dat je naar een film zit te kijken beviel me erg (is ook helemaal in de geest van de begin jaren 80), zoals ik erg blij was met die scène waar Ryder eist dat Bez het podium opstapt (Bez, oh Bez, de bevrijder.) Aan de andere kant had ik graag wat meer Peter Saville gezien, toch de man die een cruciale rol speelt in de hele Factory esthetiek/filosofie. En die vliegende schotel werd in Velvet Goldmine net even wat slimmer gebruikt (dat blijft trouwens nog steeds de best film over popmuziek.) Mmm, nu ik het zo afweeg eigenlijk wel een positieve balans.




De buurtvideotheek had eerst de arthouse bijna compleet afgezworen en is daar sinds kort op terug gekomen waardoor een stroom aan klassiekers op DVD te huur is. Ik heb Godards Masculin-Féminin (1966) halverwege uitgezet. Vroeger kon ik dit soort films moeiteloos uitzitten (ik keek bijvoorbeeld met plezier naar Warhol films), tegenwoordig ben ik er niet meer toe in staat. Dat gelul waar geen einde aan komt. En die gozer kon ik al meteen niet uitstaan. De hele sfeer van de film werd ik trouwens niet vrolijk van (ben uiteindelijk toch meer gecharmeerd van de minder realistische Godard, die van Pierot Le Fou, Une Femme est une Femme, Alphaville en Weekend.)

Laser 3.14

Wilde dit al een tijd aankaarten. Je kan de stad al een aantal maanden lezen. Het duurde een tijd (en eigenlijk tot Hinke Suds & Soda me er op wees) voordat ik opeens realiseerde dat die fascinerende teksten (vaak uit films of popliedjes die ik ken maar zelden precies kan identificeren) van dezelfde hand waren. De mysterieuze Laser 3.14. Inmiddels favoriet van oplettende (foto)bloggers. Die plotse confrontatie met een zin, uit context, terwijl je in beweging bent, op weg, werkt uitmuntend. Zet je gedachten meteen op een ander spoor, een korte explosie van introspectie/analyse/verwondering. Eindelijk weer eens iets spannends, met poppretentie, aan de gang in Mokum.

Helaas heb ik nooit mijn camera bij me wanneer ik er een tegenkom en ik ben de plek van mijn favoriet (iets met battleships of attack ships) op het moment kwijt (al vermoed ik dat die ergens in de Indische Buurt staat.)

Bovenstaand exemplaar heb ik, tot dan, even geleend van De Spaarndammerbuurtkliek, die ook een interview met de man zelf hebben. (heel even dacht ik aan de manier van praten, een typische mix van Amsterdamse straattaal en universitaire opleiding/zelfscholing, een oude vriend van mij te herkennen. Maar die zou nooit een Prince tekst citeren.)

Ajax - RKC 4-0

Ze willen zeker dat ik mijn seizoenskaart verleng. Nah, de droge cijfers geven een mooier beeld van anderhalf uur werkelijkheid, dat voor het meerendeel weer erg slaapverwekkend/statisch/beneden peil was. Pas na de 3-0 viel het gewicht van de schouders bij een aantal spelers en gingen ze een beetje improviseren en met plezier spelen. In ieder geval voor de verandering vier mooie doelpunten gezien. Zat natuurlijk halverwege te klagen dat "Ajax nooit meer met stifjes scoort"...en ja hoor...de toch al redelijk goed spelende Harry krijgt het op zijn heupen en rond een panna af met iets wat op een bergkampiaans stifje leek.

(vier posts over voetbal op rij...als dat maar goed gaat.)

De tien meest irritante voetbalteams ooit (met dank aan Martijn)

Ik vrees dat ik in mijn haat wat minder creatief en veel voorspelbaarder ben dan Martijn, die ook een zekere esthetisch irritatie voelt (wat dat betreft kon je elk voetbalteam aan het eind van de jaren tachtig haten) terwijl ik gepijnigd word door de Geschiedenis, open wonden.

1. F.C. Barcelona
Verplicht als Real Madrid fan (ook al hou ik ook een beetje van ze omdat ze de antithese zijn. Een zeer waardige antithese die qua voetballende intenties in een paar details verschilt van Real.) Het zijn misschien de grootste Calimero’s van het voetbaluniversum, ze zullen nooit zo groot en mooi en succesvol zijn als Real. Helaas heeft de club zich voor het karretje van een heel naar nationalisme laten spannen (maar consequent zijn zoals Athletic Bilbao en met elf Catalanen spelen durven ze dan ook weer niet.) Ook vervelend hoeveel linksige voetbalfans denken dat Barcelona steunen een soort automatisme hoort te zijn wat ze morele superioriteit verleent (gelul natuurlijk, Barça is een speeltje van de Catalaanse elite, een ellendig rechts mengsel van banken, feodale families en neo-machiavellianen.)

2. PSV
Logisch. Een Ajacied hoort dat voetbal niet te begrijpen of mooi te vinden (en PSV hoort natuurlijk niet als Ajax te voetballen.) Het zal toch altijd een fabriekselftal blijven. Maar waarom ik PSV echt haat is de manier waarop ze in 1988 hun ECI hebben gewonnen na een lange serie laffe gelijkspelletjes met als dieptepunt dat zwijnerige gelijkspel in Bernabeu tegen een veel beter Real Madrid (samen met de uitschakeling van Frankrijk in 1982 de grootste deceptie die ik als voetbalfan heb meegemaakt. Puur onrecht. En ik kan absoluut niet tegen onrecht.)

3. Liverpool/Bayern München
Een gezamenlijke notering. Mijn theorie is dat Liverpool en Bayern in de jaren zeventig de revolutie van Ajax de nek om hebben gedraaid. Veel mooiere teams als St.Etienne en Borussia Mönchengladbach moesten in finales het onderspit delven tegen hun degelijkheid. Bayern heeft in al zijn finales ontzettend gezwijnd en heeft verder altijd irritant lopen doen (laatste telg aan de tak der Beierse schoften is DiMichaelis.)
Liverpool kan ik niet uitstaan omdat ze St.Etienne in 1977 uit verloren positie toch nog van een finaleplaats wisten te houden, onterecht de finale van 1984 tegen AS Roma wisten te winnen via strafschoppen, ook nog eens in 1981 Real Madrid versloegen in de eerste ECI finale die ik ooit zag (doodzonde). Dat plus Heizel. Bij mij hoef je niet aan te komen met dat sentimentele verhaal van die oh zo mooi zingende supporters.

5. AC Milan.
Lastig want vaak wel stijlvol op een Italiaanse manier (dus doortrapt) maar ook gewoon een patserig speeltje van Berlusconi. En van die nare praktijken van transfervrije spelers binnenhalen en dan snel met winst doorverkopen. Sowieso haat ik het wanneer er een paar Nederlanders ooit succes hebben bij een buitenlandse club, iedereen blind fan wordt (het Barça syndroom.)

6. (West)Duitsland
Ik weet het, te makkelijk. Wilde ze eerst nog schrappen maar toen dacht ik: Toni “Moordenaar” Schumacher. Vergeven? Dat altijd nog even in de laatste minuut scoren uit een corner? Dat met oerslechte teams toch nog kampioen worden (Euro 80, 96, WK 90)? En dan nog drie van de beste landenteams ooit (Hongarije 54, Nederland 74, Frankrijk 82) toch gluiperig dwarsbomen. Het waren gewoon eikels. Behalve in 1972 natuurlijk, maar toen speelde Netzer mee.

7. Brazilië
Begrijp me niet verkeerd Brazilië 1982 is een van mijn favoriete elftallen aller tijden en dat van 1970 was ook niet verkeerd. Maar wat daarna is gekomen? Een heel naar mengsel van arrogantie en E.O. met iets ongedefineerds nichterigs, het best gekarakteriseerd door dat jankhoofd van Rivaldo (Lucio is ook heel erg met zijn gebedspraktijken na een wedstrijd.) Brazilië voetbalt tegenwoordig net zo cynisch als West-Duitsland in haar hoogtijdagen, de samba is in 1982 gestorven.

8. FC Porto
Ambivalente gevoelens over Porto. In de finale 1987 met Futre en het Hakje van Madjer waren ze fantastisch. Maar over het algemeen is dit een hele nare club. Een van de weinige voetbalwetten stelt dat Nederlandse clubs FC Porto niet kunnen uitschakelen. Het lukt ze niet om die altijd keiharde verdediging te slechten en ze worden te makkelijk geïntimideerd door een schier oneindige collectie gore trucjes en valpartijen (wat dat betreft was Duikkoning Deco zo’n beetje de ultieme Portospeler.)

9. Feyenoord
Vroeger was ik nog wel eens bang als Ajax op bezoek ging bij Feyenoord. Dan hebben we het wel voor het laatst over het begin van de jaren 80. Vandaar ook die lage klassering. Is meer iets van folklore, dan dat ze nog echt irritant zijn. Lelijk? Ja. Kunnen niet voetballen? Ook. Nep volks imago? Zeker. Alles bij elkaar een kleine irritatie.

10. Glasgow Rangers
Niet dat ik Celtic zo’n sympathieke club vind maar alles is beter dan Rangers. Die club straalt iets ongedefinieerds vervelends uit (al helpt dat ultrarechtse protestantisme altijd.) Verzachtende omstandigheid is natuurlijk dat ondanks hun grootste plannen en pretenties ze zelfs op hun hoogtepunt nooit iets op Europese bodem hebben gepresenteerd.

Voer voor jongens

Laatst Het Voetbal Boek (originele titel: Total Football) van Nick Holt & Guy Lloyd gekregen. Erg informatief en leuk vormgegeven maar vooral grappig als gezelschapsartefact, want het trekt de mannetjes als een magneet aan. “Staat Eder er niet in? Whaaaaa!!!”, “Jezus, wat een slecht kapsel had die gast.” En dan komt iemand er achter dat alle spelers een waardering hebben gekregen dus ontbrandt de vraag wie de hoogste score heeft (Pele overigens…saaiiiii, daarna J.C. samen met Platini en Beckenbauer, Di Stefano, Maradona en de rest.) Ook leuk voor discussie: van de grootste clubs hebben de samenstellers steeds een ideaal elftal gepresenteerd.

Maar goed ik ben estheet en dol op oude voetbalfoto’s en met meer dan 750 pagina’s ben ik even zoet (oeh, Inter Milan in de 60s. Oeh, dat shirt van Juventus begin jaren 80. Ah, een foto van De Meer met karakteristieke bomen en lucht daarboven, speciaal hoofdstuk New Wave over “de mistwedstrijd” tegen Liverpool.) Het boek kijkt met een Engelse blik naar de rest van de wereld, maar dat heeft sowieso zijn charme, omdat er met liefde en humor over het spel wordt geschreven en de “buitenlanders” die het beter konden allemaal de eer krijgen toebedeeld die zij verdienen (Engelsen zijn toch altijd onder de indruk van dat wat ze nooit zullen kunnen zijn: Brazilianen en Nederlanders.)

Mijn favoriete foto op het moment is van Osvaldo Ardilles, die kalm een pass geeft (mooi vingertje langs het lichaam, hier wordt maatwerk geleverd). Wat had Spurs begin jaren tachtig een mooi shirt (helemaal wit, Spurs embleem precies in het midden, Le Coq Sportif alleen op de mouwen.) Blijkbaar zijn Spurs inmiddels een beetje de laughing stock van het Engelse voetbal, overal waar ze ter sprake komen volgt wel een kwinkslag (vooral over de traditioneel waardeloze centrale verdediging.) Ik blijf erbij dat als Ajax niet uitkijkt ze zullen eindigen als Spurs: vergane glorie. Een club die de boot heeft gemist (wel typisch dat Spurs-legende Danny Blanchflower eigenlijk het Ajax – Spurs – Real Madrid continuüm trachtte te verwoorden met: “Voetbal gaat niet echt om het winnen zelf…het gaat erom dat met stijl te doen.”)

Overigens komt Martijn met een prachtige top-10 van irritante voetbalteams op de proppen. Die van mij wordt inmiddels aan gewerkt.

Zoals ik dus al zei vorige week...

...Italianen. Brrr. Even zag ik een rampzalige finale voor me. Net niet de allerergste, dat zou PSV - Barcelona zijn. Maar ik vind het al een nachtmerrie dat het verschrikkelijke Liverpool na 20 jaar weer in de finale staat. AC Milan is ook een kloteclub maar die hebben ten minste nog stijl (en Pirlo heeft meer authentieke liefde voor de bal dan, nou ja...elk PSV elftal ooit.) Desondanks, eerlijk is eerlijk: respect (toch wel ongelofelijk dat je met zo'n misdadige houthakker als Vennegoor in de spits bijna de finale haalt. Voetbal het blijft een mysterie.)

Exile on J.F. van Hengelstreet

Ik zocht hem al een tijdje, niet te hard, maar toch altijd even in de bakken loeren…naar Exile on Main Street van Rolling Stones. Op vinyl. De cdversie heb ik bijna 15 jaar, alleen die klinkt niet zo goed en bovendien wil ik graag dit soort dubbel-lps op vinyl hebben. Het waarom wordt meteen duidelijk als ik het album vind: prachtige hoes, beetje slap karton met de twee platen verstopt achter een tweede flap. 12 euro doet geen pijn. En de cd-fundi’s kunnen hoog en laag springen maar zo hoort Exile on Main Street te klinken. Je zal me nooit horen zeggen dat alle muziek zo hoort te klinken en de cd per definitie een minderwaardige geluidsdrager is, alleen een zielloos artefact als de cd kan muziek niet laten leven, dat wil zeggen: er kunnen geen tekens van de tijd in ontstaan (behalve hele nare die de muziek onluisterbaar maken.) Exile on Main Street moet oud klinken, geleefd, de hoes moet een beetje slap zijn, zoals er af en toe een tikje in de muziek mag klinken. Ook al zag het oppervlakte van de plaat er geleefd uit klinkt hij uitzonderlijk goed en alweer hoor ik er veel meer in, ademt de muziek, vermengt zich. Op cd is het gewoon nog een cd. Op vinyl is het een wereld vol schaduwen en ontelbare soorten licht.

Ook nog voor 5 euro Real To Real Cacophony van Simple Minds gekocht. Kom ik nog op terug. Is in ieder geval een van mijn favoriete postpunk platen (die hele pan-Europese technorock periode van Simple Minds is blijkbaar nog niet herontdekt want die platen worden voor bijna niks aangeboden.)

k-punk geeft weer les

The outside of everything, now. Exemplarisch. K-punk over Rip It Up And Start Again of beter de implicaties en gebroken beloftes van post-punk. Prachtig afsluitende gedachten ook.

(het prettige aan K-punk vind ik, dat ik het nooit helemaal met hem eens ben -hier zoiets triviaals als Words + Music, dat hij een teleurstellend boek vindt- die spanning werkt erg productief, zet me aan het denken. Aan de andere kant: Springsteen "reich and roll" noemen is natuurlijk onbetaalbaar.)

Acid Death Rave vol.2

Het notendieet word ik narrig van, ik val terug op een flinke portie sonische frikadellen speciaal. Ik wilde wat breder gaan in navolging van de Art of Disco mixcd (door Vincent gehaat, maar ik vind het goed weergeven welke kanten je met Vet Geluid op kan, het hoeft dus niet de hele tijd te brommen.) De brom is op ACD2 nog terug te vinden op zo’n typische Misc. remix, van het toch al niet subtiele ‘Kapital’. Dit begint al iets teveel een trucje te worden (al zijn die breaks van Misc altijd interessant.) Verder twee redelijk recente Ada remixes, die nog maar eens duidelijk maken dat ze de koningin van Vet Geluid (subtiele variant) is.

Als tegenwicht voor de bromberen de Supermayer (Superpitcher + M.Mayer, jahaa!) remix van ‘You Know’ toegevoegd. Weet nog niet wat ik er precies van moet vinden, zo luchtig is die remix dat het bijkans uit je computer verwaait. Die Yeah Yeah Yeahs remix werkt heel erg goed en dient als een soort concurrerend geluid voor The Kills remix (al hoor je dat The Kills veel makkelijker opgaan in dansmuziek, je hoeft er eigenlijk alleen nog maar wat echo aan toe te voegen.) Nog een ‘Just Let Go’ remix, Joakim klikt toch maar even in een rechtstreeks duel de Thin White Duke eruit. Tiefschwarz bewijzen in tegenstelling tot wat sommige zeursmurfen beweren dat ze van alles kunnen, de ‘Something More’ remix is een van de betere dingen die ze hebben gedaan, een hele vreemde soort geëlektrificeerde dub. Klasse. Als afsluiter nog even een respectvolle knik richting Detroit, de b-kant van de laatste Martian single: kosmische emotionaliteit met kwaliteitsstempel.

(53:19 minuten, mp3, Acid Death Rave mix vol.2 (de 34 jaar oud versie), een week actief en anders verwijs ik u naar sfschrijver op de Seek.)

01 Booka Shade – Vertigo vs. Cha (Ada remix)
02 Kiki – So Easy To Forget (Ada remix)
03 Rocco Branko – Kapital (Misc. remix)
04 Losoul – You Know (Supermayer remix)
05 Eclat & Prudo – You’ll Ask Us (Onda Raval remix)
06 Yeah Yeah Yeahs – Y Control (Tommie Sunshine’s Brooklyn Fire retouch)
07 Chikinki – Something More (Tiefschwarz dub)
08 Fischerspooner – Just Let Go (Joakim remix)
09 The Kills – The Good Ones (Jagz Kooner remix)
10 The Martian - Sunchaser

The Kills Live (uitgebreide versie)

Wat me, na een nachtje slapen, dwars zat was dat ik bij The Kills recensie niet voluit ben gegaan. De tekst zelf als recensie is prima: informatief en een eerlijke analyse van het optreden, die bepaalde doodsaaie clichés van de liverecensie vermijd. Waar ik die noten eigenlijk voor ben gaan gebruiken (los van grap) is als zijsporen van informatie, zodat je eigenlijke tekst als een trein loopt en niet de hele tijd wordt onderbroken door verwijzingen. Maar ik realiseerde me dat het veel extremer kon worden doorgevoerd (wat in eerste instantie toch onmogelijk zou zijn geweest omdat ik het snel wilde publiceren.) Ideaal zou zijn als elke zin een noot zou krijgen, dat lukt uiteindelijk niet (wat zijn de zinnen die dan overblijven? Puur stijl? Of moet ik verder doorzoeken?)

Afijn, de uitgebreide versie heb ik opgeschreven omdat ik vooral eens wil overzien hoeveel verwijzingen en zijpaden zo’n vrij eenvoudige tekst eigenlijk bevat (en dus niet om mijn eigen ego te bevredigen. Voorspelbare reactie al zette het me wel aan het denken: is het juist niet vrij egoloos, wordt niet veel zichtbaarder hoe “onmachtig” je als schrijver bent? Misschien zou je kunnen zeggen dat er een zekere elegantie bestaat in hoe je de tekst verwerkt…dat zou dan subjectivisme zijn en niet zo zeer de dictatuur van een eigen mening. Aan de andere kant moet ik erg lachen wanneer fans die het niet eens zijn met een recensie eisen dat het objectiever moet zijn.) Persoonlijk hou ik wel van informatiedichte teksten, die je op pad sturen. Helaas kom ik ze steeds minder tegen.


The Kills Live: De Taal der Geliefden1 (maximale versie2)

Verwachtingen
De wetenschapper3 die nog ergens in mij huist had braaf een nulhypothese4 geformuleerd voordat hij The Kills, verantwoordelijk voor het beste rockalbum van 20055, dinsdagavond live in de Melkweg ging zien. Iets met heroïnechic6 en de verslavingcultus als metafoor7 voor consumptie8. Dat pakt dus anders uit. Met een oogopslag zie je dat ze veel te actief zijn voor de naald/lepel9. Ja, VV10 heeft wel erg dunne (en lange) benen en van dat piekerige, zwart (geverfd?11) haar maar dat zijn ingesleten symbolen van rockcool12 die wanneer ze tijdens het concert gestapeld worden een ouderwets staaltje rock-als-theater produceren.

Cool als spel met symbolen
The Kills zijn de opvolgers van Royal Trux maar met dit verschil: The Kills houden netjes een afstand tussen publiek en band, waar Royal Trux13 op zijn aller wazigst een soort anti-theater14 opvoerde, een duel van cool (het publiek dat de band probeert te overtroeven om geconfronteerd te worden met Herrema’s onaantastbare pose.) VV weet dat ze de uiterlijkheden van Herrema15 kan overnemen maar dat de bevroren blik niet te faken is. VV heeft namelijk hele lieve, levende ogen en die moeten zoals op de hoes van No Wow (of de Fried My Litte Brains single) verstopt zijn. En het mooie is dat er een elegante oplossing voor is, je laat het haar bij voorkeur gewoon over het gezicht vallen. De afwezigheid van de blik creëert cool.

No Wow


Fried My Little Brains

Theater/erotiek
Theater16 dus. De drumcomputer17 is niet alleen verantwoordelijk voor een karakteristiek minimaal geluid maar zorgt ervoor dat de blik compleet is gericht op het duo, dat die reductie optimaal weet uit te buiten. Want het podium voelt vreemd genoeg niet geleegd. The Kills weten dat een duo (m/v) een extra betekenislaag bezit die je moet uitbuiten18. Het gaat dus om seks. Soms tekstueel19, soms visueel wanneer ze elkaar toezingen (‘I Hate The Way You Love part 2’), Hotel20 om VV heen fluistert of minder subtiel met zijn sonische fallus teistert. De apotheose waar Hotel een liggende VV met zijn scheurende gitaar belaagd (hoe krijgt hij die geluiden zo precies, zo perfect?) werd je vroeger nog wel eens voor van het podium gesleurd door de autoriteiten21. En dan kom je, zoals altijd, tot de conclusie dat seks en rock allang een veilige combinatie zijn geworden. Geil maar ongevaarlijk.

Studium
Dat maakt weinig uit wanneer je een meer abstracte energie weet te genereren zoals The Kills doen, ze houden je bij de les, vervelen nooit…ze branden. Van tevoren had ik mijn twijfels of The Kills niet een afstandelijk plezier zouden veroorzaken, een soort studium22. Kennis van cultuur, je weet wel, de stem van VV, de riffs, mechanische rock, plaatsing in de geschiedenis, een traditie23: Royal Trux24 , Jesus & Mary Chain25, Patti Smith26, Stooges27, Velvet Underground28, Chuck Berry29 met net die onverwachte toevoeging van Plastikman30 om het plezier van echt kennen te laten zijn. Is er dan niets dan prikt31?

Punctum
Wel degelijk. De essentiële details beginnen bij Hotel de riffrobot32, die net wanneer je het niet verwacht even een riff onderbreekt33 of laat stuiteren. Het kan een van die momenten zijn dat het haar van VV net goed over het gezicht valt zodat de jukbeenderen perfect worden belicht. Of het zijn die flitsen van poëzie: “My little sister's eyes so wide/They must have been the size of the city moon tonight.”34 Of mijn favoriet, de manier waarop “Drip drip drip drip drip kinda' like”35 synthetiseert met riff en drumcomputer. Dat zijn de momenten die The Kills maken tot iets speciaals, een band waar je van kan houden.

Applaus
Nadat ze het podium hebben verlaten wordt ‘Ohm Sweet Ohm’ van Kraftwerk36 gedraaid. Juist. Het oneindige plezier van intertekstualiteit37 .


___________________________

1 Woordspeling op Taal der Verliefden de Nederlandse titel van Fragments d’un discours amoureux (1977) van Roland Barthes.
2 Was bedoeld als verwijzing naar het minimale gitaarspel van Hotel/de drumcomputer. Maar zoals zo vaak lijkt het onbewust al het idee te presenteren dat de eerste versie te kort was.
3 Met het gebruik van de term nulhypothese een ironische opmerking. Hier kan natuurlijk direct een opening ontstaan naar de zelfreflexieve discussies over het wetenschappelijke karakter van de sociale wetenschappen. Een karakter waar nooit uitsluitsel over is te geven (wie geïnteresseerd is kan altijd eens Introducing Sociology inkijken voor een snel overzicht van het probleem.)
4 Zie noot 3. Methodiek is een lastig probleem van de sociologie. De soms geforceerde toepassing van methodologische kaders vanuit wiskunde, “harde” wetenschappen, kan nuttige onderzoeken opleveren maar zal nooit uit zichzelf sociologie kunnen vormen. Het andere extreem is de bijna literaire vorm van sociologie (waar ik dan zeg maar meer sympathie voor voel). The Kills recensie is natuurlijk een wetenschappelijke fictie die bepaalde wetenschappelijke termen (zoals nulhypothese) en gebruiken (notenapparaat) inzet.
5 Originele noot las: “Al moet ik nog het album van Death From Above 1979 horen om deze stelling te toetsen.” Dat is inmiddels gebeurd. Ik ben nog niet overtuigd, dus de stelling blijft voorlopig gehandhaafd. Kwam hier op omdat net voordat het optreden van The Kills begon een sublieme plaat werd gedraaid van zo’n machinale rockband. Opeens bedenk ik dat het wel eens Queens of the Stone Age zou kunnen zijn geweest.
6 Interessant dat ik hier het meer recente heroïnechic gebruik (wat begin jaren negentig een populaire term was om een bepaalde trend in mode te duiden –dunne, bleke modellen, de grunge-look van Marc Jacobs) in plaats van de oudere term junkiechic (die vermoed ik al sinds de jaren zeventig circuleert rond types als Keith Richards, Lou Reed, etc.)
7 Een soort Illness As Metaphor van Susan Sontag waar in plaats van een breuk tussen de metaforen van TB en kanker, junkiechic gelezen wordt als de continuïteit van de romantische TB metaforen.
8 "Junk is the ideal product . . . the ultimate merchandise. No sales talk necessary. The client will crawl through a sewer and beg to buy." (W. Burroughs, Naked Lunch, 1959)
9 De Amsterdamse concertganger weet uit ervaring dat het een aanzienlijk percentage mislukte optredens zal bijwonen aangezien de faam van de stad als drugsparadijs door bepaalde muzikanten getoetst moet worden.
10 Alias van Alison Mosshart (zangeres)
11 Vraagteken omdat zelfs in haar vorige band Discount Mosshart zwart haar had.
12 Ook in het publiek heb je de nodige figuren die hun haar zwart hebben geverfd. Waarom zwart? Gaat dat terug tot Elvis, die zijn haar zwart verfde? Is zwart haar symbool voor rock & roll? Of gewoon angst voor ouderdom?
13 Menig liverecensie in de periode tot 1994 kan worden samengevat in de volgende observatie van J. Ruttenberg Puncture nr.42 (1988):
“Seeing Royal Trux play live is an even bigger gamble. At times they are an absolutely unbeatable rock-and-roll machine; other times it's like watching your grandfather parallel park. Hagerty has been known to forsake his guitar in favor of a synthesizer, or to sit on a stool and let the audience examine his back for 50 minutes, or play astonishing Hendrix-blessed guitar lines only to bury them behind a heavy-handed keyboard player the Trux picked up from a classic-rock cover band. Herrema can sing as if possessed, swaggering faceless behind her stringy mane and good-guy cowboy hat; or she can grunt her lyrics in a grotesque monotone, seemingly wrapped up in an entirely different number than the band. Or she can ditch her post mid-show for a bathroom break.”
14 Naar het legendarisch The Living Theater, wiens missie begint met de woorden: “To call into question who we are to each other in the social environment of the theater.”
15


16 Inclusief catharsis in de zin van Aristoteles: het gevoel van opluchting dat een publiek na het aanschouwen van een tragedie overmant (ekstasis.) Al hebben we hier met een andere ontlading te maken, niet die van een aanschouwing van een wreder lot maar van een oplossing van de seksuele verlangens van de toeschouwers. Zie beschrijving van de climax (ho, ho) van het concert.
17 Naar eigen zeggen een Flickinger: "There was only 20 of them ever made, then the designer had a mental breakdown. We heard about one that used to belong to Sly Stone and was supposedly cursed. So we tracked it down."
18 Alweer Royal Trux, Joy Zipper of als je het echt groot aanpakt vorm je zoals de monolieten van de jaren zeventig, Fleetwood Mac en ABBA, een dubbel duo.
19 voorbeeld ‘Rodeo Town’: “If I’m so evil/Why are you satisfied.”
20 Alias van Jamie Hince
21 Schoolvoorbeeld zou zijn The Doors in Miami, al werd Morrison niet van het podium gesleurd en kon hij zonder problemen de stad verlaten. Pas later werd daar een rechtszaak van gemaakt.
22 Roland Barthes, La Chambre Claire, 1980. Een beleefde interesse, onverschillend verlangen, studium is volgens Barthes van de orde van een voorkeur hebben, niet houden van, een vage, gladde interesse zonder verantwoordelijkheid. Een soort algemeen, enthousiasme/betrokkenheid zonder scherpte.
23 Eigenlijk zou ik volgens goed structuralistisch/semiologisch gebruik een aantal waarden (bijv. junkiechic) een symbool moeten geven en in of andere datamatrix te gooien. Ware het niet dat als ik die schema’s tegenkom vrijwel altijd afhaak. Improviserend kan ik wel ongeveer stellen dat de succesformule is: junkiechic + minimalisme = goede rockmuziek.
24 zie hierboven: junkiechic, duo, primitivisme.
25 junkiechic, nadruk op eenvoudige drums, riffs, primitivisme.
26 De stem van VV heeft veel weg van Patti Smith (zo je wil, een vergelijkbare graine, “dat een erotisch mengsel is van timbre en taal” (Barthes, in Le plaisir du texte 1973.) Ook het kale geluid van Horses, de poëzie van herhaling is terug te horen.
27 Het eeuwige voorbeeld van rock als reductie, primitivisme, eenvoud. Herhaling als essentie.
28 Monotonie, de uitvinders van junkiechic, de glamour en jukbeenderen van Nico.
29 Rock ’n roll uitvinder, schepper van oerriffs.
30 Alhoewel onverwacht? Er is vanuit techno interesse in The Kills gezien de uitstekende ‘The Good Ones’ remixes van Kieran Hebdon en Jagz Kooner. Die opvallen omdat ze de basis van het nummer intact laten, er weinig techno aan hoeven toe te voegen.
31 ibid., ook wel punctum dat wat studium verstoort. Vaak een detail dat de aandacht trekt.
32 Het machinale van drumcomputer werkt door in het repetitieve van de riffs en in de hoekige bewegingen van Hotel.
33 Een “geluid” van onderbreking dat een vergelijkbaar genot veroorzaakt als die snelle crossfade pauzes die de betere house DJs gebruiken.
34 'The Good Ones'
35 'No Wow'
36 Inmiddels standaard symbool voor het machinale in muziek.
37 Ik ben gecharmeerd van het idee van intertekstualiteit als een problematiseren van de grenzen van een tekst, binnen/buiten, waar begint een tekst waar eindigt deze? Nu al begint het web rond een eenvoudige tekst als deze te verdichten (zeker nu er twee versies bestaan). Zie bijvoorbeeld ook Kristeva (1969) en Barthes (1973): “de onmogelijkheid , buiten de oneindige tekst te leven”.