Giorgio Moroder – From Here To Eternity (1977)

Een tijd geleden in relatie tot Anniemal gesteld dat Moroder en ABBA nooit zulke constante albums hadden gemaakt (hoe rockistisch, ik weet het). Als Moroder ooit dichtbij is geweest dan hier. Lekker kort: net 30 minuten. Maar vooral waanzinnig goed. Het DNA van alle dansmuziek die daarna zal volgen (het hoort altijd Kraftwerk en Moroder te zijn.) From Here To Eternity maakt zijn titel eigenlijk waar, de muziek klinkt weinig gedateerd, het enige wat het weggeeft, naast de afwezigheid van de opgepoetste/opgevoerde dynamiek die hedendaagse dansproducties kenmerkt, is eigenlijk de zang (ooit opgemerkt dat melodieën vaak veel meer tijdsgebonden zijn dan productie of instrumenten?) Moroder is nooit bang geweest voor “foute” zang, dat heeft zijn grootste leerling Justus Köhncke goed begrepen, al is die uiteindelijk veel introspectiever. Köhncke zal nooit de decadente grandeur van ‘Lost Angeles’ kunnen produceren of, ook al wil hij graag, zo’n vreemd en ontroerend mengsel van kitsch, liefde en futurisme als ‘First Hand Experience in Second Hand Love’.