AC Milan – Liverpool

Het zijn van die wedstrijden waardoor de voorspelbaarheid van voetbal en met name finales teniet worden gedaan. “Het blijft een raar spelletje” en dat soort uitspraken. Vreemde wedstrijd waar Milan de laatste jaren patent op schijnt te hebben (zie hun zelfdestructie in La Coruña vorig seizoen). Want Milan speelde de eerste helft het mooiste voetbal dat ik in lange tijd heb gezien: snel, zelfverzekerd, technisch hoogstaand onder leiding van De Filosoof van de Zuivere Rede (ja, dat schijnt een van de bijnamen te zijn van Kaka, die behalve boekenwurm ook dezelfde geboortedatum heeft als Kant.) Kortom, er werd even duidelijk gemaakt dat luizenploeg Liverpool niet eens in de buurt van de finale had mogen komen. Wat er na die ruststand van 3-0 is gebeurt kunnen nog lange tijd voetbaldiscussies aan worden geweid. Geniale tactische ingreep van Benitez? Vechtersmentaliteit? Geluk? Of, wat ik gewoon denk, vooral Milan dat op de slechts mogelijke manier uit de kleedkamer kwam? Zat al weer te surfen en op gehoor de wedstrijd te volgen en blijkbaar had ik iets gemist want toen die penalty viel, verbaasde ik me er over dat hij nog genomen moest worden en de stand linksboven in beeld op 3-2 stond. Als spektakel natuurlijk prachtig, maar de voetbalestheet in mij baalt toch wel dat het ware voetbal (waar toch een soort inherente, olympische arrogantie bij schijnt te horen) het onderspit delft (want laten we wel wezen Liverpool kan er echt geen hol van.) Enige voordeel is natuurlijk dat Milan met zijn zes bekers op respectabele afstand van Real Madrid blijft. Zoals het hoort. En misschien dat men bij Real nu ook eens wakker wordt en inziet dat Florentino “Hispanofoob” Perez weer een blunder heeft begaan door Xabi Alonso afgelopen zomer niet te halen.

Waar ik gisteren weer bewust van werd is hoe voetbal je eigenlijk van jongs af aan confronteert met filosofische vragen, niet alleen vraagstukken over realiteit (de zeer hardnekkige: is het van enige invloed of ik naar een wedstrijd kijk? Of zal een wedstrijd precies hetzelfde lopen als ik had besloten iets anders te doen?) maar vooral de grote drie: Wat is Waarheid? Wat is Schoonheid? Wat is Gerechtigheid? Gisternacht in bed mijn hoofd erover gebroken. Wat is Waar? De makkelijkste: winnen en verliezen. Wat is Schoon? Iets moeilijker, al kom ik op iets als aanvallend, technisch en georganiseerd voetballen (met uitzondering van de schoonheid van zeg maar het sublieme countervoetbal in de traditie van Dynamo Kiev.) Rechtvaardig is dan wanneer het positieve van het Ware, winnen, samenvalt met Het Schone. Alleen gisteren maakte weer eens duidelijk wat me al als kind enorm kon frustreren, namelijk dat Gerechtigheid in voetbal geen wetmatigheid is en zeker in momenten van finales schaars is. Er is in voetbal niets ergers dan mooi voetballen en onterecht verliezen Dat is waarom Ajax en Real Madrid (en soms AC Milan, zoals onder Sacchi, misschien zelfs Barça, al zijn dat geen echte winnaars) zulke hoopvolle entiteiten zijn, die een soort superieure synthese van esthetiek en ethiek uitdragen (dit is denk ik ook wat de geniale Menotti ooit bedoelde met “links voetbal”, in tegenstelling tot het cynische, fysieke, laffe “rechtse voetbal”.)