DVD weekend

Toch eindelijk mezelf er toe aangezet om 24 Hour Party People eens te huren. Weet niet zo goed wat ik er van moet vinden. Of beter, ik voel geen sterke neiging tot afwijzing of juichen. Aangezien ik niet zeer fundamentalistisch in de leer ben qua Joy Division en New Order hoef ik daar ook niet meteen “ach en wee” over te roepen. Wordt wel heel duidelijk dat Curtis een goed gevoel voor stijl had. De tweede helft over acid en Happy Mondays werd ik meteen heel erg melancholisch van (het zijn vrij authentieke beelden van de Hacienda op haar hoogtepunt, acid op zijn utopisch/naïeve hoogtepunt, dat moment waarin de toekomst explodeert...komt nooit meer terug.)




Tony Wilson, het is in potentie toch een omariaanse held: belezen, de sublieme conceptualisering van Factory, idealistisch alles uit de weg ruimen voor de muzikanten (die scène met Vinnie Reilly is wat dat betreft cruciaal), en toch ook de omstandigheden gewoon over zich heen laten golven (immers Shaun Ryder is de nieuwe Yeats, ja eigenlijk wel, en mag geen strobreed in de weg worden gelegd.) Alleen vermoed ik dat Coogan Wilson wat sulliger speelt dan de echte in werkelijkheid is (Coogans Wilson zie ik nooit “Ian Curtis dying was the best thing that happened to me” zeggen.)

De manier waarop je steeds wordt herinnerd dat je naar een film zit te kijken beviel me erg (is ook helemaal in de geest van de begin jaren 80), zoals ik erg blij was met die scène waar Ryder eist dat Bez het podium opstapt (Bez, oh Bez, de bevrijder.) Aan de andere kant had ik graag wat meer Peter Saville gezien, toch de man die een cruciale rol speelt in de hele Factory esthetiek/filosofie. En die vliegende schotel werd in Velvet Goldmine net even wat slimmer gebruikt (dat blijft trouwens nog steeds de best film over popmuziek.) Mmm, nu ik het zo afweeg eigenlijk wel een positieve balans.




De buurtvideotheek had eerst de arthouse bijna compleet afgezworen en is daar sinds kort op terug gekomen waardoor een stroom aan klassiekers op DVD te huur is. Ik heb Godards Masculin-Féminin (1966) halverwege uitgezet. Vroeger kon ik dit soort films moeiteloos uitzitten (ik keek bijvoorbeeld met plezier naar Warhol films), tegenwoordig ben ik er niet meer toe in staat. Dat gelul waar geen einde aan komt. En die gozer kon ik al meteen niet uitstaan. De hele sfeer van de film werd ik trouwens niet vrolijk van (ben uiteindelijk toch meer gecharmeerd van de minder realistische Godard, die van Pierot Le Fou, Une Femme est une Femme, Alphaville en Weekend.)