The Butterfly Effect

Gisteren gehuurd. Een vermakelijke commercialisering van de puzzelfilm over waanzin, tijd en realiteit. Zeg maar de lijn die loopt van Lost Highway en Mulholland Drive (de echt radicale shit) naar Memento en Donnie Darko (en ik zag bij de videotheek al een paar straight-to-DVD epigonen liggen.) Wat me vooral fascineerde voorbij het tijdreis gegeven is ten eerste het beeld van een Amerika dat zich onder een glimmend oppervlak in een greep van sadisme bevindt, waarbij bijna elke poging die Evan doet om de bijeffecten van zijn tijdreizen op te lossen er voor zorgt dat hij of een van zijn geliefden in een disciplinaire instelling terechtkomt (gevangenis, gekkenhuis, ziekenhuis, studentenvereniging.) Een vrij pessimistisch beeld van een keuze tussen ongeleid geweld of sociale inkapseling door middel van gericht geweld. Ten tweede. Zoals iemand al ergens op IMDB opmerkte: als hij zijn trauma oplost waarom blijven die aantekenboeken gewoon bestaan? (ja sorry, ga het niet helemaal uitleggen.) Het beeld dat ik krijg is van iemand die in paniek zonder goed overzicht van de consequenties het verleden probeert te veranderen terwijl de trauma’s juist lijken te wijzen op een mythologische structuur die tot het einde moet worden gevolgd. Immers, Evan lijdt aan een genetische “vloek” die zijn vader ook tot waanzin heeft gedreven (zijn vader probeert hem dan ook tot twee keer in dezelfde situatie te vermoorden.) Het einde van de film is nu op zich vrij tragisch-romantisch maar mist helaas dat onvermijdelijke mythische aspect van de director’s cut waarin Evan uiteindelijk terugreist voorbij het allereerste trauma, naar de baarmoeder en zichzelf daar van kant maakt. Het was kortom weer een fijn avondje poppsychologie bezigen (of dat nou genoeg is voor een aangekondigd vervolg. Niet echt.)