Ciara

Opa komt ook aanpuffen. “Best wel goed die Ciara!” Op aanraden van de heer Heemskerk was ik al een tijd aan het fenomenale ‘1, 2, Step’ maar ik geloofde hem ook toen hij stelde dat haar album Goodies niet zo was (en waarom ook niet, R&B houdt zich niet zo aan de regels van het rockisme.) Toch maar eens gecheckt en verdomd, beste plaat in dat genre sinds Aaliyah. Geen toevallige verwijzing natuurlijk, aangezien Ciara een beetje Missy Elliotts nieuwe protégé is. Het is muzikaal voor een technohead als ik erg makkelijk om in te komen vanwege de stuiterende electro laag in veel nummers (met soms een knipoog naar de hoogtijdagen van Dr.Dre’s G-funk) en zelfs de ballads, toch altijd de lastige momenten in R&B, word ik voor het eerst in tijden niet treurig van (al zijn het er wel net iets teveel en komt die R. Janksik ook langs.))

Voor echt enthousiasme moet er echter zoiets als een totaalpakket zijn. Ze ziet er goed uit en toch wel stoer. Ze heeft een goede stem (in tegenstelling tot de nachtegaal met tinnen stembanden, Amerie) maar gaat nooit op de “oehoehoehaaaaawaaaAAAAHHAAAYEAAAAHHH” toer. En ze danst cool. Niet op zo’n vermoeiende “we hebben 6 maanden met een choreograaf stomme fascistoïde synchroon pasjes geoefend” manier. Dat is niet dansen, dat is disciplinering. Het zal ongetwijfeld allemaal wel bedacht zijn maar het ziet er bij Ciara uit of de beweging uit haar zelf komt, alsof ze niet anders kan. En ze bezit de gave van het nonchalant dansen...een beetje grooven. Maar goed, ik heb altijd een zwak gehad voor (bij voorkeur lange) vrouwen die met hun handen in broekzak durven te dansen.

Het enige wat ik me afvraag: wanneer dumpen de ladies eens een keer de middelmatige rappers met hun uniform van petjes en ijshockeyshirts die hun liedjes en video’s terroriseren?