Dromen van de grensgemeenschap

Het is officieel een obsessie wanneer het je dromen binnendringt. Zo kreeg ik vorig jaar opeens dromen over colleges van de jonge Derrida die het deconstructivisme aan de hand van origami uitlegde. Vannacht kwam dus James Holden langs. Het leek op zoiets wat altijd met veel bombarie wordt aangekondigd als “the ultimate clubbing experience”. Holden draaide in een hypermodern gebouw, iets tussen buitenhuis en museum in. Veel cleane ruimtes, geen rijen, gratis pillen, enorme geluidsdichte ramen die uitkijken op industrieterreinen en voorbij razende treinen. En ik kon in het restaurant vooraf gewoon babbelen met Holden zelf.

Dat laatste is geen toeval want Steve vertelde me dat hij laatst speciaal voor Holden naar Zoetermeer is gefietst. Gewoon naast de draaitafels kon staan en na zijn set de kans greep en met de man heeft gekletst. En hij was zo scherpzinnig om te vragen of hij My Bloody Valentine kende (“natuurlijk”.) Hij schijnt van Border Community echt iets speciaal te willen maken. Wat leuk is om te horen omdat de muziek dat ook uitstraalt, een zelfbewust verschil, een wil om te veranderen. Maar zonder arrogantie, ik stel me het bijna voor als een gilde dat zonder ego werkt aan de verspreiding van schoonheid in house.