Doet hij het of doet hij het niet?

Het plezier van de tekst, dat is het moment waarop mijn lichaam zijn eigen ideeën begint te volgen – want mijn lichaam heeft niet dezelfde ideeën als ik.

Roland Barthes


Hij doet het. Het zit erop. De laatste woorden die er altijd aan zaten te komen. Met een gevoel van tevredenheid kan ik de boel hier afsluiten. Het verbaast me soms dat D:S precies is geworden wat ik aan het begin voorzichtig voorstelde, een jaar in kaart gebracht. Een speciaal jaar aangezien ik bij aanvang van D:S eigenlijk een stuurloos bestaan leidde en een van de dingen die het mooi laat zien is hoe mijn leven richting heeft gekregen (richting met een snelheid waar ik soms moeite mee heb.) Ten tweede ben ik altijd erg tevreden geweest over mijn voornemen om er na een jaar mee op te houden. Het werkt. Die begrenzing zorgt ervoor dat je er een flink tempo in kan houden, al was ik soms ook verbaasd dat het maar door ging en gaat. Ik ben blijkbaar gemaakt voor het bloggen, het is een vorm die me ligt, en daarom zal ik D:S ongetwijfeld gaan missen (zeker nu september ook nog eens de populairste maand is qua bezoekersaantallen. Perfect, op het toppunt van je populariteit stoppen.) Het vreemde is, mijn eigen teksten in tijdschriften lees ik zelden terug terwijl ik regelmatig lezers volg in het archief en met plezier deze vaak obsessionele teksten herlees. Nou goed, het is niets om dramatisch over te doen, het is maar een blog, ik kan mijn tijd en schrijfenergie in weer andere, minder vluchtig geschreven, projecten stoppen, dus het is niet alsof ik van de aardbodem verdwijn (en mocht ik echt zweetaanvallen krijgen, ongetwijfeld keer ik in 2006 ergens anders, in een ongetwijfeld minder gejaagde vorm, terug in de blogosfeer.) De tekst is oneindig. Het was een groot plezier. Dank voor het lezen, de aandacht, de correspondentie, de ideeën. De mazzel.

HET EINDE VAN DE BLOG

Ajax - Arsenal 1-2

Pfff....ben blij dat ik dit ook niet meer hoef te doen. Hele slechte eerste helft van Ajax, dat gewoon niets te zoeken heeft in de Champions League. De hele opzet van die competitie deugt ook niet. Dit soort kleuterploegen dienen als sparringpartner voor de Grote Jongens, die lachend naar de volgende ronde gaan en dan echt voor de knikkers gaan spelen. Daar doet dit Ajax me aan denken: aan het beetje loserachtige type op school wiens knikkers wordt afgepakt. Beetje zielig maar ergens ook terecht. Een kabouter als Pienaar kan gewoon nooit iets klaarmaken tegen een blok beton als Campbell.

Dylanisme

Ik had me nog zo voorgenomen om gisterenavond niet te gaan kijken. Naar die met veel bombarie aangekondigde documentaire No Direction Home van Scorcese, die overigens even over-the-hill is als zijn onderwerp Dylan. En toch, al zappend bleef ik hangen en heb ik vooral een tijdje genoten van de beelden. De visuele textuur van de sixties blijft me fascineren en ik moet toegeven dat het optreden van afro-Dylan voor zeikpubliek erg mooi was. Misschien dat ik het tweeluik helemaal ga kijken als het op de Nederlandse tv wordt herhaald.

Wat irriteert me dan aan Dylan? Niet zo zeer zijn muziek of stem, al doen die me weinig (Dylan is zeg maar een soort anti-dub.) Zijn mythologische wereldbeeld (ooit door Lester Bangs ongenadig hard ontmaskert)? Niet echt. En zonder Dylan geen Patti Smith, zoals een van de mooiste sciencefiction verhalen ooit ook ‘No Direction Home’ heet (het is van Norman Spinrad.) Nee, het probleem is altijd Dylanfans geweest. Ik mag graag meewarig observeren hoe vijftigers hun verkwanselde idealen denken te compenseren met een pontificaal in de kast geplaatste Dylan cdbox (iemand als Paul Scheffer is een beetje de kwaadaardige variant van dat type.) Veel narriger word ik van Dylanfundamentalisten die op hoge toon eisen dat “iedereen minstens vier Dylan platen moet bezitten”, of de Ayatolah van het Rockisme die hyperventilerend op de voorpagina De Volkskrant de uitzending van No Direction Home mag openbaren (maakt ook meteen duidelijk voor welke leeftijdsgroep die krant is geschreven.) En dan heb ik het nog niet eens over Greil Marcus die over elk liedje dat Dylan ooit stoned in het bad heeft gezongen een boek van 500 pagina’s denkt te moeten schrijven.

Aan de andere kant kan je ook wel met Dylanisten lachen. Zoals vorig jaar toen Dylan tijdens een optreden blijkbaar liet ontvallen dat “er veel mooie vrouwen in Amsterdam zijn” en de recensent meteen zijn hersens pijnigde over de vraag wat die mysterieuze woorden van het orakel toch zouden betekenen.

Laser was weer in de buurt (Javastraat)

 


 

De voetbal-muziek interface

Met gemak de beste draad op het Subjectivisten forum ooit.

Met onder andere persoonlijke favorieten als Diamanda Galasek, Front 4-4-2, De Ajaxjeugd van Tegenwoordig, Dynamo Kiev Open Air en natuurlijk Rummeniggers With Attitude.

Voetbal of Film/Muziek?

Natuurlijk. Sla ik weer eens een wedstrijd over krijgt Angelos de Struisvogel het op zijn heupen. Wel een opluchting voor deze cultfiguur. Ik heb het altijd een probleem van spitsen gevonden, altijd maar hopen dat die wat autistische figuren in een psychische zone terechtkomen waardoor ze regelmatig het doel vinden want anders worden het deerniswekkende voetballers. Is ook een van de redenen waarom ik nooit echt fan ben geweest van spitsen, ben altijd veel meer gecharmeerd geweest van creatief/aanvallende middenvelders (elegante types als Platini, Redondo, Ardilles, Michel, Socrates) of statige verdedigers als Krol, Maceda, Trésor of nu Marquez.

Keuzes/keuzes. Ben toch maar naar de opening van het Reel23 DVD-label gegaan en dat was een juiste keuze. Zo kon ik eindelijk Cronenbergs eerste film Stereo (1969) (over een maand of zo samen met Crimes of the Future ook te krijgen op DVD) zien. Verbazingwekkend goede en nog steeds radicale film. Maar goed echt een film voor mij: moderne architectuur, experimenten met telepathie, drugs, seksualiteit en oncompromisloze sociale theorie. Precies wat sciencefiction hoort te zijn. Daarna veel mooie Finse electronica gehoord uit de jaren zestig en zeventig (begeleid door mooie beelden die een soort ongedwongen futurisme uitademen waar ik toch weer melancholisch van werd) en als bonus een korte film van Mika Taanila bij het sublieme Symphony #2 For Dot Matrix Printers (van The User.) Al met al dus een inspirerende avond.

Laatste mix: Lover’s Techno

Deze mix heb ik al een tijdje geleden gemaakt als uitwerking van de CDR suggestie van 16 december 2004. Kwam er alleen niet aan toe om hem openbaar te maken. Het is maar een schets omdat het een term is die heel veel verschillende housetracks kan verbinden (Michael Mayer is waarschijnlijk de meester van de vorm.) Realiseerde me dat het veel van mijn favoriete housetracks verbindt, die bovendien vaak vrij uniek zijn (niets in house klinkt als ‘On My Own’ of ‘Time To Cry’.)

Lover’s Techno (69:54) tracklisting:

01 Björk - One Day (Endorphin mix)
02 Daft Punk – Something About Us
03 Junior Boys – Under The Sun
04 Ulrich Schnauss – On My Own
05 69 - Desire
06 Gus Gus - Desire
07 Antonelli Electr. – Berge Aus Berg
08 Herbert – Suddenly
09 Superpitcher – Time to cry
10 Miss Kittin – Happy Violentine (Michael Mayer remix)
11 Michael Mayer featuring Matias Aguayo – Slow
12 Ada – Each and Everyone (Blindhouse)
13 Melchior Productions – Feel Sensual (Bahia remix)
14 Annie – Heartbeat (Alan Braxe remix)
15 Luomo – Shelter

Waar vindt u OMC?

Deze week in Nieuwe Revu is mijn recensie te vinden van Hans Fjellestads DVD-docu over de onlangs overleden Robert Moog. Leuke documentaire over een zeer sympathieke man (de interviews met artiesten zijn wat minder al blijkt Rick Wakeman een ontzettend grappige geezer te zijn.)

Aangezien Droommachine: Sporenburg nog vijf dagen te leven heeft zal ik hier ook maar meteen aankondigen dat in het volgende nummer van Open, het tamelijk briljante tijdschrift van de Stichting Kunst in de Openbare Ruimte (SKOR) een kritiek staat van DJ Spooky’s Rhythm Science boek (mocht met 1000 woorden heerlijk uitpakken.)

Druk, druk. Gisteren een interview gehad met Jonathan Weiss, regisseur van het, ik kan het niet genoeg benadrukken, sublieme The Atrocity Exhibition (nu dus verkrijgbaar op een schitterend vormgegeven DVD). Als alle interviews zo waren (zonder complex praten over Nietzsche, Antonioni, Tarkovsky, Philip K. Dick, technologie en het onderbewustzijn, sciencefiction, noem maar op) dan leefden we natuurlijk in een betere wereld.

Ajax – Ado Den Haag 2-2

Voetbalcliché #38: een wedstrijd met twee gezichten. Precies de reden waarom ik na afloop verbijsterd het stadion verliet. Ik ben de afgelopen jaren wel vaker teleurgesteld door Ajax maar niet zoals gisteren. Dat gevoel is makkelijk te ontleden: Ajax speelde namelijk in de eerste helft zijn beste wedstrijd in jaren. Geïnspireerd, met druk naar voren, combinerend. Het was duidelijk dat een fitte Rosales altijd moet spelen omdat er actie wordt ondernomen. Grygera scoorde bijna het doelpunt van de eeuw door een achteloze hakbal de kruising in te sturen. En Sneijder speelde de beste 45 minuten uit zijn carrière. Ajax probeert ook weer met afstandschoten te scoren en dat resulteerde zowaar in twee wonderschone doelpunten. Niks aan de hand dus. Helaas kan dit Ajax maar een helft goed voetballen en de tweede helft werd routineus, zonder wil uitgespeeld. Dat ze dan door dramatisch slecht verdedigen in de blessuretijd twee doelpunten tegen krijgen is belachelijk maar vooral pijnlijk omdat in een klap de aansluiting met de concurrentie weg is en alle positieve zaken in de eerste helft waardeloos zijn geworden. Niet dat die positieve zaken een aantal structurele problemen maskeren, vooral het koppig vasthouden aan spelen met vleugelspelers terwijl het materiaal niet voorradig is (spitsen die er niet op zijn ingesteld, Babel die ridicuul is op de linkervleugel) Ajax speelt eigenlijk steeds met negen man.