Ariel Pink’s Haunted Grafitti – The Doldrums

“yeah, at first i was like... uh... and then it was like... oh...”

Exact! Een ILM’er omschrijft precies mijn reactie op The Doldrums wat heel, heel snel mijn favoriete plaat van de afgelopen jaren aan het worden is. Het is een tijd geleden dat ik zulke muziek hoorde, die op het eerste gehoor totaal als onzin klinkt en dan opeens hoor je het zo helder en kan je bijna niet voorstellen dat het dezelfde plaat is als voorheen. Ik heb het al de Westcoast/L.A. variant van Twin Infinitives (Royal Trux) genoemd (platen als een nieuwe onschuldige blik op de wereld/geluid.) Klinkt alsof het opgenomen is in een douchecel en zo kan je de liedjes, want het zijn echte liedjes, ook mee blèren. En aan de andere kant is The Doldrums zo gruizig en wazig en stoned dat het boven alles overeenkomt met de aurale wereld van obscure 70s dub. Inleidende woorden moet het bij blijven, want echt iets over The Doldrums schrijven betekent nieuwe vormen scheppen, alle remmen loslaten (en daar moet ik even goed voor gaan zitten.)