01 Savath & Savalas - Apropa’t

 

Heel eenvoudig: na twee minuten luisteren wist ik dat Apropa't mijn favoriete plaat van 2004 zou worden. Dit was spaanse muziek waar ik mijn hele leven naar gezocht had (stads, electronisch/akoestisch, sensueel, psychedelisch), of ten minste op gehoopt had. Een bevrijding. Er zijn mensen die het een mooie plaat vinden en hem ongetwijfeld in de stroom van muziek dit jaar uit het oog zijn verloren en ik ga er vanuit dat ik de enigste ben die de plaat de hoogste eer toebedeeld. De beste plaat hoort de beste woorden te krijgen (of dat in praktijk ook zo uitpakt is discutabel) maar als ik dit herlees lijkt alles in balans.

“De muziek op Apropa’t lijkt het resultaat te zijn van een ander verleden, in zekere zin een Spanje waar geen burgeroorlog heeft gewoed. Het is muziek voorbij traditie <> futurisme. En het is een plaat die mij in ieder geval forceert na te denken over de vraag: wat betekent het om Spaans te zijn? Tegen regionalistische tendensen in is het voor halfbloeden haast makkelijker om zicht te krijgen op een Spaanse geest, hoe persoonlijk deze ook is en paradoxaal genoeg, hoe materialistisch. Want geest is hier geen ongrijpbare essentie maar een oneindig web van herinneringen, geuren, smaken, lichtvallen, schaduwen, boomschorsen, typografiëen (zie bijvoorbeeld hoe een krant als El Pais nooit van uiterlijk veranderd), architectuur (de textuur van muren), klanken in ruimtes (het typische geluid van een Spaanse bar), het geknetter van brommers, de haren van vrouwen, de manier waarop mannen truien dragen, etc, etc. Dat maakt Apropa’t zo belangrijk voor mij, de muziek maakt me bewust dat zo’n web kan overlappen. Er is een Spaans-zijn dat geboren en getogen Spanjaarden nooit zullen kunnen begrijpen. Ik ben niet meer alleen.”