02 Joy Zipper – American Whip

 

American Whip, het verloren album van 2003 dook dan eindelijk een jaar later op. Toch prettig om in je handen te houden met hoes (mooie anachronistische lettertypes!) en foto’s. Ik was zelf tevreden over mijn benaming van intieme kamermuziek maar alweer dreig ik in herhaling te vallen, over de inbreng van Kevin Shields, dat het muziek is die je eigenlijk liggend moet luisteren naast je geliefde dagdromend over drugs, verdwijnende jeugd, de lange schaduwen van ouderdom. Favoriete moment van de plaat: in het magnifieke ‘Baby You Should Know’ zingt Tabitha (in het bezit van een Kim Dealachtige graine) “I was falling” lijkt vervolgens haar tekst kwijt te zijn terwijl de naakte oeh en aahs blijven doorvallen, er volgt wat gefluister en moeiteloos wordt de draad opgepikt: “you’re falling too and that’s okay”. Zelfs nu goed verkrijgbaar een cultplaat. Maar goed dat zijn de beste.

De lijst overziend ontwaar ik toch een rode draad: het overstijgen van de tegenstelling popisme en rockisme (2004 was ook het jaar dat de rockisme discussie dankzij ons Koen eindelijk werd aangezwengeld in Nederland, misschien het laatste bastion van stug rockisme.) Of beter, ik wil duidelijk pop in mijn avant-garde of avant-garde in mijn pop. Ik kan goedkeurend naar abstractie luisteren maar in tegenstelling tot mijn hooggewaardeerde mede-lijstjesbouwers kan het mij zoals het zich tegenwoordig als neoklassiek manifesteert zelden nog in vuur en vlam zetten (zoals pop zonder avant-gardistische punctum totaal oninteressant is.) Joy Zipper is de synthese, neoklassiek maar altijd gebruik makend van een perspectief dat vanuit Fleetwood Mac/The Breeders denkt.