Een ouderwetse vrijdagmiddag

Ik kan me niet herinneren hoe lang het geleden is dat ik zo ontspannen en zonder druk een middag in de stad heb kunnen doorbrengen. Gewoon platen kopen, dubbele Whopper eten, naar de film. Het resultaat van die tussenfase waar ik me in bevind, die in principe eindig is met een belofte dat er leuke dingen in 2005 kunnen gebeuren en zonder die vermoeidheid die me de afgelopen drie jaar achtervolgd.

Allereerst naar Distortion om Mañana op te halen. En voor het eerst in lange tijd heeft Distortion wat ik zoek (mijn relatie met de Amsterdamse platenzaken is er de laatste jaren niet beter op geworden zodat 90% van de nieuwe albums die ik aanschaf online wordt besteld.) Bovendien kom ik erachter dat ze twee hele mooie bakken met jazzvinyl hebben staan, alwaar ik Left & Right van Roland Kirk vind. Zoek ik al tijden, meteen meegenomen, niet over dat soort vondsten twijfelen. Kwam nog wat dingen tegen om van te watertanden: een prachtige uitgave van Archie Shepps Live At The Pan-African Festival die ik alleen al zou kopen voor de prachtige hoes en een 180 grams heruitgave van Mark Hollis. Je kan aan de gang blijven.

Daarna toch maar naar Collateral, de nieuwe Michael Mann, gegaan in de hoop dat hij om de film iets speciaals maakt. Als spannende thriller werkt het allemaal wel maar van de Laatste Hollywood Auteur, de Ambient Cineast verwacht ik toch iets meer. Zoals altijd ziet de grote stad er bij Mann fantastisch uit, een en al energie, neon, schaduwen, wegen, taal, technologie en een paar uit het niets overstekende coyotes (of wilde honden, pin me er niet op vast, het is in ieder geval een hele mooie scène.) Zelfs Tom Cruise begint op zijn oude dag een hint van charisma te vertonen, hij kan bijna doorgaan voor een echte Mann-man (ah, dat heb ik zo graag willen zeggen.) En toch heb ik het gevoel dat Mann iets anders in gedachte had, een veel langzamere film over twee eenzame mannen die in een lange taxirit van huurmoord tot huurmoord rijden en ondertussen praten, begrip proberen te vinden, hun plaats te duiden in een stad “waar een man in de metro sterft en zes uur lang onopgemerkt kan blijven zitten.” Nu kan je letterlijk zien waar de studio zenuwachtig werd van het gepraat en is gaan suggereren of het niet tijd werd voor een flinke actiescène, hoe rommelig en ongeloofwaardig deze ook zijn.

Thuis even snel naar de nieuw aanwinsten geluisterd. Mañana is wat minder direct dan Apropa’t omdat Herren hier voor een digitaler geluid heeft gekozen, meer glitch/minder ruimtelijkheid. De schoonheid is gelukkig niet weg geklikt en geknipt. Left & Right is weer van een andere wereld (geen wonder dat de opener ‘Black Mystery Has Been Revealed’ het mysterieuze einde vormt van Eshuns More Brillant Than The Sun). De daaropvolgende 19 minuten durende suite ‘Expansions’ is alles wat je hoopt dat jazz kan zijn (vrij, onvoorspelbaar, noem maar op.)