Vanavond weer Russen

Ook al is Russen met gemak mijn favoriete programma op televisie, mis ik altijd het begin van een nieuw seizoen (het vijfde is alweer bezig, nu weer op zondag om 21:35 op Ned.1) Het trouw bijhouden van series is niet meer aan mij besteed. Maar je moet wel een beetje opletten want een seizoen Russen is zo voorbij (bestaat immers uit maar acht afleveringen.)

Het genot van Russen is tweeledig. Allereerst en vooral het acteerwerk van Hans Dagelet (hier als Van der Scheur, hoofd van een rechercheteam.) Met gemak mijn favoriete acteur (en niet alleen in Nederland, gewoon mijn favoriete acteur, punt) Nu is het met mij als publiek altijd makkelijk scoren met enigszins charismatische, eigenzinnige autoriteitsfiguren die eigenlijk meer zin hebben in denken dan in echte arbeid.

Twee terugkerende karakteristieken uit zijn spel kan ik maar niet genoeg van krijgen: het gebruik van herhaling in dialogen (“Je moet nadenken. Je moet nadenken, man”) en de manier waarop Van der Scheur de neiging heeft om wanneer tegen hem gesproken wordt niet naar de spreker toe te draaien maar bevroren te luisteren mits het belangrijk is. Door de compositie is er ook ergens een suggestie van stemmen in zijn hoofd. In het verleden is in ten minste een aflevering gesuggereerd dat Van der Scheurs grip op de realiteit vrij permeabel is. In de meest radicale lezing is het denk ik zelfs mogelijk om Russen te zien als een compleet verzinsel van Van der Scheur (vandaar ook die kille, bijna onrealistische omgeving van het politiebureau als veredelde bunker?)

Tweede punt: veel buitenopnamen vinden plaats in het Oostelijk Havengebied. Daarom bleef ik ook de eerste keer kijken: “Hee, die deuren! Dat is bij ons.” Vorige week op de woonboot had je ook weer flink uitzicht op Sporenburg vanaf het KNSM-eiland (het voetbalveld, de sporthal.) In het echt heb ik in de twee jaar dat ik hier woon welgeteld één keer een politieauto door de straat zien rijden.