Draadloos

Gisteren weer geprobeerd The Wire aan te schaffen en voor de zoveelste keer laat ik hem toch liggen. Tien minuten doorbladeren bij Waterstone’s is blijkbaar tegenwoordig genoeg. Het is eerlijk gezegd ook een rationeel-economische afweging, The Wire kost tegenwoordig bijna evenveel als een Mingus cd. En wat krijg je er nou voor terug dat je daadwerkelijk interesseert? Een kort interview met Juana Molina dat in een paar minuten is uitgelezen, een luistertest met Jennifer Herrema en heel veel recensies waarvan de meeste platen je geen hol interesseren. De rest kan je allang zelf een mening over hebben gevormd. Wat dat betreft heeft een tijdschrift als The Wire, hoezeer ik het ook respecteer, voor mij zijn functie verloren. Zeker nu de schrijvers met meerwaarde (Toop, Eshun, Reynolds, Sinker) zijn verdwenen en Ian Penman ook zeer onregelmatig bijdragen levert. Ach ja.

Las zo in sneltreinvaart dat Herrema een fascinerend intelligente vrouw is. Scherpe observaties over muziek en voor een ex-druggy beschikt ze over een uitmuntend geheugen (ze raad bijna alles in die luistertest.) Een aantal dingen vielen me op: met hoeveel liefde ze over Hagerty praat, dat ze fan is van Metallica’s Black Album en dat die New York Dolls en Appetite For Destruction invloeden die ik in mijn hyperventilerende juichmarathon over Transmaniacon signaleer niet uit de lucht zijn gegrepen. Ze ziet er op het moment alleen fataal uit (het blonderen van wenkbrauwen is nooit een goed idee.)