De Verlenging

Het gaat opeens zo snel. Wat er gebeurt is dit: Frankrijk komt binnen twee minuten op 2-1 door een fabuleuze volley van Trésor. Dus voor het eerst in de wedstrijd moeten de Duitsers komen. De Fransen willen blijven spelen en je krijgt heerlijk op en neer voetbal. Rummenigge die geblesseerd aan de kant moest blijven wordt als laatste redmiddel ingezet. Heb ik altijd een verschrikkelijke speler gevonden, al had dat vooral met die ongelofelijke chagrijnige smoel te maken (en toch ook die rare, houterige motoriek…een hakje van Rummenigge ziet er heel lelijk uit maar komt wel aan en lost wat op.)

Op de Franse helft wordt een overtreding begaan. Littbarski zeurt. Giresse neemt snel de vrije trap. Rocheteau droomt zichzelf tot leven in een elegante rush. Vindt Platini bij het strafschopgebied. Platini neemt buitenkant rechts aan, zoekt naar een opening voor zijn linkerbeen. Tikt opzij naar Six. Six denkt na over een actie, besluit van niet, tikt terug naar een opstormende Giresse die de bal loeihard en met effect tegen de paal, in het doel schiet. 3-1.

Als ik het ooit goed van Paul Breitner heb begrepen kunnen Duitsers één ding niet hebben: het idee dat ze worden vernederd. Dat kan bewust gebeuren (zie Oranje in 1974) of onbewust. Nooit krijg je het idee dat Frankrijk bezig is Duitsland te kleineren, ze willen nog mooiere combinaties maken, een nieuwe standaard in schoonheid neerzetten (er zijn een paar prachtig zuivere passes door de lucht te zien waardoor drie, vier verdedigers direct zijn uitgespeeld.) Je wint van Duitsland door ze zich beter te laten voelen dan ze zijn (Kroatië op het WK 1998 deed dat prachtig, vernederen doe je pas als ze echt liggen of dat is het slimme van de winnende penalty waarmee Panenka het EK 1976 beslist, wanneer ze niets meer terug kunnen doen.) Wat Duitsland in Sevilla op dat moment drijft is de angst voor een afstraffing.

Een doelpunt van Fischer wordt vanwege buitenspel afgekeurd. Frankrijk blijft voetballen. Een wonderschone aanval wordt tweemaal onderbroken door duidelijke overtredingen. Bossis verdedigt op het middenveld een keer te slap, de aanval rolt schijnbaar ongevaarlijk door en uit het niets is er de 3-2. Rummenigge die veel alerter reageert dan zijn directe tegenstander en net een voet tegen de bal krijgt.

Bij het begin van de tweede verlenging zie je de bui al hangen. De Duitsers stormen op de bal af, worden eerst nog wel makkelijk weggetikt maar binnen drie minuten staat het gelijk. Voorzet. Janvion laat zich in de lucht (te makkelijk) overtreffen door Hrubesch die terugkopt op een plots wakker geworden Fischer die prompt scoort met een van zijn karakteristieke omhalen. Op dat moment heeft Frankrijk al verloren en de Duitsers weten het. Het is intrigerend om te zien dat tot dan toe nog geen enkele WK-wedstrijd is beslist door strafschoppen. Het is een nieuwe situatie waar men nog niet mee weet om te gaan (zoals tegenwoordig wanneer ploegen meestal zakelijk aansturen op penalty’s, onderwijl hopend op een countergoal.) Misschien herinneren de Duitsers hun eerste kennismaking met de strafschoppenreeks (de verloren finale van het EK ’76) en jagen ze daardoor op de beslissende treffer (je kan je zelfs afvragen of die krachtsinspanning ze niet een paar dagen later de das omdeed in de finale, waar ze er werkelijk niets van bakten.) Er is nog een laatste aanval maar Tigana is uitgeput heeft geen inspiratie meer om het uit te spelen. Zijn radeloze schot gaat naast.

Over strafschoppen hoort men niet te spreken.

Zo’n wedstrijd terugkijken is een aparte ervaring. Je weet de uitslag al, dus op het moment dat het 3-1 staat, realiseer je dat elke beslissing die wordt genomen –elke pass of overtreding— een andere wending, een ander weven van de wedstrijd, een ander resultaat zal opleveren. Waar een heel andere wereld uit zou vloeien. Hoe zou het voetbal er nu uitzien? Hoe anders zou ik zijn? Aan de andere kant word je bewust van het gewicht van taal en herinnering. Hoe in 23 jaar een wedstrijd is verhaald en in de herinnering gereduceerd tot vage verzameling dramatische momenten, of zelfs meer een herinnering aan een gevoel (dat er speciaal werd gevoetbald, gevolgd door desillusie), bepaalde kleuren. Want het is gewoon een voetbalwedstrijd, van 90 minuten plus verlenging, met fouten, mindere momenten…al moet ik zeggen met veel minder mindere momenten dan de meeste wedstrijden. Het is een wedstrijd die nooit verveelt, vandaar ook de herinnering die zo heftig aanvoelt: deze wedstrijd in de intensiteit-van-het-moment beleven was een krachtige, onvergetelijke ervaring (en dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld de finale Ajax – AC Milan die ik nooit meer hoef te zien, een totaal oninteressante wedstrijd, voorbij het moment en de clubvoorkeur.)

Ergens zijn er parallelle universums waar Amoros wel raak schiet. Waar deze woorden dus niet bestaan.