Tweede helft Frankrijk – West-Duitsland 1982

Vooruit dan maar. Heel opvallend: de Duitsers komen ontzettend slecht uit de kleedkamer. Eigenlijk hadden ze de eerste helft onder controle (vooral Breitner speelt een goede pot) en dan is het momentum verdwenen. Je kan zelfs stellen dat na het Schumacher-incident West-Duitsland compleet de kluts kwijt is, waar je het omgekeerde verwacht. Nog een opvallend moment: net voor de poging tot doodslag loopt Schumacher de Franse fans te provoceren (omdat ze bal eerst niet willen teruggeven) door net te doen alsof hij de nieuwe bal in het publiek zal werpen. Afijn, voor de volledigheid: drie gebroken tanden, een gekneusde wervel, een zware hersenschudding en een haarscheurtje in de halswervel (weer opvallend hoe Corver, die de voordeelregel niet scheen te kennen, de kleinste pietluttigheden opvalt –vrije trap niet op de juiste plaats nemen, Platini vermanen omdat hij een Schwalbe zou hebben gedaan, Platini loopt hem voorbij alsof hij niet bestaat- en zware overtredingen met moeite affluit, zie bijvoorbeeld een vliegende tackle van Trésor waar je tegenwoordig echt niet meer mee aan kunt komen.)

Ik kom nog uit de tijd dat wedstrijden van Spaanse teams uit de hand liepen omdat types als Camacho, Goikoetxea, Julio Alberto of Juanito (die een keer besloot om maar eens een voetafdruk op het hoofd van een liggende Mattheus te zetten) op gezette tijden de controle verloren. Niet dit Frankrijk, dat voetballend de frustratie probeert op te lossen. Al voor het de aanslag was daar het startsignaal gegeven, je voelt op het moment dat Bossis bij het eigen strafschopgebied Magath dolt de wedstrijd kantelen. Tigana begint opeens te slalommen, Trésor op te stomen en er worden dotten van kansen gemist. Amoros schiet dus in de laatste minuut over een kansloze Poedel tegen de lat. En de hele wedstrijd lethargisch spelende Fischer mist ook daarna nog een dot van een kans. Eigenlijk begint de wedstrijd hierna.

Twee opvallende dingen:
1. Zat in een kranten database te neuzen naar herinneringen, uitspraken over de wedstrijd en het valt me op dat in de terugblikken, jaren later, veel kleine details niet kloppen. Dat is dan het journalistieke geheugen. Kom ook een uitspraak van Corver tegen die natuurlijk ontkent dat hij fout zat, want zijn grensrechter had ook geen opzet gezien en FIFA en UEFA hebben hem het ook nooit kwalijk genomen, want hij kreeg daarna ook belangrijke wedstrijden. Dat typische verschuiven van verantwoordelijkheden (om het er dan toch maar bij te halen: een van de pijlers van het fascistoïde bewustzijn…de andere is natuurlijk geweld, zoals Schumacher na die wedstrijd zou merken. Een misschien ouderwetse vraag: bestaat er zoiets als een fascistische voetballer? Niet in de zin van spelend voor een fascistische natie maar een type speler dat leeft van geweld, intimidatie, die de destructie van de vrijheid van het spel tot hoofdtaak maakt. Ik denk van wel. Schumacher zeker maar ook types als Passarella, Tarantini, Stiles of Goikoetxea.) En Corver heeft ook last van “selectief geheugen”, op de beelden is nergens te zien dat hij met zijn grensrechter (laat staan dat je twee van die gasten hebt) overlegt.

2. Een meer onschuldige observatie: die afgezakte kousen. Dat mocht blijkbaar nog. Net als het cool met shirt uit de broek spelen (was het niet tijdens het WK van 1986 dat FIFA opeens kwam met die onvoorstelbaar kinderachtige regel dat spelers met shirt in de broek moesten spelen?) Genghini, Bossis, Six en eerlijk is eerlijk ook een naar mannetje als Manfred “Bananenschot” Kaltz (hier extra punten voor de baard) stralen iets heel relaxed uit (toch een soort antiautoritair zoeken naar het ondergraven van het uniform? Een klein gebaar dat zegt: hier speelt een individu.)