zondag, september 04, 2005

The Life Aquatic with Steve Zissou

Nog een film die tijdens het kijken niet echt goed is – los zand, steeds tegen de verveling aan zit. Wes Anderson lijkt zichzelf teveel te laten leiden door een soort melancholische ironie (ook weer iemand die een klap van de 70s heeft gekregen), overal moet iets niet aan kloppen. Ik gniffel bij zijn films altijd beleefd mee maar moet zelden echt lachen. Desondanks kan die melancholische ironie ook voor mooie scènes, of beter flitsen/momenten, zorgen: zie tijdens de aanval op het verlaten vakantiehotel het detail van over een vergaan tennisnet springen.) En toch, als een film je aan het eind zo waardeloos doet voelen over het leven moet hij iets goed doen. Dat is, denk ik, ten eerste te danken aan de manier waarop Anderson zijn films structureert: het gaat eigenlijk nergens over, een reeks momenten die losjes worden gekoppeld aan de problematiek van de vader-zoon relatie, het onvermogen van de liefde (ook in Rushmore en The Royal Tenenbaums) en bij elkaar een, op semi-chaotische wijze, een gevoel van onbehagen/verlies/treurigheid moeten creëren. Ten tweede: Bill Murray belichaamt tegenwoordig De Man Aan Het Einde Van De Rit. Hij is inderdaad de sarcastische rebel van weleer die het niet meer ziet zitten. Hij bezit een unieke tristesse.

Of Anderson goede films maakt betwijfel ik dus. Al zijn films moeten het tot nu toe, door die manier van vertellen, hebben van flitsen in een moeras van (stoner?) ongein. Ook in Steve Zissou zitten een paar die magisch zijn (Steve die hoort dat hij een zoon heeft, naar de boeg loopt terwijl ‘Life On Mars’ van Bowie klinkt en een joint opsteekt) maar het viel me op dat dit meestal zoals in Royal Tenenbaums de momenten zijn die puur op muziek zijn gebaseerd (die roofvogel die vliegt op ‘Hey Jude’, Gwynnie die verschijnt onder begeleiding van Nico.) Ik vermoed dat Anderson zijn films op muziekfragmenten opbouwt, korte intensiteiten die vervolgens met taal nog moet verbinden. Hij is zonder meer een Auteur, alleen een die door de aard van zijn stijl waarschijnlijk gemankeerde film na film zal maken.