Terug naar school: K-punk over Joy Division

Ik moet bekennen dat mijn interesse in hem de laatste tijd danig begon af te nemen. Maar dit, Nihil Rebound: Joy Division, is K-punk op zijn best. Nog een voorbeeld van wat popschrijven hoort te ambiëren.

Overigens, Joy Division, zoals mensen die me goed kennen weten, heb ik altijd een haat/liefde relatie mee onderhouden. De esthetiek, hun referenties en hun uptempo tracks (Transmission, She's Lost Control, Isolation) ben ik altijd dol op geweest. Maar ik heb ook een beetje de narrige neiging om, als ik merk dat bands worden omgevormd tot een kritiekloze cultus, aan de zijlijn vervelend te gaan doen. Ik ben er nooit compleet voor gegaan, het is altijd een soort geciviliseerde aandacht, studium voor Joy Division geweest. Arie heeft ooit geschreven dat je Nietzsche moet lezen als je twintig bent en anders wordt het nooit wat (hoe wist hij dat nou?!?) en ik heb het idee dat voor Joy Division hetzelfde geldt ergens in het schemergebied tussen pubertijd en volwassenheid.