En we hebben een echte discussie…

Gutterbreakz ontwaart wat nieuwe bewegingen in Londen. Zal je net zien dat dubstep, de meer abstracte tak van post-twostep/UKgarage aan sonische expansie gaat doen. Eerlijkheid gebied me te zeggen dat Vex’d niet veel opschiet in relatie tot techstep. Het probleem dat dubstep toch heeft (ook in de Grime variant op Rephlex), is dat het veel te nors/humorloos is, elegantie mist. ‘Aqua Riddim’ van Plasticman is een geinige interpretatie van Drexciya maar ook hier mis ik iets van diepte (nu ik een keer met koptelefoon naar de track luister verbaast het me dat Plasticman heel subtiel zijn geluiden bewerkt, een zachte echo hier, even het geluid wat ronder vervormen daar en toch diepte mist, er zit geen hart in de muziek, alleen maar leegte met daar om heen ritme en ook geen coole existentiele leegte maar een zuurstofloze digitale leegte.)

Theo mengt zich ook met interessante gedachten in het debat (ben erg jaloers dat ik 2001: A Space Odyssey niet zoals hij met die muziek heb gezien.) Kanttekeningen: Bangs en het sacrale gaan prima samen, opgevoed als Jehova’s Getuige had hij daar perfect oog voor, muziek was het sacrale voortgezet met, zeg maar profane middelen. En ik moet bekennen dat ik het onderscheid sacraal/subliem/vergeetachtigheid persoonlijk niet erken: dat moment van in de dans opgaan, tijdloos, voorbij taal bevat een “waarheid” die in wezen niet is te onthouden, brand, in de woorden van Pynchon, haar eigen boodschap weg. Dat is zeker geen “kleine, eindige wereld.”