Dial H-I-S-T-O-R-Y

 

Vanochtend even naar het Stedelijk Museum geweest in het tijdelijk onderkomen van het oude PTT-gebouw om Dial H-I-S-T-O-R-Y van Johan Grimonprez te zien. Ooit had ik een stuk gezien op Documenta X maar ik moest deze film over terrorisme nog een keer helemaal zien. Het is door de intensiteit van de beelden een uitputtend spektakel en wat het kunst (of media-archeologie?) maakt in plaats van een grotdroge documentaire is dat het een reeks van ambivalente betekenissen genereert over het fenomeen terrorisme. Of gaat de film daar wel over? Aan de oppervlakte wel, al is er genoeg ruimte voor een lezing over de lege huls van politieke leiders, de rol van het doodsinstinct in de consumptiemaatschappij en heel veel verlies van onschuld: van nieuwsmedia maar vooral van ons allemaal (het beste gekarakteriseerd door de verpletterende beelden van een japans meisje dat na een kaping uit een vliegtuig naar een persconferentie wordt geleid.) Maar ook het moet gezegd worden, de onschuld van terrorisme. De glamour van Leila Kahled, het bijna speels laten ontploffen van een leeg vliegtuig als statement. Daar kan je aan het einde van de film niet meer van spreken want dan zijn de grimmige beelden van de begrafenis van Baader en Ensslin, de moord op Sadat, de op de grond huilende moeder omringd door camera’s na de Lockerbie aanslag, de drijvende lijken van de “abusievelijk neergehaalde” iraanse airbus en de kille radioconversatie met de Sovjet straaljagerpiloot die op het punt staat om de koreaanse boeing neer te halen, in rap tempo aan je voorbij getrokken met als enige leidraad de woorden van Don DeLillo (uit White Noise en Mao II). En die stellen je gegarandeerd niet gerust.