woensdag, september 14, 2005

Sparta Praag – Ajax 1-1

Op het laatst, toen ik tegen me zelf al zat te zeursmurfen van “waarom scoort Ajax nou nooit meer met afstandschoten,” werd het toch net niet de gebruikelijke grijze Champions League avond. Ajax mocht de hele wedstrijd controleren en de counters van Sparta kwamen vervolgens ook niks van terecht. Dus kan je je een slechter Champions League debuut bedenken (en dat had ik dan ook gedaan, ging meer kijken uit plichtsbesef zonder iets van spanning te voelen.) Lindenbergh is erg nuttig. Sneijder speelde ook geïnspireerd. Al was het goede allemaal optisch. Dit is natuurlijk geen elftal dat zijn wil oplegt, dat angst inboezemt. Er moet nog teveel nagedacht worden over zuivere passing in plaats van dat het een normale onbewust iets is. En de voorhoede blijft gewoon een drama. Pienaar die na al die jaren echt nog geen deuk in een pak boter kan schieten (wat doen ze toch op die trainingen? Niet trainen op corners zo te zien.) Babel die hele periodes staat te weg te dromen en Rosenberg durf ik zelf nog niets over te zeggen maar er zijn al kwade tongen die het hebben over een aankoop in de buurt van het niveau Gabrich.

Maar goed met een gelijkspel in de eerste uitwedstrijd moet je kunnen leven. Wat wel pijn doet was toen ik tijdens de wat saaie momenten die onvermijdelijk zijn bij dit Ajax ik eens bij de Belg op bezoek ging kon genieten van Zlatan, de laatste Voetballer (ja, met hoofdletter) die Ajax heeft gekend, precies het soort speler dat we missen. Vis in het water daar bij Juve. Al helpt het dat hij eens een keer samenspeelt met iemand die hem begrijpt, een andere Voetballer, die op hetzelfde niveau denkt…Nedved natuurlijk. Zlatan speelt bevrijd, wat moet die jongen blij zijn dat hij is ontsnapt aan dit land vol zeikerds.