Het geluid van de Aleph

Sinds Ariel Pink ben ik niet meer zo verrast door een plaat. In de zin van: dat je in eerste instantie totaal niet weet of het goed of slecht is...het is (al is die onzekerheid natuurlijk een teken dat het wel goed is.) Wo Die Rammelwolle Fliegt (van DJ Koze aka Adolf Noise) deed me onwillekeurig denken aan Borges beroemde verhaald De Aleph, het punt, ergens verborgen op een keldertrap in een huis in Buenos Aires, waar je de wereld in zijn totaliteit ziet, alles tegelijkertijd ziet gebeuren. Wo Die Rammelwolle Fliegt is dan het geluid dat de Aleph produceert (Borges, door zijn aftakelende gezichtsvermogen waarschijnlijk obsessief gericht op het visuele, zegt niets over het geluid van de Aleph.) Het lijkt onmogelijk om de plaat te omschrijven, het is alles (de hoes presenteert een soort caleidoscopisch/psychedelische pastorale wereld.) Na twee keer luisteren ben ik, met uitzondering van de subliem pastorale stukken, compleet kwijt wat ik heb gehoord. Het lijkt te eindigen met ‘Cadaques en la noche’, geluiden van de nachtelijke zee met ergens zacht zingende vrouwenstemmen, krijg je als verborgen bonustrack een coverversie van ‘We Are The World’ waar ene Spadox alle zangers weet te imiteren (net op een manier dat hun opgeblazen ego pijnlijk hoorbaar wordt) Waanzinnig. Verder wil ik er niets over weten, niets over lezen, geen intenties, geen kritieken.