Berlijn

Maria Am Ufer ziet er precies uit zoals ik van te voren een Berlijnse club voorstel. Bunker. Met camouflage kleuren overgespoten. Uit alles spreekt: hier treedt u het ondergrondse binnen. Relaxte sfeer. Geen overdaad aan geüniformeerde sportschooltypes, politie heeft ook wat beters te doen, volwassen mensen doen volwassen dingen en hoeven niet als kleuters behandeld te worden, die sfeer. 12 euro toegang, zoals het hoort. Binnen is de club stijlvol ingericht met goede banken en verrassend veel gangen en ruimtes die uiteindelijk ook leiden tot een buitenplek waar je, zoals zal blijken, soms de hoognodige frisse lucht kan halen.

Veder valt op: Duitsers zijn over het algemeen best wel klein. En ze kunnen ontzettend veel bier zuipen, zonder, en dat is toch wel een gave, vervelend te worden. Sowieso zijn ze minder ordi dan in Nederland. Maar goed, genoeg generalisaties, de muziek:

Kiki (Bpitch) – goede, afwisselende DJ-set. Ergens tussen Kompakt en zijn markante eigen tracks.
Nathan Fake (Border Community) – Frodo (© Sander Kerkhof) was ook weer lekker bezig met zijn liveset. Vooral zijn instant-MBV machientje doet wonderen en niemand kan zo mooi ritmisch kleine fragmentjes door de mix klikken. Zijn laptop ging wel even op tilt van al dat wilde muisgeklik.
Modeselektor – thuiswedstrijd, merk dat ze in Berlijn erg blij worden van rostechno.
Ellen Allien – heel geconcentreerd en perfectionistisch in haar mixtechniek. De platen die ze draait zijn helaas wat minder interessant. Ze rookt cool, heeft een mooie vriendin die spacey naast haar draaitafels danst en zelf kijkt ze af en toe fascinerend glazig de zaal in als een plaat precies goed moet gezet.

Het ging uiteindelijk om James Holden. Holden gaat regelmatig voorbij house en techno, naar iets waar nog geen naam voor is, een soort Totaal Kosmische Musik, muziek die misschien ook niet eens meer het beste tot zijn recht komt in een club. Muziek voor beweging en reizen…auto, trein en fiets. Al is dat nog te ouderwets, het is muziek voor contexten die nog niet bestaan. Je kan Holdens set ook lezen als een tekst, hij geeft aan met welke ideeën hij verder wil werken: KLF’s glorieuze ambient mix van ‘What Time Is Love’, Plastikmans ‘Plasmatik’. En hij is zo aardig om krakers als ‘Soopertrack’ en de ‘The Sky Is Pink’ remix te draaien (hij moet alleen nog een keer een maandje bij Garnier op stage om zijn soms wat warrige beatmixing te verbeteren.)

’s Ochtends op de S-bahn gefascineerd naar Berlijn gekeken, de architectuur is zo groots (en meestal ook lelijk) dat je ongewild vermoedt dat de hemel ook weidser is boven Berlijn (truc van de S-Bahn die je boven daken doet zien.) Ik had bij de muziek van Basic Channel een visioen van Berlijn als zonovergoten stad na een overstroming, kalm, hemels. Alleen op dat moment overheerst het rare idee dat Berlijn “verkeerd is”, niet klopt met het "echte" gedroomde Berlijn (in mijn droomgeheugen is de stad veel compacter, als een soort echo van een eerder pre-Val van de Muur bezoek?) Niet dat het veel uitmaakt, ik zou op dat moment altijd willen blijven zitten, eeuwig rondjes rijden door een slapende, te grote stad. De vermoeidheid doet me even denken dat ik er altijd ben geweest.