zondag, juli 17, 2005

Tiefschwarz Meets King Tubby Uptown

Ik dacht dat het met Rotterdam te maken had, maar gisterennacht tijdens Tiefschwarz in Paradiso (hier mijn Kindamuzik recensie) viel het me weer op: de multiculturele samenstelling van het publiek. Heeft er recentelijk een verschuiving plaatsgevonden in de publieksamenstelling van, zeg maar voor het gemak, house (eerlijk is eerlijk zo vaak ga ik ook niet meer uit om er een goed beeld van te kunnen vormen)? Mijn alternatieve hypothese draait om de muziek van Tiefschwarz als nieuwe dub (ja, ja.) Gisteren hoorde ik het opeens zo helder: die gruizige bassen, die fascinatie met minuscule details, het spel met ruimte, het gebruik van echo. Kortom, het stonede geluid dat in de traditie van dub transnationaal en vooral transcultureel is. Het volkslied van de kosmopoliet.

Niet dat ik er heel erg mee bezig was in het moment maar daarna voel ik toch trots (en misschien een schaduw van irritatie dat ik hier nog gedachten aan dien te verspillen.) Zo hoort het te zijn. Een bewijs van de inherente superioriteit van het multiculturalisme. Een besef dat het een idee is om voor te vechten, al bezit dat misschien al een te negatieve lading, dit is immers een praktijk die je moeiteloos, gedachteloos leeft, die geen woorden en valse debatten nodig heeft. Ja, ik kan wel stellen dat het weer op meerdere niveaus een leerzame nacht was.