In The Mood For Love

Eindelijk hadden ze bij de videotheek de DVD van In The Mood For Love liggen, mijn vergeten Wong Kar Wai. Het is recentelijk dat ik definitief uit mijn haast filmloze periode (2001-2004) ben ontsnapt die aanving met de geboorte van Hannah en waar dit een van de belangrijkste slachtoffers van bleek te zijn. Weer een vervreemdende kijkervaring: net als Days of Being Wild en 2046 lijkt er niets te gebeuren, word je na verloop van tijd gedwongen op een andere manier te kijken, te gissen naar gedachten en dan als de film is afgelopen, wanneer hij onderdeel is geworden van de herinnering, voel ik me pas tevreden. Dat zijn films er magistraal uitzien is een gegeven, wat ze echt geniaal maken is zijn manier van vertellen, de inzet van het zwijgen, het spel met chronologie en geografie.

2046 (grappig dat In The Mood For Love ook al een hotelkamer met het deurnummer 2046 bevat) is trouwens wel verreweg mijn favoriet van die “trilogie”, het wildst, het meest ambitieuze (en met fijne sciencefiction laag). In The Mood For Love is mij net te arthouse in enge zin, zo’n typische film waar critici voor gaan (vioolmuziek, taxiritten en vooral geen genreactie.) Nu nog zijn eersteling (As Tears Go By, dat Mean Streets-achtige van die film heeft me altijd tegengestaan), zien en dan is het oeuvre weer even gecompleteerd.