Eindelijk...Michael Mayer te Mokum

Herr Mayer, so we finally meet. Gisteren in De Melkweg eindelijk Michael Mayer horen draaien. Het voldeed aan de hooggespannen verwachtingen al kon ik me er moeilijk echt in verliezen. De reden is natuurlijk dat ik zelfs in mijn rave hoogtijdagen niet twee nachten achter elkaar uitging. De “normale” vermoeidheid van plotseling door elkaar geschudde tijdschema’s viel nog mee, het is het fysieke aspect (vooral zo’n zeurende rugpijn) dat zijn tol eist.

Vroeg me gisteren ook af “ben ik nou de enige overlever van ’91?” Mijn vrienden uit die tijd krijg ik niet meer mee en hebben ook geen idee wie Michael Mayer is. (Al zie ik soms wat doorleefde koppen tussen de frisse jeugd staan waarvan ik vermoed dat ze ook een tijd meegaan…maar toch: wie houdt vol? Geeft nooit op? Gelooft?)

Had ook weer zo’n irritant moment dat Mayer een track draaide en ik wist “dit heb ik…ik vind het geniaal…maar wat is het ook alweer?” Op de fiets terug koortsig in mijn hoofd platen afgespeeld (wiens stijl is dit? Is het recent werk?) Allerlei hypotheses gevormd: “het moet Alex Smoke of Agoria zijn!” om er pas ’s ochtends onder de douche door een nieuwe invalshoek achter te komen “Moroderachtige sequencer, wie zou het…” Natuurlijk! Justus Köhncke. ‘Homogen’. Nooit verwacht dat ik die plaat ooit op een dansvloer zou horen.

Op Kindamuzik nog een verslag, waarin ik ook de relatie aankaart tussen de fysionomie van een DJ en zijn muziek.