Sneeuwtafreel: Sporenburg

Vaak verzucht ik tijdens zo'n troosteloze winterse regendag zonder einde verbitterd "een paar graden kouder en we zouden een pak sneeuw hebben." Na ongeveer drie dagen uitstel was het gisteren dan toch zo ver. Viel me op hoe vriendelijk mensen opeens op straat zijn als het sneeuwt (bijna alsof ouders blijer zijn met de sneeuw dan hun kinderen, want inderdaad zo intens is het dat ze bij thuiskomst vrijwel direct in slaap vallen.)

Moet toch altijd denken aan Baudrillards verzuchtiging "sneeuw is niet meer een gift uit de hemel, het valt precies op die plekken aangewezen als wintersportgebieden." Prachtige hyperbool natuurlijk, maar het geeft wel mooi het magische en nostalgische aspect van sneeuwval weer. Maar goed ook dat ik niet in een land woon waar het per definitie sneeuwt, want waarom nog iets doen als je door vallende sneeuw kan lopen?