The Sheltering Sky: de verdwijning van taal

Gisteravond de laatste helft(?) van The Sheltering Sky (1990) gezien, een film die ik altijd heb genegeerd (Bertolucci, Afrika, Justine: “elke minuut duurt tien jaar”). Maar ik moet zeggen dat op het moment dat John Malkovich dood gaat (na wat, tien keer overacterend schijndood te zijn geweest?) en Debra Winger impulsief besluit om met een bedoeïenkaravaan mee te gaan iets vrij indrukwekkends ontstaat. Qua beelden zeker (de woestijn als oceaan, de dorpen waar je nooit het bestaan van had kunnen dromen, de kleuren) maar wat ik vooral als een radicaal en vervreemdend effect ervoer is dat er niets wordt uitgelegd, je bent net als Winger compleet onthecht (taalloos).

Sloeg er even op na wat Pauline Kael over de film te melden heeft en verrassend genoeg (voor een toch altijd redelijk trouwe Bertolucci aanhanger) is ze vrij kritisch (beschuldigingen van exotisme en het gebruik van new age clichés.) Ik weet niet, op mij komt het nooit over als een gemakkelijke wereld, de overgave aan het exotische/onbekende is altijd gelardeerd met paranoia en de woestijn veroorzaakt een paradoxale weidse claustrofobie.

Realiseerde me ook weer dat ik als tiener Debra Winger altijd idealiseerde als De Volwassen Vrouw (stoer, intelligent, seksueel maar echt, de anti-bimbo.)