De zwaartekracht van minimaal

Kreeg laatst een cdr van Martijn, wetenschapper van het onzichtbare, volgegooid met allerhande rock, oud en nieuw. Foutloze verzameling met de electroboogie van Death From Above 1979, kosmische doom van Yob en Soulpreacher. Op het eerste gezicht voelt een groep in dit gezelschap een beetje als buitenbeetje, namelijk Spiritualized. Hun ‘Sad Days Lonely Nights’ blijkt het hoogtepunt te zijn. Ik had de groep eigenlijk opgegeven (ook al was Amazing Grace niet echt rampzalig) maar dit, dit is een complete terugkeer naar de glorieuze vorm van Lazer Guided Melodies. Is te vinden op deze compilatie en klinkt alsof Jason Pierce de laatste tijd met sneeuwballen van een andere orde heeft zitten spelen. Er is een alert, monotoon ritme (doet wonderen als je het op de fiets hoort, een perfecte synthese met de trappende bewegingen vormend, het gevoel dat je eeuwig kan doorfietsen) waarover Pierce weer ouderwets stoned zijn blooze kan mompelen. En dan dreint en dreint het verder terwijl een ‘Sister Ray’-achtige feedback waaier de resterende tijd vult. Zorg dat die man nooit meer in de buurt van een orkest komt en laat hem alsjeblieft een album in deze stijl volspelen!

In zekere zin maakt het duidelijk waar ik naar zoek in muziek, dat het niet gaat om genres maar om een bepaald minimalisme, waar house vrij gretig gebruik van maakt maar dat net zo goed in rock, reggae, jazz en hiphop is te vinden. Dat wat NEU! met Maurizio met King Tubby met Miles Davis met Mobb Deep verbindt. En dat is ook de reden waarom ik, ook al mag ik hun draagwijdte, The Mars Volta nooit zal liefhebben. Eén idee per nummer is meestal meer dan genoeg en ik krijg bij de laatstgenoemde toch altijd de neiging om ze toe te roepen “hoho, rustig aan jullie doen jezelf nog pijn”, alsof twee hyperactieve jongetjes met een kluwen wol spelen en zichzelf binnen de kortste keren vast hebben gebonden (de Early compilatie van Scritti Politti, hoe goed de muziek ook is, kan ik om die reden ook moeilijk in een keer uitzitten.)

Misschien zit ik op het moment ook te diep in het minimalisme. Het is Earth wat de stereo domineert, samen met ‘Dylan Carlson’ het eerbewijs van Sunn o))) aan Earth , All Night Fox van The Howling Hex en de Jeff Mills soundtrack voor Three Ages (deed me eerst weinig, blijkt toch wonderschoon.) En Dub It! van Earl “Chinna” Smith mag er ook zijn.