Heaven

 

Eindelijk de laatste Tom Twyker gezien (toch ook weer van drie jaar geleden) en het deed me erg weinig. Misschien dat het werken met een script van een ander hem niet goed afgaat, dan wordt duidelijk hoe belangrijk zijn persoonlijke structuur en obsessies met tijd en lot zijn. Aan de andere kant zitten er echo’s in de film van die obsessies maar ze zijn zo oppervlakkig (beide geliefden hebben dezelfde naam, zijn op dezelfde dag jarig) en ik krijg ook het gevoel dat Twyker de grenzen van zijn metafysische boy-meets-girl vertelkunst heeft bereikt. Vette katholieke film ook over goed en slecht, vergeving, liefde zonder dat het echt goed wordt uitgewerkt (en met op zich wel mooie oppervlakkige hints naar katholieke iconografie, zie foto.) Geen wonder dus dat Heaven zich in Italië afspeelt. Dat is eigenlijk het plezierigste aan de film, de oude internationale 70s coproductie sfeer plus de mise-en-scène van pompeuze politiebureaus en tijdloze dorpen (in Italië wordt de camera vanzelf lyrisch.) En okay, niemand kan zo mooi sneu zijn als Cate Blanchett. Maar eigenlijk maakt Heaven duidelijk wat altijd een latent probleem is geweest van Twykers films, dat voorbij het visuele vuurwerk en karakteristieke vertelmanier iets wezenlijks afwezig is. Het morele dilemma is ook te makkelijk gemaakt voor de kijker: Philippa (Blanchett) probeert een drugsbaron beschermd door de politie op te blazen, het komt op mij als een geforceerd gegeven over. Want als ze een politieke tegenstander had willen liquideren of een abortusdokter, dan had je de kijker echt het vuur aan de schenen gelegd, was de liefde van Filippo echt voorbij goed en kwaad. Nu hoef je zo weinig moeite te doen, “ach een paar onschuldigen vermoord maar ze wilde een perfide drugsdealer vermoorden. Ze bedoelde het goed.”